tag:blogger.com,1999:blog-214093892024-03-07T20:14:28.058+02:00Yannis Larios blogΗ οπτική μου με λέξεις και εικόνες...Yannis Larioshttp://www.blogger.com/profile/09581577694892627696noreply@blogger.comBlogger20125tag:blogger.com,1999:blog-21409389.post-52070842034748184222008-05-07T01:50:00.005+03:002008-05-07T02:00:41.969+03:00Ξαναθυμήθηκα το BBC Micro του '82... (που ακόμη έχω κρατήσει!)<a href="http://newsimg.bbc.co.uk/media/images/44504000/jpg/_44504808_beeb203.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 120px;" src="http://newsimg.bbc.co.uk/media/images/44504000/jpg/_44504808_beeb203.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br /><br />Βρήκα ένα ενδιαφέρον άρθρο σχετικά με το BBC Micro που άνοιξε το δρόμο στο personal computing στις αρχές της δεκαετίας του '80. Αυτό μου θύμησε τοοοοσα πολλά από την εποχή που το πρωτο-απέκτησα, το 1982 (ετών 10)....<br /><br />Τις κασέτες που φορτώναμε προγράμματα,<br />Τις πράσινες οθόνες,<br />Τα overlays που κάναμε για να ξεπεράσουμε το φράγμα των 20 ΚΒ RAM (ναι! 20ΚΒ) που είχαμε διαθέσιμο για προγραμματισμό,<br />Την οδό Στουρνάρη,<br />Τα αγγλικά περιοδικά που περιμέναμε πως-και-πως να έρθουν,<br />Το PIXEL της εποχής.....<br /><br />Τα links για όσους ακόμη θυμούνται εκείνη την εποχή είναι <a href="http://news.bbc.co.uk/1/hi/technology/7303288.stm">εδώ </a>και <a href="http://news.bbc.co.uk/2/hi/technology/7305699.stm">εδώ</a>...<br /><br /><em>(Το BBC Micro που είχα το έχω κρατήσει και λειτουργεί... :-))</em>Yannis Larioshttp://www.blogger.com/profile/09581577694892627696noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-21409389.post-8503098817323502862008-04-07T18:35:00.005+03:002008-04-09T15:51:03.347+03:00«Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά…;» (περί Σχολείου του Μέλλοντος)<span style="font-size:85%;"><em>(γράφτηκε με αφορμή την πρωτοβουλία για το "<a href="http://conference.sof.gr/">Σχολείο του Μέλλοντος</a>", των εκπαιδευτηρίων Δούκα. Οι σχετικές εκδήλώσεις πραγματοποιούνται μεταξύ 11-13 Απρίλιου 2008)</em></span><br /><br />Η συζήτηση για το «<a href="http://conference.sof.gr/">σχολείο του μέλλοντος</a>» έχει δύο διαφορετικές αφετηρίες. Η πρώτη ανήκει στη μεγαλύτερη γενιά, στους γονείς, στους εκπαιδευτικούς και στον κάθε ενδιαφερόμενο πολίτη. Μέσα από αυτή την οπτική, το σχολείο είναι η γνωστή παράμετρος και το «μέλλον» η άγνωστη. Στα ματιά όμως των νέων, τα πράγματα αντιστρέφονται: το μέλλον είναι ήδη εδώ, είναι γνωστό και η νέα γενιά το ζει καθημερινά μέσω των νέων τεχνολογιών και του Internet. Τι σημαίνει άραγε «σχολείο» σε αυτή την εντελώς διαφορετική πραγματικότητα; Η πρώτη οπτική αναζητά γραμμικές λύσεις για να κάνει μερικά βήματα μπροστά. Η δεύτερη αναζητά ριζικές αλλαγές που ανταποκρίνονται στο καινούργιο. Οι δύο πραγματικότητες συνυπάρχουν και ήδη δημιουργούν ένα αντιφατικό μίγμα…<br /><br />Την ίδια ώρα που ...<span class="fullpost">φορτώνουμε στις τσάντες των μαθητών κιλά βιβλίων, αυτοί κρατούν στην τσέπη τους ένα μικρό stick μνήμης με όλα τα συγγράμματα, όλων των τάξεων που είναι ήδη ψηφιοποιημένα και στην Ελλάδα. Η αντίφαση μεταξύ παλιού και νέου μέσου.<br /><br />Την ίδια ώρα που προσπαθούμε να μεταδώσουμε στους μαθητές τη γνώση ακολουθώντας σελίδα-σελίδα ένα και μοναδικό βιβλίο, την ίδια στιγμή ανοίγονται μπροστά τους στο Internet εκατομμύρια σελίδες πληροφορίας, στις ηλεκτρονικές μηχανές αναζήτησης. Η αντίφαση μεταξύ της ελεγχόμενης ροής γνώσης και της δικής τους ανάγκης για καλή ποιότητα πληροφορίας. <br /><br />Την ώρα που στην τάξη ο κάθε μαθητής δουλεύει μόνος ακόμη και μέσα στο πλήθος των συμμαθητών του, την ίδια ημέρα δικτυώνεται ηλεκτρονικά με εκατοντάδες φίλους συζητώντας για όλα τα θέματα της ζωής που τον κεντρίζουν. Η αντίφαση μεταξύ του απομονωμένου που αποκτά εμπειρίες μόνο από τη διδακτέα ύλη και το δάσκαλο, από τον δικτυωμένο που αξιοποιεί μεταξύ άλλων τη γνώση κάθε ξεχωριστού φίλου.<br /><br />Οι δύο κόσμοι πρέπει να συγκλίνουν. Ποιος όμως μπορεί να αναζητήσει νέα εκπαιδευτικά πρότυπα, παραγνωρίζοντας τις νέες δυνατότητες που φέρνει η τεχνολογία; Αλλά και ποιος θα μπορέσει να ισχυριστεί ότι η τεχνολογία είναι η «φιλοσοφική λίθος» της εκπαίδευσης που από μόνη της θα λύσει τα προβλήματα; Θα επιλυθούν άραγε τα εκπαιδευτικά ζητήματα, αν γεμίσουμε τις τάξεις με υπολογιστές; Θα έλθει η πρόοδος επειδή θα επιλεγεί η τάδε ή η δείνα λύση λογισμικού; Σε τι θα ωφεληθούμε αν προσεγγίσουμε όλους τους μαθητές σαν εν δυνάμει προγραμματιστές, που θα πρέπει να μάθουν να χειρίζονται μέσα-έξω ένα φορητό υπολογιστή; Το επίκεντρο θα πρέπει να παραμείνει στην ουσία: δηλαδή στην εκπαίδευση και όχι στη χρήση των εργαλείων της.<br /><br />To «σχολείο του μέλλοντος» οφείλει να αναζητήσει την ισορροπία. Γιατί η ίδια η ροή της γνώσης αλλάζει. Δεν είναι πια μονόδρομη και ελεγχόμενη, αλλά πολύπλευρη και χρειάζεται πια πολύ καλά φίλτρα. Όχι μόνο τεχνολογικά, αλλά και ανθρώπινα.<br /><br />Η τάξη αλλάζει. Τα αυστηρά τακτοποιημένα θρανία που κοιτούν αποκλειστικά μπροστά, δεν χωρούν τους μαθητές που θέλουν να συνεργάζονται με όλους τους γύρω, τους σημερινούς συμμαθητές και αυριανούς συναδέλφους. <br /><br />Ο παραδοσιακός στατικός πίνακας αλλάζει. Δεν μπορεί να ακολουθήσει τις ανταγωνιστικές προσλαμβάνουσες παραστάσεις που έχουν οι νέοι, που έχουν συνηθίσει στη ζωντάνια και στην ταχύτητα της πολύχρωμης οθόνης, των γραφικών παραστάσεων που λένε χίλιες λέξεις και των φορητών νέων τεχνολογικών μέσων. <br /><br />Ο μαθητής αλλάζει. Δεν είναι πια ένα απρόσωπο μέλος μιας τάξης που θα συγκριθεί με ένα τυποποιημένο διαγώνισμα σε μια προδιαγεγραμμένη ύλη, αλλά είναι ένας ξεχωριστός και μοναδικός άνθρωπος με ιδιαίτερες δημιουργικές δυνάμεις που αναζητούν διέξοδο. Είναι ο αυριανός πολίτης που θα μετρήσει το ύψος της δημιουργίας του όχι μόνο με το συμμαθητή του διπλανού θρανίου ή της παραδίπλα γειτονιάς, αλλά με κάποιον άγνωστο Ευρωπαίο, Ασιάτη ή Αμερικάνο που θα τον ανταγωνιστεί στη ζωή. Και είναι βέβαιο ότι αυτός ο μαθητής, θα αναζητήσει περισσότερα εφόδια … <br /><br />Η δυναμική μέσα στην τάξη αλλάζει. Η σχέση δασκάλου-μαθητή δείχνει να μην μπορεί πια να βασισθεί στην παραδοσιακή ιεραρχία και στο ποιος κατέχει και διαχειρίζεται τη γνώση, αλλά θέλει να βασισθεί σε μια σχέση εμπιστοσύνης και καθοδήγησης. Η νέα γενιά αναζητά εκπαιδευτικούς που θα δώσουν έμπνευση και θα τους βοηθήσουν να μάθουν τα μυστικά περάσματα της ορθής κρίσης. Δεν αναζητά πια κλειδοκράτορες της γνώσης. <br /><br />Η σχέση σχολείου-κοινωνίας αλλάζει. Δεν είναι πια ο χώρος που η παλιά γενιά μεταλαμπαδεύει στην καινούργια ό,τι ήξερε μέχρι τώρα κάνοντας το χρέος της. Είναι το σημείο όπου συγκεντρώνονται τα κοφτερά μυαλά και τα λαμπερά μάτια της δημιουργίας και της φρέσκιας οπτικής, τα οποία ήδη σκέφτονται από σήμερα το πώς θα αλλάξουν και πώς θα γκρεμίσουν ό,τι έχτισαν λάθος οι προηγούμενες γενιές. Είναι το σχολείο που θέλει να αλλάξει την κοινωνία στην οποία ανήκει.<br /><br />Αυτό είναι «το σχολείο του μέλλοντος». Και το κύριο συστατικό του δεν είναι μερικά τεχνολογικά εργαλεία, κάποια αναδιατυπωμένα βιβλία ή κάποιο συγκεκριμένο λογισμικό. Αυτά ίσως βοηθούν αλλά δεν κάνουν τη διαφορά. Το νέο σχολείο θα χτιστεί όταν αποφασίσουμε να ξεκινήσουμε τη συζήτηση όχι από τι ζήσαμε εμείς για να το προεκτείνουμε, αλλά από το τι θα ζήσει και τι θα χρειαστεί η νέα γενιά. Αυτό το σχολείο θα δημιουργηθεί όταν αναρωτηθούμε με ποιο τρόπο θα επιβιώσει ο σημερινός μαθητής και αυριανός πολίτης μετά από 50 χρόνια. Και κυρίως θα πετύχει, όταν μπορέσει να καλύψει τις πραγματικές ανάγκες της σημερινής νέας γενιάς, γι’ αυτό που εμείς ονομάζουμε μέλλον και εκείνη ονομάζει ήδη παρόν…. <br /><br />Γι’ αυτό το <a href="http://conference.sof.gr/">σχολείο του μέλλοντος </a>αξίζει κανείς να προσπαθήσει χωρίς να κρυφτεί πίσω από τους φόβους των γενεών, την ασφάλεια της αδράνειας ή την εύκολη λύση της ατολμίας. Γιατί ακόμη και αν καθυστερήσουμε ώστε ασφαλείς να παρηγορηθούμε, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να κρυφτούμε από αυτούς που μας ακολουθούν. <br /><br />Και πώς άλλωστε να κρυφτείς απ’ τα παιδιά…;</span>Yannis Larioshttp://www.blogger.com/profile/09581577694892627696noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21409389.post-40728242848522301612008-03-20T16:56:00.004+02:002008-03-20T17:01:47.945+02:00Οι σκέψεις της νέας γενιάς για την εκπαίδευση... (video)Πόσο πολύ απέχει η νέα γενιά από τις "παραδοσιακές" μεθόδους εκπαίδευσης.... <br />Τι σκέφτεται...