Τετάρτη, Μαΐου 07, 2008

Ξαναθυμήθηκα το BBC Micro του '82... (που ακόμη έχω κρατήσει!)




Βρήκα ένα ενδιαφέρον άρθρο σχετικά με το BBC Micro που άνοιξε το δρόμο στο personal computing στις αρχές της δεκαετίας του '80. Αυτό μου θύμησε τοοοοσα πολλά από την εποχή που το πρωτο-απέκτησα, το 1982 (ετών 10)....

Τις κασέτες που φορτώναμε προγράμματα,
Τις πράσινες οθόνες,
Τα overlays που κάναμε για να ξεπεράσουμε το φράγμα των 20 ΚΒ RAM (ναι! 20ΚΒ) που είχαμε διαθέσιμο για προγραμματισμό,
Την οδό Στουρνάρη,
Τα αγγλικά περιοδικά που περιμέναμε πως-και-πως να έρθουν,
Το PIXEL της εποχής.....

Τα links για όσους ακόμη θυμούνται εκείνη την εποχή είναι εδώ και εδώ...

(Το BBC Micro που είχα το έχω κρατήσει και λειτουργεί... :-))

Δευτέρα, Απριλίου 07, 2008

«Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά…;» (περί Σχολείου του Μέλλοντος)

(γράφτηκε με αφορμή την πρωτοβουλία για το "Σχολείο του Μέλλοντος", των εκπαιδευτηρίων Δούκα. Οι σχετικές εκδήλώσεις πραγματοποιούνται μεταξύ 11-13 Απρίλιου 2008)

Η συζήτηση για το «σχολείο του μέλλοντος» έχει δύο διαφορετικές αφετηρίες. Η πρώτη ανήκει στη μεγαλύτερη γενιά, στους γονείς, στους εκπαιδευτικούς και στον κάθε ενδιαφερόμενο πολίτη. Μέσα από αυτή την οπτική, το σχολείο είναι η γνωστή παράμετρος και το «μέλλον» η άγνωστη. Στα ματιά όμως των νέων, τα πράγματα αντιστρέφονται: το μέλλον είναι ήδη εδώ, είναι γνωστό και η νέα γενιά το ζει καθημερινά μέσω των νέων τεχνολογιών και του Internet. Τι σημαίνει άραγε «σχολείο» σε αυτή την εντελώς διαφορετική πραγματικότητα; Η πρώτη οπτική αναζητά γραμμικές λύσεις για να κάνει μερικά βήματα μπροστά. Η δεύτερη αναζητά ριζικές αλλαγές που ανταποκρίνονται στο καινούργιο. Οι δύο πραγματικότητες συνυπάρχουν και ήδη δημιουργούν ένα αντιφατικό μίγμα…

Την ίδια ώρα που ...φορτώνουμε στις τσάντες των μαθητών κιλά βιβλίων, αυτοί κρατούν στην τσέπη τους ένα μικρό stick μνήμης με όλα τα συγγράμματα, όλων των τάξεων που είναι ήδη ψηφιοποιημένα και στην Ελλάδα. Η αντίφαση μεταξύ παλιού και νέου μέσου.

Την ίδια ώρα που προσπαθούμε να μεταδώσουμε στους μαθητές τη γνώση ακολουθώντας σελίδα-σελίδα ένα και μοναδικό βιβλίο, την ίδια στιγμή ανοίγονται μπροστά τους στο Internet εκατομμύρια σελίδες πληροφορίας, στις ηλεκτρονικές μηχανές αναζήτησης. Η αντίφαση μεταξύ της ελεγχόμενης ροής γνώσης και της δικής τους ανάγκης για καλή ποιότητα πληροφορίας.

Την ώρα που στην τάξη ο κάθε μαθητής δουλεύει μόνος ακόμη και μέσα στο πλήθος των συμμαθητών του, την ίδια ημέρα δικτυώνεται ηλεκτρονικά με εκατοντάδες φίλους συζητώντας για όλα τα θέματα της ζωής που τον κεντρίζουν. Η αντίφαση μεταξύ του απομονωμένου που αποκτά εμπειρίες μόνο από τη διδακτέα ύλη και το δάσκαλο, από τον δικτυωμένο που αξιοποιεί μεταξύ άλλων τη γνώση κάθε ξεχωριστού φίλου.