<br /><br /><object width="425" height="355"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/dGCJ46vyR9o&hl=en"></param><param name="wmode" value="transparent"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/dGCJ46vyR9o&hl=en" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="355"></embed></object>Yannis Larioshttp://www.blogger.com/profile/09581577694892627696noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-21409389.post-32890591834677518192008-02-21T17:09:00.002+02:002008-02-21T17:13:06.867+02:00Αντί χαιρετισμού στον Φιντέλ...Ο Φιντέλ φεύγει.<br /><br />Αντί χαιρετισμού και δακρύβρεχτων αναπολήσεων ας μιλήσουν άλλοι, εγνωσμένου κύρους που ξέρουν καλύτερα....<br /><br /><a href="http://hrw.org/english/docs/2008/02/19/cuba18102.htm">Human Rights Watch 19.02.2008 - Cuba: Fidel Castro’s Abusive Machinery Remains Intact</a><br /><a href="http://hrw.org/english/docs/2008/02/19/cuba18102.htm"></a>Yannis Larioshttp://www.blogger.com/profile/09581577694892627696noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-21409389.post-48982964421494273442008-01-18T13:14:00.000+02:002008-01-18T13:24:58.047+02:00Digital Greece: A long story… short!<p><em>(published at the Greek Economy & Markets Magazine- November 2007)</em></p><p>The discussion about the role of Information and Communication Technologies (ICT) in Greece has long suffered from two inter-linked issues: </p><ul><li>The first has been an almost perverse linking of technology to “accounting” terms, mostly attributed to the flow of European funds that supported ICT projects since 2000. </li><li>The second has been a rather self-contained discussion about technology, on the basis of jargon, acronyms, and purely technological targets. As if “broadband penetration” by itself could mean anything to the Greek citizen that tests his patience at bureaucratic queues. Or as though a parent would care for how many PCs are installed at school labs, yet they remain locked and beyond the touch of his own kid.</li></ul><p><br />Both of these issues stemmed from the same origin: back in year 2000 the effort to promote new technologies and broadband was mainly driven by the availability of European funds that had to be somehow invested on ICT. At the absence of a coherent plan, the availability of huge amounts of funds that had to be spent assumed the role of a “Strategy”. The structural peculiarities and the bureaucratic jargon of an Operational Programme entitled “Information Society” were suddenly (and sadly!) becoming the distorted meaning of “technology” in Greece.<br /><br />Fast forward to 2008. A new Operational Programme entitled “Digital Convergence” is well under way for the period 2007-2013. Again it’s all about European structural funds seeking to support Greece’s growth. A total budget of almost 2 billion euros is allocated to information technologies and broadband. What would hinder a true repetition of the past?<br /><br />The answer should be sharp: the existing “Digital Strategy 2006-2013” that has been put into effect as an overall umbrella policy for ICT since 2006 by the Greek Government, was -this time- just expecting its financing tool. The new Programme “Digital Convergence” is now arriving to serve its role as the financing arm of the Digital Strategy.<br /><br />It should be thus of no surprise that the new Programme’s structure is an accurate reflection of the Digital Strategy’s structure. It comprises two main strategic objectives:<br />a. Enhanced business productivity through the use of ICT, and<br />b. Improved Quality of Life through ICT<br /><br />The two strategic objectives are further decomposed into six main directions, including:<br />Business Productivity<br />- Increase ICT uptake by businesses<br />- Provide integrated digital services to businesses<br />- Support the ICT sector as a pillar of the Greek economy<br />- Support entrepreneurial activity in ICT-enabled ventures<br /><br />Quality of Life<br />- Improve citizen welfare through ICT<br />- Develop e-services for the citizen<br /><br />As such, the new Operational Programme is becoming a tool at the arsenal of the Digital Strategy. What would the country do if it was not for the EU funds? Shouldn’t it have its own well-crafted “digital plan” and seek to implement it? And what is after all driving reform, irrespectively of the field of policy? The existence of funds or the willingness to change? The Digital Strategy clearly demonstrates that it should be the latter, rather than the former.<br /><br /><strong>Why should this approach be more successful?</strong> For a start, it is already based on the fertile ground of the first two years of implementation of the Digital Strategy. Since 2006, existing programmes and funds were re-aligned to the aforementioned objectives. The results have been promising: During 2006, Greece has come globally first as the country with the highest broadband annual growth rate, according to data available from accredited international organizations. Market developments and the growth of competition at the electronic communications market have led to the slashing of monthly retail prices for broadband access. According to data gathered by the Observatory for the Greek Information Society, monthly retail prices for broadband access in Greece, and especially for new ADSL subscribers, have reached the EU-25 average levels after having been diminished by more than 85% since 2004. At the outset of the Digital Strategy 2006-2013, the Greek Government had set the target of achieving a broadband penetration rate at the level of 7% of the population by the end of 2008, up from 0,1% at the beginning of 2004. However, this goal has already been achieved 18 months earlier. As of today, Greece posts a broadband penetration rate in the order of 10% of the population and continues to grow at the same path within 2007-2008.<br /><br />Furthermore, some new attributes of the “Digital Convergence” Programme that have been unveiled give clues of a different approach: It should be no more an exercise of funds-allocation to Ministries. Rather than that, it will be a race on the basis of the principle of “excellence”. Those who are fast at developing digital services and at serving the strategy’s objectives with tangible results for the citizens will be rewarded. Those that just seek to “lock-in” budgets but never care for true implementation will be treated differently.<br /><br />Additionally, the new Programme should no longer address solely the public sector. Quite the contrary! The Digital Strategy promotes a shift towards digital services and interventions that will directly address the needs of citizens and businesses through ICT. The keyword is “directly” and without the unnecessary intervention of a large and inefficient public sector. New institutions are being formed for making this shift a reality in the implementation process.<br /><br />To be fair, interventions for a digital public sector have not been abandoned. However, the viewpoint has now changed. E-government projects and ideas that will be evaluated for eligibility should have been designed -from the very start- through the viewpoint of either the citizens or the businesses. They should have as a unique guide the benefit to be accrued by the citizen. Introvert-looking, self-fulfilling grandiose backoffice public sector ICT projects will hopefully become a case-study of the past. Towards the same purpose, the new Programme entitled “Digital Convergence” aspires to a closer co-operation with complementary programmes (such as the one about “Public Administration Reform”) in order to introduce technology and business processes re-engineering hand-in-hand.<br /><br />Not to be escaped attention though, is a true support to technology as a policy-tool for regional development. In the period ahead, ICT projects and Digital Strategy interventions with a strong regional dimension will be favored. Local authorities, cities, and municipalities will have a first-rate opportunity to utilize ICT as a tool for triggering local growth. However, such an effort cannot and should not be driven by the central government downwards. Unless the cities themselves decide to explore these new Digital Strategy opportunities, no-one will be there and possibly no-one should be there to enforce them!<br /><br />Last but of equal importance, is an effort to set targets and to measure progress on two scales. One scale should certainly comprise technology indices… the usual ones but probably the least important ones about broadband penetration, PC use etc. Such metrics that statistically-savvy people usually lust to check and compare. The other scale however is deemed to be the real metric of digital progress and it’s all about the technology’s impact on real-life. How many hours did the average citizen save by not sitting at queues due to a new e-service, how much more has the young kid learned at school by using his laptop etc. These real-life metrics induce a new meaning both to the role of technology and also to the impact of the Digital Strategy itself.