Οι δύο κόσμοι πρέπει να συγκλίνουν. Ποιος όμως μπορεί να αναζητήσει νέα εκπαιδευτικά πρότυπα, παραγνωρίζοντας τις νέες δυνατότητες που φέρνει η τεχνολογία; Αλλά και ποιος θα μπορέσει να ισχυριστεί ότι η τεχνολογία είναι η «φιλοσοφική λίθος» της εκπαίδευσης που από μόνη της θα λύσει τα προβλήματα; Θα επιλυθούν άραγε τα εκπαιδευτικά ζητήματα, αν γεμίσουμε τις τάξεις με υπολογιστές; Θα έλθει η πρόοδος επειδή θα επιλεγεί η τάδε ή η δείνα λύση λογισμικού; Σε τι θα ωφεληθούμε αν προσεγγίσουμε όλους τους μαθητές σαν εν δυνάμει προγραμματιστές, που θα πρέπει να μάθουν να χειρίζονται μέσα-έξω ένα φορητό υπολογιστή; Το επίκεντρο θα πρέπει να παραμείνει στην ουσία: δηλαδή στην εκπαίδευση και όχι στη χρήση των εργαλείων της.

To «σχολείο του μέλλοντος» οφείλει να αναζητήσει την ισορροπία. Γιατί η ίδια η ροή της γνώσης αλλάζει. Δεν είναι πια μονόδρομη και ελεγχόμενη, αλλά πολύπλευρη και χρειάζεται πια πολύ καλά φίλτρα. Όχι μόνο τεχνολογικά, αλλά και ανθρώπινα.

Η τάξη αλλάζει. Τα αυστηρά τακτοποιημένα θρανία που κοιτούν αποκλειστικά μπροστά, δεν χωρούν τους μαθητές που θέλουν να συνεργάζονται με όλους τους γύρω, τους σημερινούς συμμαθητές και αυριανούς συναδέλφους.

Ο παραδοσιακός στατικός πίνακας αλλάζει. Δεν μπορεί να ακολουθήσει τις ανταγωνιστικές προσλαμβάνουσες παραστάσεις που έχουν οι νέοι, που έχουν συνηθίσει στη ζωντάνια και στην ταχύτητα της πολύχρωμης οθόνης, των γραφικών παραστάσεων που λένε χίλιες λέξεις και των φορητών νέων τεχνολογικών μέσων.

Ο μαθητής αλλάζει. Δεν είναι πια ένα απρόσωπο μέλος μιας τάξης που θα συγκριθεί με ένα τυποποιημένο διαγώνισμα σε μια προδιαγεγραμμένη ύλη, αλλά είναι ένας ξεχωριστός και μοναδικός άνθρωπος με ιδιαίτερες δημιουργικές δυνάμεις που αναζητούν διέξοδο. Είναι ο αυριανός πολίτης που θα μετρήσει το ύψος της δημιουργίας του όχι μόνο με το συμμαθητή του διπλανού θρανίου ή της παραδίπλα γειτονιάς, αλλά με κάποιον άγνωστο Ευρωπαίο, Ασιάτη ή Αμερικάνο που θα τον ανταγωνιστεί στη ζωή. Και είναι βέβαιο ότι αυτός ο μαθητής, θα αναζητήσει περισσότερα εφόδια …

Η δυναμική μέσα στην τάξη αλλάζει. Η σχέση δασκάλου-μαθητή δείχνει να μην μπορεί πια να βασισθεί στην παραδοσιακή ιεραρχία και στο ποιος κατέχει και διαχειρίζεται τη γνώση, αλλά θέλει να βασισθεί σε μια σχέση εμπιστοσύνης και καθοδήγησης. Η νέα γενιά αναζητά εκπαιδευτικούς που θα δώσουν έμπνευση και θα τους βοηθήσουν να μάθουν τα μυστικά περάσματα της ορθής κρίσης. Δεν αναζητά πια κλειδοκράτορες της γνώσης.

Η σχέση σχολείου-κοινωνίας αλλάζει. Δεν είναι πια ο χώρος που η παλιά γενιά μεταλαμπαδεύει στην καινούργια ό,τι ήξερε μέχρι τώρα κάνοντας το χρέος της. Είναι το σημείο όπου συγκεντρώνονται τα κοφτερά μυαλά και τα λαμπερά μάτια της δημιουργίας και της φρέσκιας οπτικής, τα οποία ήδη σκέφτονται από σήμερα το πώς θα αλλάξουν και πώς θα γκρεμίσουν ό,τι έχτισαν λάθος οι προηγούμενες γενιές. Είναι το σχολείο που θέλει να αλλάξει την κοινωνία στην οποία ανήκει.