<br /><br />Judging from the high digital growth rates of the last two years, Greece has now demonstrated that it both has the ability and also the means to cover the digital ground that it painfully lost during the last two decades. The Government’s Digital Strategy is already there and it is an accredited plan. The financing tool is also there in the form of an Operational Programme and it brings new and more innovative elements up until 2013. If there would be a last hurdle that could possibly hamper this “digital convergence” effort, it would be nothing more than inertia and the fear of change. But for how long and at what price can we afford to pay this “fear of change”? Digital Greece cannot and should not wait any longer! The digital journey has already started and it is really fascinating…</p>Yannis Larioshttp://www.blogger.com/profile/09581577694892627696noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21409389.post-40807492686440477502007-08-24T13:24:00.000+03:002007-08-24T19:34:47.699+03:00Το (ψηφιακό) μέλλον των πόλεων<span style="font-family:georgia;font-size:130%;"><strong>Το (ψηφιακό) μέλλον των πόλεων: εσείς οδηγείτε κοιτάζοντας μόνο το καθρεφτάκι;</strong></span><br /><em><span style="font-size:85%;"></span></em><br /><em><span style="font-size:85%;">(δημοσιεύθηκε στην Ελληνική έκδοση του Economist, στο αφιέρωμα "Μητροπόλεις", τον Αύγουστο του 2007 )<br /></span></em><br />Η συζήτηση για τις πόλεις του μέλλοντος έχει μια εγγενή αδυναμία. Τα κρίσιμα οικιστικά θέματα, τα σημαντικά ζητήματα περιβάλλοντος, μετακινήσεων, διαχείρισης αποβλήτων κλπ. διατυπώνονται υποθέτοντας ότι οι πόλεις θα συνεχίσουν να εξελίσσονται πάνω στο ίδιο πρότυπο: δηλαδή, ένα μεγάλο και δυσκίνητο κράτος θα συνεχίσει να καθορίζει τις κεντρικές πολιτικές για τις επενδύσεις, την απασχόληση, τη χρηματοδότηση και το σχεδιασμό δρόμων και υποδομών ενώ οι πόλεις θα ακολουθούν ασθμαίνουσες το χορό, σε έναν ανταγωνισμό εξασφάλισης πόρων του κρατικού προϋπολογισμού. Αυτό το πρότυπο υποθέτει ότι οι πόλεις δεν θα είναι παρά μικρογραφίες της χώρας, με τη μοίρα τους λίγο-πολύ καθορισμένη από τα ψηλά παράθυρα των Υπουργείων της κεντρικής κυβέρνησης.<br /><br /><strong>Είναι όμως δυνατόν μια συζήτηση για την επόμενη εικοσαετία, να βασίζεται σε πρότυπα ανάπτυξης του παρελθόντος; Μήπως το μέλλον των πόλεων δεν είναι γραμμική προέκταση του παλιού; Μήπως τελικά αλλάζει ο χαρακτήρας τους; Και μήπως προσπαθούμε να κατευθύνουμε τις πόλεις μας στο μέλλον, κοιτάζοντας μόνο από το καθρεφτάκι του οδηγού και όχι βλέποντας το δρόμο μπροστά;<br /></strong><br />Εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν! Ωστόσο, μερικές μακροσκοπικές παρατηρήσεις μπορούν να βοηθήσουν. ....<br /><br /><strong>Πρώτη παρατήρηση:</strong> Για πρώτη φορά παγκοσμίως, ο πληθυσμός της γης που κατοικεί στις πόλεις ξεπερνά σε αριθμό αυτούς που μένουν στην ύπαιθρο. Το 1950 το ένα τρίτο περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού κατοικούσε σε πόλεις. Το 2000 τα δύο τρίτα κατοικούσαν σε πόλεις και η τάση συνεχίζει αμείωτη. Οι πόλεις στις αναπτυσσόμενες χώρες, θα είναι αυτές που θα παρουσιάσουν εκρηκτική ανάπτυξη. Έως το 2030, τέσσερα δισεκατομμύρια άνθρωποι θα κατοικούν σε πόλεις-τέρατα, μόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες.<br /><br />Και λοιπόν; Αυτά τα στοιχεία δεν επιβεβαιώνουν την αγωνία για την εξυπηρέτηση περισσότερων πολιτών σε όρους καθαριότητας, καλύτερης μετακίνησης, εκπαίδευσης, αντιμετώπισης του εγκλήματος, προστασίας του περιβάλλοντος; Σίγουρα ναι!<br /><br />Αλλά υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος: <strong>Καθώς θα αυξάνεται το μέγεθος των πόλεων θα αυξάνει ραγδαία η σημασία τους και ο μεταξύ τους ανταγωνισμός! Οι πόλεις και όχι τα κράτη, θα αποτελούν το πεδίο ανταγωνισμού για διεθνείς επενδύσεις, διαθεσιμότητα υψηλής στάθμης ανθρώπινου δυναμικού και υποδομών για την εγκατάσταση επιχειρήσεων που θα φέρουν νέες θέσεις εργασίας. </strong>Οι επιχειρήσεις δεν θα επιλέγουν να εγκατασταθούν στην Ελλάδα, την Ιταλία, ή την Αίγυπτο, αλλά ήδη εξετάζουν αν είναι καταλληλότερη η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, το Μιλάνο, η Νάπολη ή το Κάιρο. Αυτό είναι το νέο πεδίο ανταγωνισμού! Και ακόμη περισσότερα: οι πόλεις θα είναι αυτές που θα ανταγωνίζονται για την προσέλκυση νέων πολιτών από τα πιο παραγωγικά ηλικιακά στρώματα της κοινωνίας, ώστε να καρπωθούν τα οφέλη του δυναμισμού τους.<br /><br /><strong>Δεύτερη παρατήρηση:</strong> Σε όλη την Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ, η τάση για αποκέντρωση της εξουσίας και των αποφάσεων προς την περιφέρεια είναι πια όχι απλώς ορατή, αλλά δεδομένη....<span class="fullpost"> Όλες οι πολιτικές και οι χρηματοδοτήσεις της Ε.Ε. διέπονται από ισχυρή περιφερειακή διάσταση. Οι εξουσίες και οι αρμοδιότητες σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες μεταφέρονται σταδιακά από τα κεντρικά Υπουργεία σε Περιφέρειες, Νομαρχίες και Δήμους. Ο ρόλος των πόλεων αποκτά επιτέλους την πολιτική σημασία που πρέπει!<br /><br /><strong>Τρίτη παρατήρηση:</strong> Οι κυβερνήσεις όλων των χωρών την τελευταία πενταετία, και ιδιαίτερα στην Ευρώπη, αναζήτησαν και βρήκαν στην τεχνολογία τον σύμμαχο για αποδοτικότερες υπηρεσίες προς τους πολίτες. Η «ηλεκτρονική διακυβέρνηση» και το «ψηφιακό κράτος» αποτέλεσαν αφορμή αλλά και βασικό εργαλείο, μέσω του οποίου οι κυβερνήσεις αλλάζουν τόσο το επίπεδο υπηρεσιών όσο και την ταχύτητα λήψης αποφάσεων. Και είναι επόμενο, αυτός ο «τεχνολογικός σύμμαχος» να βρει το δρόμο του και το ρόλο του και στις πόλεις της Περιφέρειας.<br /><br />Ο συνδυασμός των τριών παρατηρήσεων, οδηγεί σε ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα: <strong>Τα επόμενα είκοσι χρόνια θα ζήσουμε πόλεις που θα γιγαντώνονται... Πόλεις που θα ανταγωνίζονται η μια την άλλη, είτε εντός, είτε εκτός συνόρων.... Πόλεις που θα αποκτούν αυξανόμενη πολιτική ισχύ για να ρυθμίσουν οι ίδιες το μέλλον τους, με περισσότερα εργαλεία πολιτικής... Πόλεις που θα ανακαλύπτουν τη σημασία της τεχνολογίας για να χαράξουν ένα πιο αποδοτικό μονοπάτι ανάπτυξης...<br /></strong><br />Πόλεις που θα αντιλαμβάνονται ότι οι συγκοινωνίες δεν βελτιώνονται απαραίτητα με ακόμη περισσότερη άσφαλτο, αλλά με εργασία από το σπίτι μέσω ευρυζωνικών υποδομών που μειώνει δραστικά τις ανάγκες μετακίνησης. Πόλεις που θα προσελκύουν επιχειρήσεις, όχι απαραίτητα μέσω επιδοτήσεων, αλλά γιατί μπορούν να προσφέρουν χαμηλότερο κόστος γης με εγκατάσταση μακριά από το κέντρο, χωρίς όμως να τους στερούν τίποτα από τις δυνατότητες επικοινωνίας ή επαφής με τους πελάτες τους, χάρη στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες. Πόλεις που θα παρακολουθούν το περιβάλλον με ηλεκτρονικά μέσα. Πόλεις που αξιοποιώντας νέες ενεργειακές τεχνολογίες, θα είναι καθαρότερες και πιο παραγωγικές. Πόλεις που θα προσφέρουν περισσότερες δυνατότητες ψυχαγωγίας και θα εκπέμπουν πολιτισμό –αντί απλώς να καταναλώνουν- με κάθε διαθέσιμο τρόπο μέσω Διαδικτύου σε όλο τον κόσμο.<br /><br />Πόλεις που θα προσπαθούν να πετύχουν όλα τα παραπάνω, αξιοποιώντας νέα εργαλεία πολιτικής, όπως νέες και καθαρότερες τεχνολογίες. Όχι όμως απαραίτητα επειδή η τεχνολογία θα είναι η μόδα ή τρέχουσα τάση, αλλά επειδή αν δεν το κάνουν θα το κάνει η ανταγωνίστρια πόλη!<br /><br />Ουτοπία; Όχι! Απλώς πραγματικότητα.....<br /><br />Ευρωπαϊκές πόλεις όπως η Almere, το Oulu, το Eindhoven, η περιφέρεια της Brescia και άλλες, βάζουν σταδιακά την τεχνολογία και τα ευρυζωνικά δίκτυα στο DNA της ανάπτυξής τους και προσελκύουν νέες επιχειρήσεις, νέες θέσεις εργασίας, και χιλιάδες νέους κατοίκους, ακολουθώντας το παραπάνω αναπτυξιακό υπόδειγμα. Πόλεις και περιφέρειες της Ευρώπης που βρέθηκαν σε στασιμότητα, στρέφονται στα νέα τεχνολογικά εργαλεία για να προσφέρουν στους πολίτες περισσότερη ψυχαγωγία, περισσότερη μεταξύ τους επικοινωνία, περισσότερες υπηρεσίες, περισσότερες ευκολίες, καλύτερες θέσεις εργασίας.<br /><br />Και όλα αυτά χωρίς να περιμένουν απαραίτητα την ελεημοσύνη του κρατικού προϋπολογισμού. Χρησιμοποιώντας νέα χρηματοδοτικά εργαλεία, συμπράξεις ιδιωτικού-δημόσιου τομέα, απευθείας χρηματοδοτήσεις από την Ε.Ε. ή από διεθνείς τράπεζες και αναπτύσσοντας στρατηγικές συμφωνίες με μεγάλες εταιρίες, αυτές οι πόλεις βρίσκουν ένα νέο μονοπάτι ανάπτυξης που βασίζεται στην ευρυζωνικότητα και την αξιοποίηση της γνώσης. Και το κάνουν μόνες τους!<br /><br />Είναι όμως η τεχνολογία το μόνο συστατικό; Σε καμία περίπτωση!<br /><br />Μελετώντας το κάθε ξεχωριστό παράδειγμα με όλες τις ιδιαιτερότητές του, συναντά κανείς ένα «αόρατο» νήμα που τα συνδέει: </span><br /><span class="fullpost">Όλες αυτές οι πόλεις, έχουν εξαιρετικά επίπεδα διασύνδεσης με ευρυζωνικά δίκτυα. </span><br /><span class="fullpost">Όλες έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους είτε στην ανάπτυξη, είτε στην προσέλκυση ανθρώπινου κεφαλαίου υψηλής στάθμης, με τις πλέον σύγχρονες δεξιότητες. </span><br /><span class="fullpost">Όλες έχουν κινητοποιήσει εταιρείες του ιδιωτικού τομέα, που δέχονται να ρισκάρουν και να καινοτομήσουν στην περιοχή. </span><br /><span class="fullpost"><strong>Και το πιο σημαντικό, όλες χαρακτηρίζονται από τοπικές αυτοδιοικήσεις και τοπικούς άρχοντες που έχουν ισχυρό όραμα για το μέλλον των πόλεών τους και υψηλή αποτελεσματικότητα.</strong> Και με αυτά τα συστατικά πετυχαίνουν περισσότερα.<br /><br />Και στην Ελλάδα; Οι ελληνικές πόλεις; Ό,τι γνωρίζαμε για την τοπική ανάπτυξη, σε λίγα χρόνια δεν θα ισχύει. Αντί για μερικούς ακόμη δρόμους και πλατείες, οι πόλεις της επόμενης μέρας θα χρειαστεί να στρέψουν το ενδιαφέρον τους στο τοπικό ανθρώπινο κεφάλαιο. Αντί για την εύκολη «πολιτική γκρίνια» για περισσότερο κρατικό προϋπολογισμό, θα χρειαστεί να μάθουν να αξιοποιούν τα νέα χρηματοδοτικά εργαλεία, όπως και οι Ευρωπαϊκές πόλεις. Αντί για παθητική στάση απέναντι στα προβλήματα της ανεργίας και της εγκατάλειψης, οι ελληνικές πόλεις θα χρειαστεί να ανακαλύψουν νέους τρόπους για να κινητοποιήσουν το ανθρώπινο δυναμικό και τους νέους.<br /><br />Έχουν όμως τα εργαλεία; Σε πολλές περιπτώσεις τα έχουν ήδη από σήμερα. Στο πλαίσιο της Ψηφιακής Στρατηγικής 2006-2013, περισσότερες από 75 πόλεις δημιουργούν τα δικά τους μητροπολιτικά δίκτυα οπτικών ινών. Εκατοντάδες δήμοι, μικροί και μεγάλοι, στο πλαίσιο του προγράμματος «Ψηφιακή Αυτοδιοίκηση» αναπτύσσουν ψηφιακές υπηρεσίες εξυπηρέτησης των πολιτών. 146 δήμοι και 24 ΤΕΔΚ αναπτύσσουν ασύρματα δίκτυα. Σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Τοπικής Αυτοδιοίκησης της ΚΕΔΚΕ, 17.500 αιρετοί από τους ΟΤΑ όλης της χώρας, θα «καθίσουν στα θρανία» για να μάθουν χρήση υπολογιστών, αλλά και για να ενημερωθούν για τις αναπτυξιακές δυνατότητες των νέων τεχνολογικών μέσων.<br /><br />Αρκούν τα παραπάνω; Και ναι και όχι!<br /><br />Οι παραπάνω υποδομές και υπηρεσίες θα αποτελέσουν μια καλή πρώτη ύλη για όσους τοπικούς άρχοντες κατανοούν το μέλλον που έρχεται. Αυτές οι πρωτοβουλίες της Ψηφιακής Στρατηγικής, σε συνδυασμό με ένα ρεαλιστικό και προκλητικό όραμα συστηματική εργασία αλλά και κινητοποίηση του ιδιωτικού τομέα της περιοχής, θα αποτελέσουν ίσως το πιο ουσιαστικό ανταγωνιστικό εφόδιο στη φαρέτρα της κάθε πόλης, για τα χρόνια που έρχονται.<br /><br />Για τους άλλους, για όσους δηλαδή τοπικούς παράγοντες επιμένουν να αντιλαμβάνονται αυτές τις ευκαιρίες απλώς σαν προϋπολογισμούς και «λεφτά», γι’ αυτούς οι πραγματικές ευκαιρίες που προσφέρει η Ψηφιακή Στρατηγική θα σκορπίσουν στον άνεμο. Θα απομείνουν σαν μια «πολιτική επιταγή», χρήσιμη ίσως για τις ομιλίες τους στις επόμενες τοπικές εκλογές, αλλά τίποτα παραπάνω.....<br /><br />Και δεν είναι μακριά η στιγμή που μερικές ελληνικές πόλεις θα αρχίσουν να ξεχωρίζουν για όλους τους παραπάνω λόγους..... Ενώ την ίδια στιγμή, κάποιες άλλες πόλεις θα συνεχίζουν να κατευθύνονται στο μέλλον με μόνο σύμβουλο το καθρεφτάκι του οδηγού... Και θα ζητούν ακόμη περισσότερα χιλιόμετρα από άσφαλτο, περισσότερα κυβικά μπετόν και μερικά ωραία πεζοδρόμια με παρτέρια. Πόσο να απέχει άραγε ο γκρεμός;<br /><br /><br /></span><span class="fullpost"></span><span class="fullpost"></span>Yannis Larioshttp://www.blogger.com/profile/09581577694892627696noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-21409389.post-29038793352909870362007-03-19T09:24:00.001+02:002007-03-19T16:35:50.450+02:00Ψηφιακές υπηρεσίες, το κράτος και «οι ζωές των άλλων»<p><span style="font-size:85%;"><em>(δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα <a href="http://www.kerdos.gr/default.aspx?id=516170&nt=103">Κέρδος</a></em><em>, στις 18.03.2007)</em></span></p><p>To Σεπτέμβριο του 1998, <a href="http://www.google.com/corporate/execs.html#larry">δύο φοιτητές του Stanford </a>φτιάχνουν τη μηχανή αναζήτησης <a href="http://www.google.com/">Google</a>. To 2007, η Google απασχολεί 10.674 εργαζόμενους, έχει γίνει <a href="http://www.searchenginejournal.com/?p=3590">ρήμα συνώνυμο του «αναζητώ» στο Oxford Dictionary</a>, έχει αξία 123 δισ. δολάρια και αλλάζει για πάντα όχι μόνο το Internet αλλά και τον τρόπο οργάνωσης και αναζήτησης της γνώσης παγκοσμίως. </p><p>Το 2005, <a href="http://eetimes.eu/germany//showArticle.jhtml?articleID=186700854">η γαλλική και η γερμανική κυβέρνηση ανακοινώνουν</a> επισήμως μέσω των κκ. Σιράκ και Σρέντερ τη συνεργασία τους, ώστε να φτιαχτεί με κρατική χρηματοδότηση το ευρωπαϊκό αντίπαλο δέος, η μηχανή αναζήτησης <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Quaero">Quaero</a>. Στα τέλη του 2006, <a href="http://www.theregister.co.uk/2007/01/02/germany_quits_quaero/">η Γερμανία αποσύρεται από το αβέβαιο πρόγραμμα</a>. Το 2007 το Quaero παραπαίει. </p><br /><p>Πώς σχετίζεται αυτή η διδακτική για τους Ευρωπαίους ιστορία με το <a href="http://www.infosoc.gr">Πρόγραμμα «Κοινωνία της Πληροφορίας»; </a>Από το 2000, όταν οι τεχνολογικά προηγμένες χώρες ανακάλυπταν τις δυνατότητες του Διαδικτύου, στην Ελλάδα ακολουθούσαμε πολιτικές για τις τεχνολογίες που σχεδιάσθηκαν από το κράτος, με αποδέκτη... το κράτος. Το Πρόγραμμα «Κοινωνία της Πληροφορίας» εξαντλήθηκε στα πρώτα 3 - 4 χρόνια σε ασκήσεις κατανομής προϋπολογισμών σε υπουργεία, λογιστικά μεγέθη και απορροφήσεις πόρων.</p><p>Κανείς βεβαίως δεν ξέχασε τους πολίτες. Μόνο που για άλλη μια φορά αντιμετωπίστηκαν δευτερογενώς. Σαν να επρόκειτο για «κάποιους άλλους». <span class="fullpost">Αν το κράτος εξέδιδε ταχύτερα κάποια πιστοποιητικά, αν η γραφειοκρατία γινόταν ηλεκτρονική, τότε οι πολίτες θα ήταν κάπως ωφελημένοι. Τα πάντα ιδωμένα μέσα από την οπτική του μεγάλου κράτους. Το κρυμμένο δυναμικό των πολιτών, η δημιουργικότητα και οι καθημερινές ζωές τους δεν ήταν παρά «οι ζωές των άλλων». </p><p>Οι αλλαγές που έγιναν το 2005 στο σχεδιασμό του Προγράμματος «Κοινωνία της Πληροφορίας» προσπάθησαν να αποκαταστήσουν αυτή τη σχέση και να δημιουργήσουν ψηφιακές υπηρεσίες με αισθητό αποτέλεσμα. Παρά τις αρχικές καθυστερήσεις, αυτή η προσπάθεια θα φέρει τελικά καρπούς. Στην Ψηφιακή Ελλάδα του 2008 οι νέες ψηφιακές υπηρεσίες που δημιουργούνται θα εξοικονομήσουν περισσότερες από πέντε ημέρες ετησίως στον καθένα μας, λόγω ταχύτερων συναλλαγών. Στο τέλος του 2008, θα έχουμε μια εβδομάδα ελεύθερου χρόνου περισσότερη, επειδή οι φορολογικές συναλλαγές, οι τελωνειακές διατυπώσεις, τα ποινικά μητρώα στις μεγάλες πόλεις, ληξιαρχικές πράξεις, αλλά και συναλλαγές στους δήμους, θα πραγματοποιούνται ηλεκτρονικά. Σχεδόν 80 μουσεία και περισσότερες από 150 πολιτιστικές συλλογές θα ανοίξουν τις ψηφιακές τους πύλες σε όλους. Ενδιαφέρουσες ψηφιακές εξελίξεις και αναμφισβήτητα θετικές αλλαγές. Ομως αυτές οι μεταβολές που έρχονται μέσω των ψηφιακών υπηρεσιών του δημοσίου, δεν παύουν να αποτελούν μικρές γραμμικές αλλαγές. Και δυστυχώς, <strong>δεν αρκούν ως κινητήριος δύναμη που θα επιταχύνει την πορεία της χώρας</strong>. Χρειάζεται κάτι πολύ περισσότερο! </p><p>Αυτός είναι και ο λόγος που η νέα αντίληψη της Ψηφιακής Στρατηγικής 2006 - 2013, προτείνει δράσεις που στοχεύουν <strong>απευθείας στον πολίτη και την επιχείρηση</strong>. Αλλοτε μέσω της σύστασης ταμείου για τη χρηματοδότηση νέων επιχειρηματικών ιδεών που μπορούν να ανθίσουν. Αλλοτε μέσω της απευθείας χορήγησης εξοπλισμού και νέων δυνατοτήτων σύνδεσης με το γρήγορο Internet σε μαθητές, φοιτητές και επιχειρήσεις σε όλη τη χώρα. Αλλοτε μέσω της αριστείας, με επιβράβευση εκείνων που προσπαθούν περισσότερο, που κοπιάζουν και που αναδεικνύονται ως καλά πρότυπα. Πάντοτε όμως με την αντίληψη «απευθείας στον πολίτη» και «απευθείας στην επιχείρηση».</p><p>Αν λοιπόν το Πρόγραμμα «Κοινωνία της Πληροφορίας» και η Ψηφιακή Στρατηγική 2006 - 2013 μπορούν με κάποιο τρόπο να αλλάξουν σημαντικά την ποιότητα ζωής των πολιτών, δεν θα είναι επειδή πέντε ή δέκα συναλλαγές του δημοσίου θα γίνουν ψηφιακές. </p><p>Η μεγαλύτερη συμβολή τους θα είναι να δώσουν στα χέρια κάποιου άγνωστου σήμερα μαθητή ή κάποιας άγνωστης σήμερα μικρής ελληνικής επιχείρησης, ένα νέο τεχνολογικό μέσο που θα απελευθερώσει το κρυμμένο δυναμικό τους. Και τότε, σε δύο, σε πέντε ή σε δέκα χρόνια, αυτός ο νέος και αυτή η μικρή επιχείρηση, θα αναπτύξουν μια πρωτοποριακή ιδέα, θα φτιάξουν μια δική τους ψηφιακή υπηρεσία που εκείνη τη στιγμή θα αλλάξει τη ζωή όλων μας.