Αυτό είναι «το σχολείο του μέλλοντος». Και το κύριο συστατικό του δεν είναι μερικά τεχνολογικά εργαλεία, κάποια αναδιατυπωμένα βιβλία ή κάποιο συγκεκριμένο λογισμικό. Αυτά ίσως βοηθούν αλλά δεν κάνουν τη διαφορά. Το νέο σχολείο θα χτιστεί όταν αποφασίσουμε να ξεκινήσουμε τη συζήτηση όχι από τι ζήσαμε εμείς για να το προεκτείνουμε, αλλά από το τι θα ζήσει και τι θα χρειαστεί η νέα γενιά. Αυτό το σχολείο θα δημιουργηθεί όταν αναρωτηθούμε με ποιο τρόπο θα επιβιώσει ο σημερινός μαθητής και αυριανός πολίτης μετά από 50 χρόνια. Και κυρίως θα πετύχει, όταν μπορέσει να καλύψει τις πραγματικές ανάγκες της σημερινής νέας γενιάς, γι’ αυτό που εμείς ονομάζουμε μέλλον και εκείνη ονομάζει ήδη παρόν….

Γι’ αυτό το σχολείο του μέλλοντος αξίζει κανείς να προσπαθήσει χωρίς να κρυφτεί πίσω από τους φόβους των γενεών, την ασφάλεια της αδράνειας ή την εύκολη λύση της ατολμίας. Γιατί ακόμη και αν καθυστερήσουμε ώστε ασφαλείς να παρηγορηθούμε, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να κρυφτούμε από αυτούς που μας ακολουθούν.

Και πώς άλλωστε να κρυφτείς απ’ τα παιδιά…;

Πέμπτη, Μαρτίου 20, 2008

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 21, 2008

Αντί χαιρετισμού στον Φιντέλ...

Ο Φιντέλ φεύγει.

Αντί χαιρετισμού και δακρύβρεχτων αναπολήσεων ας μιλήσουν άλλοι, εγνωσμένου κύρους που ξέρουν καλύτερα....

Human Rights Watch 19.02.2008 - Cuba: Fidel Castro’s Abusive Machinery Remains Intact

Παρασκευή, Ιανουαρίου 18, 2008

Digital Greece: A long story… short!

(published at the Greek Economy & Markets Magazine- November 2007)

The discussion about the role of Information and Communication Technologies (ICT) in Greece has long suffered from two inter-linked issues:

  • The first has been an almost perverse linking of technology to “accounting” terms, mostly attributed to the flow of European funds that supported ICT projects since 2000.
  • The second has been a rather self-contained discussion about technology, on the basis of jargon, acronyms, and purely technological targets. As if “broadband penetration” by itself could mean anything to the Greek citizen that tests his patience at bureaucratic queues. Or as though a parent would care for how many PCs are installed at school labs, yet they remain locked and beyond the touch of his own kid.


Both of these issues stemmed from the same origin: back in year 2000 the effort to promote new technologies and broadband was mainly driven by the availability of European funds that had to be somehow invested on ICT. At the absence of a coherent plan, the availability of huge amounts of funds that had to be spent assumed the role of a “Strategy”. The structural peculiarities and the bureaucratic jargon of an Operational Programme entitled “Information Society” were suddenly (and sadly!) becoming the distorted meaning of “technology” in Greece.

Fast forward to 2008. A new Operational Programme entitled “Digital Convergence” is well under way for the period 2007-2013. Again it’s all about European structural funds seeking to support Greece’s growth. A total budget of almost 2 billion euros is allocated to information technologies and broadband. What would hinder a true repetition of the past?

The answer should be sharp: the existing “Digital Strategy 2006-2013” that has been put into effect as an overall umbrella policy for ICT since 2006 by the Greek Government, was -this time- just expecting its financing tool. The new Programme “Digital Convergence” is now arriving to serve its role as the financing arm of the Digital Strategy.