</p><p>Η μεγαλύτερη συμβολή της Ψηφιακής Στρατηγικής και του Προγράμματος «Κοινωνία της Πληροφορίας» θα είναι αυτή ακριβώς η σπίθα: <strong>Δύο, τρία ή δέκα «μυαλά» που υπό τις κατάλληλες συνθήκες θα μπορέσουν να αποδειχθούν ισχυρότερα από δύο, τρεις ή δέκα μεγάλες προσπάθειες των πιο ισχυρών κυβερνήσεων</strong>. Αλλωστε το παράδειγμα της Google και της Quaero αυτό αποδεικνύει...</p><p></p></span><a href="http://www.sync.gr/claim/CDv1KLjKxTVX" rel="sync"></a>Yannis Larioshttp://www.blogger.com/profile/09581577694892627696noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-21409389.post-71937494950523025632007-03-03T18:25:00.000+02:002007-03-19T14:11:26.791+02:00Μια τυπική ημέρα στην «Ψηφιακή Ελλάδα» του 2008<em><span style="font-size:85%;">(δημοσιεύθηκε στην Ελληνική έκδοση του Popular Science, στις 03 Μαρτίου 2007. Το άρθρο περιγράφει με πολύ απλά λόγια στους λιγότερο μυημένους με την τεχνολογία, τι έχουν να κερδίσουν από αυτή σε καθημερινή βάση έως το τέλος του 2008)</span></em><br /><br />Για τους περισσότερους Έλληνες, οι νέες τεχνολογίες και το Internet σήμαιναν μέχρι πρόσφατα δύο πράγματα: είτε «μοδάτες» συσκευές, είτε ακρωνύμια και άγνωστες λέξεις κατανοητές σε λίγους. Ειδικά από το 2000 και για τρία-τέσσερα έτη, όταν η Ευρώπη ανακάλυπτε τις δυνατότητες του Διαδικτύου, εμείς ακολουθούσαμε ανεπιτυχείς πολιτικές για μια «Κοινωνία της Πληροφορίας» που επικεντρώθηκαν σχεδόν αποκλειστικά στο δημόσιο τομέα.<br /><br />Από το 2006, μετά την εφαρμογή της νέας Ψηφιακής Στρατηγικής και λόγω της απελευθέρωσης της αγοράς επικοινωνιών, η κατάσταση αλλάζει. Το γρήγορο Internet κοστίζει πια περίπου όσο στην υπόλοιπη Ευρώπη και δυνατότητες σύνδεσης υπάρχουν πολύ περισσότερες. Οι νέες ψηφιακές υπηρεσίες σχεδιάζονται πια από την οπτική του πολίτη.<br /><br />Με αυτές τις εξελίξεις, μπορούμε ήδη να διατρέξουμε μια «τυπική ημέρα» της Ψηφιακής Ελλάδας στο τέλος του 2008, και να αντιληφθούμε τις επωφελείς αλλαγές που έρχονται.<br /><br />Στην Ψηφιακή Ελλάδα του 2008 η ημέρα μας ξεκινά με μια ματιά στην κίνηση στο κέντρο και την τελευταία πρόγνωση καιρού, μέσω του υπολογιστή. Κατεβάζουμε τις ειδήσεις στο κινητό τηλέφωνο για να τις διαβάσουμε με την πρώτη ευκαιρία. Μετά, αντί για ουρές αναμονής επιλέγουμε να παραμείνουμε σπίτι για τις συναλλαγές μας! Το σύνολο σχεδόν των φορολογικών συναλλαγών, οι τελωνειακές διατυπώσεις, τα ποινικά μητρώα στις μεγάλες πόλεις, πιστοποιητικά επιμελητηρίων, ληξιαρχικές πράξεις, αλλά και δεκάδες συναλλαγές στους δήμους, σχεδιάζονται να πραγματοποιούνται ηλεκτρονικά.<br /><br />Στεκόμαστε στην ηλεκτρονική τράπεζα και κάνουμε ψηφιακές πληρωμές λογαριασμών, ενοικίων, δανείων σε λιγότερο από 5 λεπτά, εγκαταλείποντας τα «παραδοσιακά» γκισέ. Αυτές οι ψηφιακές συναλλαγές θα εξοικονομήσουν περισσότερες από πέντε ημέρες ετησίως στον καθένα μας! Στην Ψηφιακή Ελλάδα του 2008, θα έχουμε μια εβδομάδα ελεύθερου χρόνου περισσότερη…<span class="fullpost"><br /><br />Ανεβάζουμε τα ρολά της μικρής επιχείρησης. Όχι όμως αποκλειστικά για τους γνωστούς πελάτες. Πουλάμε προϊόντα οπουδήποτε, αξιοποιώντας την ηλεκτρονική βιτρίνα στο Internet. Με περισσότερους από 2.500.000 Έλληνες στο Διαδίκτυο και περισσότερους από 500.000 πολίτες να ψωνίζουν ηλεκτρονικά, δεν υπάρχει λόγος περιορισμού στη μικρή τοπική αγορά.<br /><br />Στο διπλανό σχολείο, οι μαθητές της πόλης, της κάθε πόλης, έχουν πρόσβαση σε γνώση, διεθνείς βιβλιοθήκες και εκπαιδευτικό περιεχόμενο μέσω του Internet. Σχεδόν 60 εκπαιδευτικοί τίτλοι με χρήση νέων τεχνολογιών, σχεδιάζονται να αξιοποιηθούν στα σχολεία. Κίνητρα για την απόκτηση υπολογιστών και γρήγορου Internet από μαθητές και φοιτητές και ένα δίκτυο υπερυψηλών ταχυτήτων που λειτουργεί ήδη στα Πανεπιστήμια, απελευθερώνουν τη δημιουργικότητά τους.<br /><br />Οποιαδήποτε ώρα αποφασίσουμε, κάνουμε τα ψώνια μας σε χαμηλότερες τιμές στα εκατοντάδες ελληνικά και χιλιάδες ξένα ηλεκτρονικά μαγαζιά, κάθε είδους. Τα προϊόντα που θέλουμε στις τιμές που θέλουμε, έρχονται σπίτι μας χωρίς τον περιορισμό του ακριβού αλλά δυστυχώς μοναδικού κοντινού καταστήματος...<br /><br />Το απόγευμα, αποφασίζουμε να επισκεφτούμε μερικά από τα 80 μουσεία και περισσότερες από 150 πολιτιστικές συλλογές που έχουν ανοίξει τις ψηφιακές τους πύλες. Η γεωγραφική απόσταση δεν αποτελεί πια ούτε αιτία, ούτε δικαιολογία για να μείνει κανείς μακριά από τον ελληνικό πολιτισμό. Ο δε μικρός περιφερειακός μας δήμος, είναι στο επίκεντρο. Προβάλλει ηλεκτρονικά τις τοπικές του ιδιαιτερότητες για να προσελκύσει επισκέπτες.<br /><br />Η επικοινωνία μέσω Internet με οποιονδήποτε, οπουδήποτε, αποτελεί πια φθηνή δυνατότητα για κάθε πολίτη. Η ψυχαγωγία και τα ταξίδια είναι ευκολότερα. Η ηλεκτρονική κράτηση θέσεων σε ψυχαγωγικά θεάματα και η απόκτηση εισιτηρίων, γίνεται τόσο απλά όσο ένα... κλικ.<br /><br />Το βράδυ κρίνουμε και επιλέγουμε ενημέρωση. Σε περισσότερα από 8.500 ελληνικά ιστολόγια (blogs) είτε συζητώνται κρίσιμα ζητήματα, είτε λοιδορείται η καθημερινότητα. Συμμετέχοντας εκφράζουμε γνώμη, συνδιαλεγόμαστε, προβληματιζόμαστε για τα σημαντικά και εγκαταλείπουμε τους ρυπαρούς μονολόγους των τηλε-παραθύρων.<br /><br />Επιστημονική φαντασία; Όχι, ψηφιακή πραγματικότητα! Το 2008, είναι ο πρώτος χρονικός σταθμός της Ψηφιακής Στρατηγικής 2006-2013. Η Ελλάδα δεν θα έχει βέβαια καλύψει σε δύο χρόνια το χαμένο έδαφος πολλών ετών. Θα μείνουν πολλά για να γίνουν. Ωστόσο, οι πολίτες θα ανακαλύψουν στην τεχνολογία έναν καθημερινό πρακτικό σύμμαχο απέναντι στην καθημερινότητα, που θα τους εξοικονομήσει χρόνο, χρήμα και θα τους βοηθήσει να απελευθερώσουν τη δημιουργικότητά τους. Άλλωστε η Ψηφιακή Στρατηγική, δεν ήλθε για να διατυπώσει «έξυπνες» αφ’ υψηλού συνταγές. Ήλθε για τα καθημερινά και τα μικρά, που είναι όμως τόσο σημαντικά και μεγάλα.....</span> <p><p></p><a href="http://www.sync.gr/claim/CDv1KLjKxTVX" rel="sync"></a>Yannis Larioshttp://www.blogger.com/profile/09581577694892627696noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-21409389.post-25820917328932295492006-12-04T02:21:00.000+02:002007-03-19T14:11:51.619+02:00Η «Καθαρή Πολιτική».... θέλει τόλμη και τεχνολογία, όχι άλλες διατάξεις!<em><span style="font-size:85%;">(δημοσιεύθηκε στην Ελληνική έκδοση του Εconomist - τεύχος 34, Δεκέμβριος 2006)</span></em><br /><br />Αέναες συζητήσεις και αντιδικίες για το «ασυμβίβαστο των βουλευτών». Ένα Σύνταγμα, θεωρητικώς το υπέρτατο και διαχρονικό κείμενο αρχών και αξιών κάθε χώρας, που ταλαιπωρείται με προσθήκες διαχειριστικού χαρακτήρα στο όνομα της διαφάνειας.<br /><br />Ένα μεγάλο και δυσκίνητο κράτος, που για να πετύχει «Καθαρή Πολιτική» λειτουργεί με δικονομικές αντιλήψεις της δεκαετίας του ’50: πάνω σε μια βαβέλ νόμων, διαταγμάτων και ερμηνευτικών εγκυκλίων, χτίζει ακόμη περισσότερους νόμους, διατάγματα και δαιδάλους διατάξεων.<br /><br />Κάθε προσπάθεια για νέες πρωτοβουλίες και νέα έργα σε οποιοδήποτε τομέα, στραγγαλίζεται σε μια βαριά διαχειριστική αλυσίδα διαδικασιών, στο όνομα της χρηστής διαχείρισης. Χιλιάδες σπαταλημένες εργατοώρες κυνηγώντας δικαιολογητικά, πιστοποιητικά και ανεμόμυλους της διαφθοράς.<br /><br />Πετύχαμε τουλάχιστον με αυτό το συνονθύλευμα νόμων και τους ποταμούς πιστοποιητικών την πολυπόθητη «Καθαρή Πολιτική»; Πετύχαμε τη διαφάνεια που επιζητούμε; Είμαστε πλέον βέβαιοι για το ποιόν πολιτικών και δημοσίων φορέων;<br /><br />Την απάντηση δίνουν οι διεθνείς οργανισμοί. Το 2006 η Ελλάδα βελτίωσε μεν τη θέση της στην ετήσια έκθεση της Διεθνούς Διαφάνειας, παρ’ όλα αυτά οι πρακτικές πολλών δεκαετιών συνεχίζουν να μας καθιστούν τη δεύτερη πιο διεφθαρμένη χώρα στην Ε.Ε μετά την Πολωνία! Το δε αίτημα των πολιτών για «Καθαρή Πολιτική» παραμένει το ίδιο δυνατό όσο ποτέ.<br /><br />Παρ’ όλη τη χαμηλή μέχρι σήμερα επίδοση, λύση σε αυτό το σύγχρονο γόρδιο δεσμό υπάρχει! Αρκεί να εστιάσουμε σε δύο παραμέτρους.<span class="fullpost"><br /><br />Στην αναζήτηση της «Καθαρής Πολιτικής» είναι κατ’ αρχήν θεμελιώδες να αντιληφθούμε ότι η ανθρώπινη φύση είναι δυστυχώς σύμφυτη σε αρκετές περιπτώσεις με τη διαφθορά και μάλιστα από την «αρχή της ιστορίας»! Από την εποχή που «τριάκοντα αργύρια» άλλαξαν τη ροή της, από την εποχή που οι κερκόπορτες άνοιξαν και που Εφιάλτες πρόδιδαν μυστικά περάσματα μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν μια μικρή προσωπική αμοιβή, από τόσο παλιά υπάρχει το φαινόμενο που σήμερα κατηγορούμε. Αυτή η «ανθρώπινη διάσταση» της διαφθοράς είναι μια σημαντική παράμετρος που οφείλουμε να κατανοήσουμε αν επιθυμούμε να την αντιμετωπίσουμε.<br /><br />Η δεύτερη παράμετρος που οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε, είναι ότι κάθε νέος νόμος και κάθε διάταξη χτίζει καινούργιες «σκοτεινές γωνιές» και παράθυρα διαφυγής. Κάθε ερμηνευτική εγκύκλιος αποτελεί ένα ακόμη κακοραμμένο μπάλωμα που αφήνει εκτεθειμένες νέες τρύπες, αποτελεί μια πρόχειρα φτιαγμένη κορδέλα σε ένα γαϊτανάκι νόμων που αν κανείς το ξετυλίξει θα φθάσει έως την αρχή της δημιουργίας του Ελληνικού κράτους!<br /><br />Αν πιστέψουμε λοιπόν πως με καινούργιους νόμους θα περιορίσουμε τα πιο σκοτεινά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης δεν κάνουμε απλώς ένα λάθος.... κάνουμε διπλό λάθος! Και βεβαίως με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε στο αντίστροφο αποτέλεσμα.<br /><br />Αν θέλουμε συνεπώς να επιδιώξουμε μια «Καθαρή Πολιτική» και διαφάνεια, οφείλουμε να επιδιώξουμε τρία ουσιαστικά αλλά εντελώς διαφορετικά από τα προηγούμενα πράγματα.<br /><br />Πρώτον, να τολμήσουμε να απλοποιήσουμε δραματικά το θεσμικό πλαίσιο. Να καταργήσουμε πιστοποιητικά και δικαιολογητικά. Να ξαναφτιάξουμε εκ του μηδενός διαδικασίες. Να τις ανασχεδιάσουμε. Να τολμήσουμε να καταργήσουμε αρμοδιότητες φορέων, διευθυντών και τμηματαρχών αψηφώντας ένα ανύπαρκτο πολιτικό κόστος. Να σκεφτούμε ξανά τις υπηρεσίες που παρέχονται σε πολίτες και επιχειρήσεις, αντιμετωπίζοντας τα πράγματα από τη δική τους οπτική, όχι από την οπτική του γραφειοκράτη που αρέσκεται σε πρόσθετες αρμοδιότητες, σε νέες δομές, σε πρόσθετους οργανισμούς, με ακόμη περισσότερους πόρους από τη φορολογία. Ο πρώτος σύμμαχος για μια «Καθαρή Πολιτική» είναι να τολμήσουμε την απλούστευση. <strong>Καθαρό μπορεί να είναι μόνο ότι είναι εξαιρετικά απλό. </strong><br /><br />Δεύτερον και σημαντικότερο: αφού δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις πτυχές της ανθρώπινης φύσης, ας εξασφαλίσουμε τουλάχιστον ότι δεν θα απαιτείται ανθρώπινη παρέμβαση στις πιο κρίσιμες διαδικασίες.<br /><br />Αντί να αναζητούμε πιστοποιητικά στις πολεοδομίες έναντι «γρηγορόσημου» και αδικαιολόγητων αμοιβών εδώ και εκεί, να δώσουμε τη δυνατότητα στον πολίτη να τα αποκτά με ηλεκτρονικό τρόπο από τον υπολογιστή του στο σπίτι του, χωρίς παρέμβαση οποιουδήποτε κακόβουλου.<br /><br />Αντί κάθε συναλλαγή με την εφορία να προκαλεί φόβο για ενδεχόμενους εκβιασμούς, να εκμηδενίσουμε κάθε ανθρώπινη παρέμβαση μέσω της ηλεκτρονικής υποβολής δεδομένων, φορολογικών στοιχείων και πληρωμών, όπως ήδη έχει ξεκινήσει να υλοποιείται.<br /><br />Αντί η έκδοση αδειών επιχειρήσεων να υπόκειται στο γραφειοκρατικό μαρτύριο 15 έως 45 υπογραφών και ενδεχόμενων «αιτημάτων διευκολύνσεων», να δώσουμε τη δυνατότητα να ολοκληρώνονται με ψηφιακό τρόπο οι διαδικασίες έναρξης επιχειρήσεων, χωρίς να χρειαστεί να παρέμβει κανείς.<br /><br />Αντί να επιζητούμε τόνους από πιστοποιητικά για να επιτευχθεί η διαφάνεια στις προμήθειες του δημοσίου, να προχωρήσουμε ακόμη ταχύτερα στην υλοποίηση διαδικασιών ηλεκτρονικών προμηθειών –όπως ήδη ξεκίνησε στο πλαίσιο της Ψηφιακής Στρατηγικής 2006-2013- προκειμένου να εξαλείψουμε κάθε εστία διαφθοράς.<br /><br />Αντί να απαιτούμε διαρκώς από πολίτες και επιχειρήσεις πιστοποιητικά «καθαρότητας», ας διασταυρώνουμε με ηλεκτρονικά μέσα τα στοιχεία των φορολογικών τους δηλώσεων για να εντοπίζουμε τους παραβάτες, όπως έγινε για πρώτη φορά μόλις το 2005, μετά από χρόνια!<br /><br />Αντί να συγκεντρώνουμε χιλιάδες φύλλα χαρτιού με τα «πόθεν έσχες» βουλευτών και πολιτικών που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να ελεγχθούν, ας υποχρεωθούν να τα υποβάλλουν ηλεκτρονικά ώστε να είναι άμεσα συγκρίσιμα.<br /><br />Και βεβαίως, αυτός ο κατάλογος με πολλές ακόμη τεχνολογικές λύσεις για την εξάλειψη της διαφθοράς είναι μακρύς!<br /><br />Τα παραπάνω, συμπληρώνονται από μια ακόμη κρίσιμη τεχνολογική πτυχή. Η διαφάνεια απαιτεί καθαρή και άμεση επικοινωνία, και προπαντός δυνατότητα του πολίτη να έχει πρόσβαση σε κάθε πληροφορία που τον αφορά. Και βεβαίως το μέσο για την απρόσκοπτη πρόσβαση στην πληροφορία δεν μπορεί να είναι άλλο από το Διαδίκτυο.<br /><br />Να μπορεί ο πολίτης να αναζητήσει τα «πόθεν έσχες» των βουλευτών του ηλεκτρονικά στο Internet, οποτεδήποτε το θελήσει και στο βαθμό που επιτρέπεται, αντί να αφεθεί στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων μιας και μόνο ημέρας.<br /><br />Να μπορεί ο πολίτης να συνδιαλέγεται άμεσα με τον πολιτικό της αρεσκείας του, να μπορεί να διαβάζει τη γνώμη του, και να θέτει ερωτήματα όχι μόνο στα καφενεία και όποτε εκείνος εμφανιστεί, αλλά και με ηλεκτρονικά μέσα οποτεδήποτε θελήσει. Να αναγκάσει τον κάθε βουλευτή να αναπτύξει την προσωπική του θέση ως ίσος προς ίσο, αφήνοντας την κρυψώνα της κομματικής γραμμής! Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερο σύγχρονοι πολιτικοί της χώρας μας, δημιουργούν τα προσωπικά τους ιστολόγια (blogs) στο Internet και συζητούν καθημερινά τις θέσεις τους ανοιχτά με επώνυμους ή και ανώνυμους πολίτες.<br /><br />Να μπορεί ο πολίτης να ενημερώνεται τακτικά με ηλεκτρονικά μέσα από όσους τον κυβερνούν, σχετικά με τις αποφάσεις τους για τις επιμέρους πολιτικές που επιλέγουν. Αντί της παθητικής παρακολούθησης τηλεοπτικών πολιτικών σόου στα παράθυρα των εντυπώσεων και αντί της ξύλινης γλώσσας των δελτίων τύπου, να είναι σε θέση να προκαλεί σε πραγματικό χρόνο αυτούς που τον κυβερνούν. Αυτό δεν είναι το μέλλον! Είναι το παρόν, όπως συμβαίνει στο blog της καγκελαρίου της Γερμανίας Angela Merkel, όπου η ίδια κάθε 15 ημέρες αναλύει με ολιγόλεπτες ηλεκτρονικές εκπομπές στο Διαδίκτυο τις πιο πρόσφατες πολιτικές επιλογές της και δέχεται ερωτήσεις.<br /><br />Αυτά τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά, αλλά χαρακτηριστικά ενός νέου προτύπου «Καθαρής Πολιτικής» και διαφάνειας.<br /><br />Αντιπροσωπεύουν όμως καλύτερα από ο,τιδήποτε άλλο τις δυνατότητες που μπορεί να αποκτήσει μια Ψηφιακή Ελλάδα του σήμερα, από την Ελλάδα της πολυνομίας και της γραφειοκρατίας του χθες, που προσπαθεί να δέσει με «χάρτινες αλυσίδες» νόμων, πολίτες και πολιτικούς.<br /><br />Είναι η αντιπαραβολή μεταξύ μιας σύγχρονης Ελλάδας που θέλει να επιτύχει την «Καθαρή Πολιτική» με πρακτικά τεχνολογικά μέσα, από μια Ελλάδα που από αδράνεια, σχεδόν αυτόματα, παράγει νόμους για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα διαφθοράς που επέφεραν οι προηγούμενοι νόμοι.<br /><br />Σήμερα που το ζητούμενο πολιτών και πολιτικών όλων των πλευρών είναι η «Καθαρή Πολιτική», θα δούμε να ανοίγονται μπροστά μας δύο μονοπάτια: θα ακολουθήσουμε άραγε για άλλη μια φορά το σκοτεινό αλλά γνώριμο σοκάκι που προσθέτει αυτάρεσκα μερικές ακόμη σελίδες στο μεγάλο βιβλίο της γραφειοκρατίας, ή θα διαλέξουμε επιτέλους το δρόμο της τόλμης και της τεχνολογίας; Το δικό μας μέλλον θα το ορίσουν οι δικές μας επιλογές. Και τότε δεν θα υπάρχουν δικαιολογίες....<br /></span></p>Yannis Larioshttp://www.blogger.com/profile/09581577694892627696noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-21409389.post-84143882368405308742006-11-30T15:02:00.000+02:002006-12-04T02:27:30.695+02:00Ψηφιακή Στρατηγική 2006-2013: Απελευθερώνοντας το δυναμικό πολιτών και επιχειρήσεων<p><em><span style="font-size:85%;">Η </span></em><a href="http://www.infosoc.gr/infosoc/el-GR/sthnellada/committee/default1/top.htm"><em><span style="font-size:85%;">Ψηφιακή Στρατηγική 2006-2013</span></em></a><em><span style="font-size:85%;"> της χώρας, διατίθεται ως ολοκληρωμένο τεύχος-κείμενο αλλά και </span></em><a href="http://www.infosoc.gr/NR/rdonlyres/A13F889F-DE92-4DCF-B64A-37351BFC69B9/3053/ktp_all.pdf"><em><span style="font-size:85%;">ηλεκτρονικά</span></em></a><em><span style="font-size:85%;"> (σε μορφή αρχείου pdf) από την </span></em><a href="http://www.infosoc.gr/infosoc/el-GR/sthnellada/operators/Special_secretariat/"><em><span style="font-size:85%;">Ειδική Γραμματεία Ψηφιακού Σχεδιασμού</span></em></a><em><span style="font-size:85%;">.</span></em></p><p><em><span style="font-size:85%;">Παραθέτω το πρώτο κεφάλαιο, που περιγράφει τις βασικές της αρχές.</span></em> </p><p>"Η Ψηφιακή Στρατηγική 2006-2013 της Ελλάδας, υπερβαίνει τα στενά όρια της αξιοποίησης των νέων τεχνολογιών πληροφορικής και επικοινωνιών.<br /><br />Έχει ως στόχο να ενεργοποιήσει πολίτες και επιχειρήσεις και να απελευθερώσει το δυναμικό καθενός εξ’ αυτών, προς όφελος όλων, σε ορατό χρονικό ορίζοντα. Αναγνωρίζει πως κάθε πολίτης είναι ξεχωριστός, με ιδιαίτερες ανάγκες, δυνάμεις αλλά και δυνατότητες που μπορούν και πρέπει να αξιοποιηθούν ως κινητήριος δύναμη για την πρόοδο της κοινωνίας.<br /><br />Αντιμετωπίζει την κάθε επιχείρηση, μικρή ή μεγάλη, ως το κύριο συστατικό στοιχείο για την οικονομική ανάπτυξη και ως απαραίτητη πηγή παραγωγής πλούτου στη χώρα.<br /><br />Βασίζεται στην αντίληψη ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική πολιτική και κοινωνική συνοχή χωρίς την εξασφάλιση υψηλής παραγωγικότητας και οικονομικής ανάπτυξης που θα τη χρηματοδοτήσει με βιώσιμο τρόπο.