It should be thus of no surprise that the new Programme’s structure is an accurate reflection of the Digital Strategy’s structure. It comprises two main strategic objectives:
a. Enhanced business productivity through the use of ICT, and
b. Improved Quality of Life through ICT

The two strategic objectives are further decomposed into six main directions, including:
Business Productivity
- Increase ICT uptake by businesses
- Provide integrated digital services to businesses
- Support the ICT sector as a pillar of the Greek economy
- Support entrepreneurial activity in ICT-enabled ventures

Quality of Life
- Improve citizen welfare through ICT
- Develop e-services for the citizen

As such, the new Operational Programme is becoming a tool at the arsenal of the Digital Strategy. What would the country do if it was not for the EU funds? Shouldn’t it have its own well-crafted “digital plan” and seek to implement it? And what is after all driving reform, irrespectively of the field of policy? The existence of funds or the willingness to change? The Digital Strategy clearly demonstrates that it should be the latter, rather than the former.

Why should this approach be more successful? For a start, it is already based on the fertile ground of the first two years of implementation of the Digital Strategy. Since 2006, existing programmes and funds were re-aligned to the aforementioned objectives. The results have been promising: During 2006, Greece has come globally first as the country with the highest broadband annual growth rate, according to data available from accredited international organizations. Market developments and the growth of competition at the electronic communications market have led to the slashing of monthly retail prices for broadband access. According to data gathered by the Observatory for the Greek Information Society, monthly retail prices for broadband access in Greece, and especially for new ADSL subscribers, have reached the EU-25 average levels after having been diminished by more than 85% since 2004. At the outset of the Digital Strategy 2006-2013, the Greek Government had set the target of achieving a broadband penetration rate at the level of 7% of the population by the end of 2008, up from 0,1% at the beginning of 2004. However, this goal has already been achieved 18 months earlier. As of today, Greece posts a broadband penetration rate in the order of 10% of the population and continues to grow at the same path within 2007-2008.

Furthermore, some new attributes of the “Digital Convergence” Programme that have been unveiled give clues of a different approach: It should be no more an exercise of funds-allocation to Ministries. Rather than that, it will be a race on the basis of the principle of “excellence”. Those who are fast at developing digital services and at serving the strategy’s objectives with tangible results for the citizens will be rewarded. Those that just seek to “lock-in” budgets but never care for true implementation will be treated differently.

Additionally, the new Programme should no longer address solely the public sector. Quite the contrary! The Digital Strategy promotes a shift towards digital services and interventions that will directly address the needs of citizens and businesses through ICT. The keyword is “directly” and without the unnecessary intervention of a large and inefficient public sector. New institutions are being formed for making this shift a reality in the implementation process.

To be fair, interventions for a digital public sector have not been abandoned. However, the viewpoint has now changed. E-government projects and ideas that will be evaluated for eligibility should have been designed -from the very start- through the viewpoint of either the citizens or the businesses. They should have as a unique guide the benefit to be accrued by the citizen. Introvert-looking, self-fulfilling grandiose backoffice public sector ICT projects will hopefully become a case-study of the past. Towards the same purpose, the new Programme entitled “Digital Convergence” aspires to a closer co-operation with complementary programmes (such as the one about “Public Administration Reform”) in order to introduce technology and business processes re-engineering hand-in-hand.

Not to be escaped attention though, is a true support to technology as a policy-tool for regional development. In the period ahead, ICT projects and Digital Strategy interventions with a strong regional dimension will be favored. Local authorities, cities, and municipalities will have a first-rate opportunity to utilize ICT as a tool for triggering local growth. However, such an effort cannot and should not be driven by the central government downwards. Unless the cities themselves decide to explore these new Digital Strategy opportunities, no-one will be there and possibly no-one should be there to enforce them!

Last but of equal importance, is an effort to set targets and to measure progress on two scales. One scale should certainly comprise technology indices… the usual ones but probably the least important ones about broadband penetration, PC use etc. Such metrics that statistically-savvy people usually lust to check and compare. The other scale however is deemed to be the real metric of digital progress and it’s all about the technology’s impact on real-life. How many hours did the average citizen save by not sitting at queues due to a new e-service, how much more has the young kid learned at school by using his laptop etc. These real-life metrics induce a new meaning both to the role of technology and also to the impact of the Digital Strategy itself.

Judging from the high digital growth rates of the last two years, Greece has now demonstrated that it both has the ability and also the means to cover the digital ground that it painfully lost during the last two decades. The Government’s Digital Strategy is already there and it is an accredited plan. The financing tool is also there in the form of an Operational Programme and it brings new and more innovative elements up until 2013. If there would be a last hurdle that could possibly hamper this “digital convergence” effort, it would be nothing more than inertia and the fear of change. But for how long and at what price can we afford to pay this “fear of change”? Digital Greece cannot and should not wait any longer! The digital journey has already started and it is really fascinating…