<br /><br />Ο ρόλος του κράτους σε αυτή την προσπάθεια μετατοπίζεται. <span class="fullpost">Η Ψηφιακή Στρατηγική 2006-2013 επιθυμεί να αλλάξει σταδιακά το χαρακτήρα του κράτους από καθοδηγητή, σε κράτος που προσφέρει πολλαπλές δυνατότητες και ευκαιρίες, αφήνοντας τη δύναμη της επιλογής σε πολίτες και επιχειρήσεις. Κάθε πολίτης και κάθε επιχείρηση πρέπει να έχει το δικαίωμα της επιλογής στις αποφάσεις που επηρεάζουν την εξέλιξη, την ανάπτυξη και την ευημερία του. Για το λόγο αυτό η Ψηφιακή Στρατηγική αντιμετωπίζει το κράτος όχι με εσωστρέφεια ή ως αυτοσκοπό, αλλά μόνο μέσα από την οπτική εξυπηρέτησης πολιτών και επιχειρήσεων, εστιάζοντας στις δυνατότητες και στις ευκαιρίες που μπορεί προσφέρει σε αυτούς.<br /><br />Νέα τεχνολογικά μέσα αξιοποιούνται ώστε να επιτευχθεί ανεμπόδιστη ροή γνώσης, πληροφορίας, ιδεών και πολιτισμικών εμπειριών από και προς την Ελλάδα, με στόχο την ανάδειξη της διεθνούς διάστασης της χώρας.<br /><br />Η Αριστεία αναδεικνύεται ως βασική αρχή για τη δημιουργία προτύπων, για την κινητοποίηση πολιτών και επιχειρήσεων και για την επιβράβευση της προσπάθειας.<br /><br />Η Ψηφιακή Στρατηγική μεριμνά όμως και για τους πολίτες που δεν έχουν σήμερα, για ποικίλους λόγους, τις ίδιες δυνατότητες με άλλους συμπολίτες τους. Προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες στους λιγότερο ευνοημένους πολίτες, προκειμένου να βρεθούν σε ίδιο επίπεδο επιλογών.<br /><br />Για όλους τους παραπάνω λόγους, η Ψηφιακή Στρατηγική θέτει συγκεκριμένους και μετρήσιμους στόχους που δεν είναι αποκλειστικά τεχνολογικού περιεχομένου, αλλά αφορούν σε ευρύτερες πτυχές της καθημερινής ζωής και δραστηριότητας.<br /><br />Λόγω του εύρους των παρεμβάσεών της, η Ψηφιακή Στρατηγική αποτελεί μια πολιτική που αγγίζει επωφελώς όλο το εύρος της κοινωνικής και οικονομικής ζωής της Ελλάδας. Για να πετύχει το στόχο της, η Ψηφιακή Στρατηγική 2006-2013 χρησιμοποιεί ως βασικό εργαλείο τις τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών αλλά και τις νέες δεξιότητες που συνδέονται με την παραγωγή και την αξιοποίηση της γνώσης.<br /><br />Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών δεν αφορούν πλέον αποκλειστικά σε συγκεκριμένους τομείς ή κλάδους της οικονομίας.<br />Οι νέες τεχνολογίες ενισχύουν τις κοινωνικές δομές και προσφέρουν πλήθος νέων ευκαιριών με χαμηλό κόστος στην παιδεία, τον πολιτισμό, την απασχόληση, την υγεία, την επιχειρηματικότητα και αλλού.<br /><br />Οι νέες τεχνολογίες συμβάλλουν δυναμικά στην ανταγωνιστικότητα των οικονομιών είτε σε αμιγώς τεχνολογικούς κλάδους, είτε δευτερογενώς σε κλάδους που ωφελούνται από την αξιοποίηση της πληροφορικής και της γνώσης. Από το 2000 έως το 2004, στην Ευρώπη το 40% της βελτίωσης της παραγωγικότητας οφείλεται στην αξιοποίηση των τεχνολογιών πληροφορικής και επικοινωνιών.<br /><br />Η Ψηφιακή Στρατηγική 2006-2013 αποσκοπεί στη δυναμική συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτές τις εξελίξεις, προκειμένου να ανακτήσει το χαμένο έδαφος και να καρπωθεί τα οφέλη που προκύπτουν από τη χρήση των νέων τεχνολογιών.<br /><br />Κατανοώντας σε βάθος τις δυνατότητες των τεχνολογιών πληροφορικής και επικοινωνιών και αξιοποιώντας αυτές με δυναμικό τρόπο ως εργαλείο, η Ψηφιακή Στρατηγική 2006-2013 επιθυμεί να δώσει τη σκυτάλη της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης σε αυτούς που έχουν τη δύναμη και τη δυνατότητα να ωθήσουν την Ελλάδα μπροστά: σε κάθε πολίτη και σε κάθε επιχείρηση. "</p><p>Η ηλεκτρονική έκδοση βρίσκεται <a href="http://www.infosoc.gr/NR/rdonlyres/A13F889F-DE92-4DCF-B64A-37351BFC69B9/3053/ktp_all.pdf">εδώ...</a></span></p>Yannis Larioshttp://www.blogger.com/profile/09581577694892627696noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-21409389.post-1157887857999806272006-09-10T14:26:00.000+03:002006-11-30T15:18:30.382+02:00<p><span style="font-size:130%;"><strong>Microsoft ή Ανοιχτό Λογισμικό: Tο δίλημμα που αποκάλυψε τους θιασώτες του κρατικού παρεμβατισμού<br /></strong></span><br /><span style="font-size:85%;"><em>(δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα <a href="http://www.kerdos.gr/default.aspx?id=398368&nt=103">Κέρδος</a>, της 10.09.2006)</em></span></p><p><em>«Η Βουλή της Ισπανίας το Δεκέμβριο του 2005, καταψήφισε συντριπτικά με 290 ψήφους κατά έναντι μόλις 15 υπέρ, πρόταση για υποχρεωτική επιβολή ανοιχτού λογισμικού σε εφαρμογές ηλεκτρονικής διακυβέρνησης».<br /><br />«Το δημοτικό συμβούλιο του Μπρίστολ, αποφάσισε τη μετάπτωση του δήμου από εμπορικές εφαρμογές γραφείου σε εφαρμογές ανοιχτού λογισμικού».<br /><br />«Χώρες της Ευρώπης όπως οι Μεγ.Βρετανία, Γερμανία, Φινλανδία, Τσεχία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Εσθονία, Ρουμανία, Κροατία υπογράφουν στρατηγικές συμφωνίες με τη Microsoft».<br /><br />«Η Ολλανδία υλοποιεί πρωτοβουλία για την εκπαίδευση, βασισμένη σε ανοιχτό λογισμικό».</em><br /><br />Ο κατάλογος με αυτές τις φαινομενικά αντικρουόμενες ειδήσεις, είναι ανεξάντλητος. <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Open_source">Το λογισμικό που χαρακτηρίζεται ως «ανοικτό»</a> αναπτύσσεται σε ημι-εθελοντική βάση από ομάδες χρηστών, έχει πολύ χαμηλό ή μηδενικό κόστος ανάπτυξης και διατίθεται ελεύθερα χωρίς περιορισμούς. Οι εμπορικές εφαρμογές από την άλλη, δημιουργούνται με εμπορικό σκεπτικό από τις εταιρείες λογισμικού.<br /><span class="fullpost"><br /><br />Τα τελευταία έτη το «ανοιχτό λογισμικό» έχει φθάσει σε σημαντική ωριμότητα. Οι συνήθεις εφαρμογές του στέκονται επάξια απέναντι σε αντίστοιχες εμπορικές εφαρμογές, ιδιαίτερα σε διαδομένους τομείς όπως βάσεις δεδομένων, web servers, επεξεργαστές κειμένου κλπ. Από την άλλη πλευρά, οι εμπορικές εφαρμογές αν και ακριβότερες, παρουσιάζουν ήδη τεράστια εγκατεστημένη βάση εξοικειωμένων χρηστών, προτιμώνται από τις ίδιες τις εταιρείες πληροφορικής ως πλατφόρμες για περαιτέρω ανάπτυξη λογισμικού, είναι διαθέσιμες για εξειδικευμένες εφαρμογές και έχουν πιο συστηματικές διαδικασίες συντήρησης.<br /><br /><strong>Σε αυτό το σημείο προκύπτει η πρώτη παρατήρηση</strong>:<strong> το δίλημμα «εμπορικό λογισμικό ή ανοιχτό λογισμικό» δεν έχει μονοσήμαντη απάντηση</strong>, αλλά εξαρτάται από τις εκάστοτε ανάγκες του εκάστοτε πελάτη ή οργανισμού. Αναλόγως των ζητουμένων, μπορεί να υπερτερεί μια εμπορική εφαρμογή ή κάποια εφαρμογή ανοιχτού λογισμικού. Και αυτό βεβαίως αφορά και στις ψηφιακές υπηρεσίες που αναπτύσσουν οι κυβερνήσεις για την εξυπηρέτηση πολιτών και επιχειρήσεων. Πρέπει ωστόσο να γίνει μια τεχνική επισήμανση: είναι τελείως διαφορετική η συζήτηση για «ανοιχτά πρότυπα διαλειτουργικότητας» που επιτρέπουν ακόμη και σε εμπορικές εφαρμογές να ανταλλάσσουν δεδομένα, από τη συζήτηση για «ανοιχτό λογισμικό».<br /><br /><strong>Η παραπάνω παρατήρηση, συμπληρώνεται από μια δεύτερη</strong>, ίσως πιο σημαντική: <strong>Το κράτος, χωρίς την απαραίτητη τεχνογνωσία και προφανώς χωρίς την απαιτούμενη ταχύτητα, αποδεδειγμένα δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει σαν ρόλο του την επιλογή τεχνολογίας</strong>. Σταδιακά σε όλη την Ευρώπη, το κράτος εγκαταλείπει το λεπτομερή προσδιορισμό τεχνικών προδιαγραφών σε έργα πληροφορικής και –αντίθετα- προδιαγράφει το είδος και την ποιότητα της ηλεκτρονικής υπηρεσίας που επιθυμεί. Ακολουθεί δηλαδή την πολιτική της «τεχνολογικής ουδετερότητας». Οι εταιρείες πληροφορικής ανταγωνίζονται για την παροχή της υπηρεσίας με τα ζητούμενα χαρακτηριστικά κόστους, συντήρησης και ποιότητας, επιλέγοντας όμως από μόνες τους τις καταλληλότερες τεχνολογίες έχοντας την απαραίτητη τεχνογνωσία. Εκ των προτέρων αποφάσεις του κράτους υπέρ της τάδε ή της δείνα τεχνολογικής λύσης, όχι μόνο στρεβλώνουν τον υγιή ανταγωνισμό αλλά αποτελούν κλασικά παραδείγματα γραφειοκρατικού παρεμβατισμού που οδηγούν σε ακριβότερες ή λιγότερο αποτελεσματικές λύσεις.<br /><br />Ο συνδυασμός των δύο παραμέτρων οδηγεί σχεδόν με ακρίβεια στο νέο ρόλο που πρέπει να αναλάβει το κράτος κατά την υλοποίηση οποιασδήποτε αποτελεσματικής πολιτικής για τις νέες τεχνολογίες: Σαφής προσδιορισμός των ζητούμενων ψηφιακών υπηρεσιών σε όρους ποιότητας και κόστους, πλήρης διαφάνεια στις διαγωνιστικές διαδικασίες και αυστηρή τεχνολογική ουδετερότητα για να εξασφαλισθεί ο υγιής ανταγωνισμός. Συμπληρωματικά, και με δεδομένες τις παραπάνω αρχές, το κράτος όπου μπορεί οφείλει να εξασκεί το δικαίωμά του για καλύτερους όρους προμηθειών ή πρόσθετα οφέλη, χωρίς όμως να στρεβλώνει τον ανταγωνισμό.<br /><br />Σε αυτό το πλαίσιο αρχών, η Ελληνική Κυβέρνηση <a href="http://www.infosoc.gr/infosoc/el-GR/specialreports/microsoft/default.htm">συνήψε στις αρχές του έτους στρατηγική μη-δεσμευτική συμφωνία</a> πλαίσιο με τη <a href="http://www.microsoft.com/hellas">Microsoft</a>, όπως άλλωστε και πολλές άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Η στρατηγική συμφωνία που υπέγραψε ο αρμόδιος Υπουργός για θέματα Ψηφιακής Στρατηγικής κ. Αλογοσκούφης, χωρίς να δημιουργεί δεσμεύσεις και οικονομικές επιβαρύνσεις για το ελληνικό δημόσιο, έχει στόχο να μεγιστοποιήσει τα οφέλη από τις προμήθειες λογισμικού. <strong>Με μια κρίσιμη διευκρίνιση: οι προμήθειες λογισμικού θα συνεχίσουν να γίνονται με ανοιχτούς διεθνείς διαγωνισμούς όπως μέχρι σήμερα, στη βάση της τεχνολογικής ουδετερότητας</strong>. Για τις περιπτώσεις όμως που υπάρξουν από τους διαγωνισμούς προμήθειες λογισμικού της Microsoft, τότε αυτές θα αξιοποιηθούν ώστε να υπάρξουν μια σειρά από πρόσθετα σημαντικά οφέλη για τους Έλληνες πολίτες, τις μικρο-μεσαίες επιχειρήσεις και το ελληνικό δημόσιο. Η Ελληνική Κυβέρνηση έσπευσε να δηλώσει ότι παρόμοιες στρατηγικές συμφωνίες, θα επιδιωχθεί να συναφθούν και με άλλες εταιρείες.<br /><br />Κατόπιν αυτών των πρωτοβουλιών, θα ήταν εύλογο η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποιαδήποτε αντιπολίτευση, να ζητήσει επίσπευση παρόμοιων συμφωνιών και με άλλες εταιρείες για την ταχύτερη τεχνολογική ανάπτυξη της χώρας. Παρ’ όλα αυτά, ακολουθώντας την τακτική της άρνησης, η αξιωματική αντιπολίτευση προέβη σε μια αντίδραση εξόχως αποκαλυπτική. Όχι τόσο για το περιεχόμενό της, όσο γιατί είναι μάλλον δηλωτική της πολιτικής της φιλοσοφίας.<br /><br />Ανάμεσα σε αιτιάσεις περί «απευθείας συμφωνίας προμήθειας λογισμικού» και την αποσιώπηση των ωφελειών για τους έλληνες πολίτες και τις επιχειρήσεις, που κατά πάσα πιθανότητα οφείλονται σε άγνοια, βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης έσπευσαν να πάρουν απροκάλυπτα θέση υπέρ της καθιέρωσης του ανοιχτού λογισμικού στα έργα πληροφορικής του ελληνικού δημοσίου, μέμφοντας την κυβέρνηση γιατί δεν πράττει κάτι τέτοιο!<br /><br />Με απλά λόγια, οι βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποφάσισαν εκ των προτέρων, πως το ανοιχτό λογισμικό υπερτερεί σε κάθε περίπτωση έναντι οποιασδήποτε εμπορικής εφαρμογής. Αποφάσισαν εκ των προτέρων, πως οι εμπορικές εφαρμογές θα έπρεπε στο εξής να αποκλείονται από τους διαγωνισμούς μπροστά στη νέα τεχνολογική «φιλοσοφική λίθο» του ανοιχτού λογισμικού. Αποφάσισαν εκ των προτέρων πως η συσσωρευμένη εμπειρία του κλάδου πληροφορικής σε πλήθος εμπορικών εφαρμογών, πρέπει να διαγραφεί με μια γραφειοκρατική μονοκοντυλιά. Αποφάσισαν εκ των προτέρων πως η τεχνολογική ουδετερότητα και η ισότιμη αντιμετώπιση εφαρμογών και επιχειρήσεων δεν έχει σημασία.<br /><br /><strong>Αντί να προχωρήσουμε ως χώρα ένα βήμα μπροστά, καθιερώνοντας τις λειτουργικές αντί για τις τεχνικές προδιαγραφές έργων πληροφορικής και να αφήσουμε να αναδειχθεί η εγνωσμένη αξία κάθε εφαρμογής, εμπορικής ή ανοιχτής κατά περίπτωση, η αντιπολίτευση ζητά να γίνουν δύο βήματα πίσω: προς εκείνες τις εποχές που ο κρατικός παρεμβατισμός ήθελε να ρυθμίζει τα πάντα, νομίζοντας πως γνωρίζει τα πάντα!<br /></strong><br />Το δίλημμα «Microsoft ή Ανοιχτό Λογισμικό» όπως ετέθη στο πλαίσιο της πολιτικής αντιπαράθεσης, δεν αφορά τελικά σε τεχνολογίες αλλά σε πολιτικές προσεγγίσεις. Και για το λόγο, αυτό έχει δύο αναγνώσεις: Η αισιόδοξη ανάγνωση αποδίδει την απροκάλυπτη υποστήριξη υπέρ του ανοιχτού λογισμικού στη διάθεση για αντιπολίτευση με κάθε τρόπο, ακόμη και με λάθη. Η απαισιόδοξη ανάγνωση ωστόσο αποκαλύπτει πως οι νοσταλγοί του μεγάλου κράτους και οι θιασώτες του κρατικού παρεμβατισμού παραμένουν δυστυχώς ακόμη προσκολλημένοι στις απόψεις μιας άλλης εποχής, ακόμη και στον τομέα της τεχνολογίας.<br /><br />Η τεχνολογία όμως αφορά στο μέλλον, όχι στο παρελθόν.......Και για το λόγο αυτό, η χώρα δεν μπορεί παρά να ακολουθήσει τον ασφαλή και μακροπρόθεσμα αποδοτικότερο δρόμο της «τεχνολογικής ουδετερότητας» στις επιλογές της.<br /></span></p>Yannis Larioshttp://www.blogger.com/profile/09581577694892627696noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-21409389.post-1152560237519629402006-07-10T22:36:00.000+03:002006-09-13T08:34:12.500+03:00<strong><span style="font-size:130%;">Πληροφορική στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις: από τις πολιτικές επιδοτήσεων σε πολιτικές ουσίας<br /></span></strong><br /><em><span style="font-size:85%;">(δημοσιεύθηκε στο τεύχος 195 Ιουλίου-Σεπτεμβρίου 2006, του περιοδικού PLANT Management)</span></em><br /><br />Είναι γεγονός ότι στη χώρα μας έννοιες όπως η ανταγωνιστικότητα, η υψηλή παραγωγικότητα, η προσέλκυση επενδυτικών κεφαλαίων και η επιχειρηματικότητα μόλις τα τελευταία λίγα χρόνια κατόρθωσαν να ξεφύγουν από το «απαγορευμένο» λεξιλόγιο. Για ποικίλους πολιτικούς κυρίως λόγους, το επιχειρείν ταυτίστηκε τεχνηέντως με αρνητικές έννοιες όπως η «πλουτοκρατία», η «εξαπάτηση», η «εκμετάλλευση».<br /><br />Για τους ίδιους λόγους, στη διάρκεια των τελευταίων 25 ετών δεν επελέγησαν πολιτικές που ευνοούν την ανάπτυξη μεγάλων και εύρωστων επιχειρήσεων. Κόντρα στις διεθνείς πρακτικές, υιοθετήθηκαν πολιτικές αλλά και ένα θεσμικό πλαίσιο που οδήγησε στην ανάπτυξη πολύ μεγάλου πλήθους, πολύ μικρών και κατά τεκμήριο αδύναμων επιχειρήσεων.<br /><br />Αντί να φυτρώσουν μεγάλα και δυνατά δέντρα, προτιμήσαμε να φυτρώσουν χιλιάδες αδύναμα φύλλα. Ως αποτέλεσμα, ποσοστό μεγαλύτερο του 85% του συνολικού αριθμού επιχειρήσεων στη χώρα μας χαρακτηρίζονται ως μικρές ή πολύ μικρές, βάσει των Ευρωπαϊκών ορισμών.<br /><br />Αρκετά σύντομα ωστόσο, στα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’90, διαπιστώθηκε η εγγενής αδυναμία αυτού του ιδιότυπου αναπτυξιακού προτύπου. Οι πολύ μικρές επιχειρήσεις δεν θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στις οικονομίες κλίμακας, στην κεφαλαιακή επάρκεια, στην τεχνολογική πρωτοπορία και στη δυνατότητα καινοτομίας των μεγαλύτερων εγχώριων ή διεθνών επιχειρήσεων. Ως εκ τούτου, θα είχαν δύο επιλογές: ή να εκσυγχρονισθούν για να γίνουν παραγωγικότερες και μεγαλύτερες ή να κλείσουν.<br /><br />Στην απέλπιδα προσπάθεια της ενίσχυσης της παραγωγικότητας του μεγάλου πλήθους μικρών ελληνικών επιχειρήσεων, εισήλθε την ίδια περίπου εποχή στα μέσα του ’90, μια νέα ιδέα πολιτικής: οι επιδοτήσεις μέσω κοινοτικών πόρων για την απόκτηση τεχνολογικού εξοπλισμού πληροφορικής από τις επιχειρήσεις....<br /><span class="fullpost"><br /><br />Ο σχεδιασμός του κράτους αντιλήφθηκε το πρόβλημα παραγωγικότητας και τεχνολογικής υστέρησης των ελληνικών επιχειρήσεων στη βάση τριών συνδυασμένων αντιλήψεων: Η πρώτη αντίληψη αντιμετώπισε την τεχνολογία ως ένα ακριβό αγαθό για τις μικρές επιχειρήσεις. Αυτή η αντίληψη βεβαίως δεν απείχε πολύ από την πραγματικότητα εκείνης της εποχής. Για το σκοπό αυτό, τα προγράμματα που σχεδιάσθηκαν εστιάσθηκαν στην παροχή οικονομικών κυρίως επιδοτήσεων και κινήτρων.<br /><br />Η δεύτερη και περισσότερο καταστροφική αντίληψη, αντιμετώπισε τις μικρές επιχειρήσεις ως πανομοιότυπες. Για το λόγο αυτό, σχεδιάσθηκαν μαζικά μέτρα που τοποθετούσαν όλους τους ενδιαφερόμενους σε ένα ενιαίο «καλάθι» απόκτησης εξοπλισμού.<br /><br />Η τρίτη αντίληψη και μάλλον χαρακτηριστική του κάθε θιασώτη του κρατικού παρεμβατισμού, θεώρησε πως το κράτος μπορεί να γνωρίζει καλύτερα από κάθε μικρό επιχειρηματία, από κάθε φορέα που παράγει ή διαθέτει τεχνολογία και εν τέλει καλύτερα από την ίδια την αγορά πληροφορικής, τι χρειάζεται σε τεχνολογικό επίπεδο μια μικρή επιχείρηση. Και αυτή η αντίληψη, οδήγησε στην «επιβολή» προκατασκευασμένων προηγμένων «τεχνολογικών συνταγών» που βρίσκονταν όμως μακριά από τις πραγματικές ανάγκες των επιχειρήσεων.<br /><br />Τα αποτελέσματα του παραπάνω συνδυασμού αντιλήψεων είναι ήδη ορατά. Οι επιδοτήσεις χρησιμοποιήθηκαν δυστυχώς από αρκετές επιχειρήσεις όχι ως μέσο εκσυγχρονισμού, αλλά ίσως σε συνδυασμό με υπερτιμολογήσεις ως μέσο ενίσχυσης των χρηματοροών τους. Η επιδότηση για την απόκτηση τεχνολογίας ξέφυγε από την αρχική της διάσταση και απέκτησε αμιγώς χαρακτήρα οικονομικού βοηθήματος.<br /><br />Χιλιάδες συστήματα διαχείρισης επιχειρησιακών πόρων (ERP) που ο σχεδιασμός του κράτους αντιλήφθηκε ως προηγμένα και συμπεριέλαβε στη «συνταγή», προτάθηκαν προς εγκατάσταση από επιχειρήσεις που ούτε καν γνώριζαν τι σημαίνουν, που ούτε καν αντιλήφθηκαν με τι οργανωτικές αλλαγές πρέπει να συνδυαστούν για να φέρουν αποτέλεσμα. Η λήψη αποφάσεων από το κράτος για το κατάλληλο επίπεδο εξοπλισμού χωρίς τη συμβολή της αγοράς πληροφορικής, οδήγησε στην εγκατάσταση «θεόρατων» πληροφοριακών συστημάτων στην πλάτη μικρών επιχειρήσεων. Δεν έχει σημασία αν οι επιχειρήσεις επιζητούσαν απλά και πρακτικά να αυτοματοποιήσουν ένα μικρό λογιστήριο, τη διαχείριση των πελατών τους, ή να φτιάξουν μια μικρή ηλεκτρονική βιτρίνα. Έπρεπε να επιλέξουν από τη συνταγή που επέβαλλε ERP, ηλεκτρονική αγορά (e-marketplace) ή ότι άλλο μεγαλεπήβολο και συναφές κυκλοφορούσε ως τεχνολογία της μόδας.<br /><br />Πρέπει να επισημανθεί βεβαίως, ότι υπήρξαν επιχειρήσεις που επωφελήθηκαν από αυτές τις ευκαιρίες. Αυτές όμως οι επιχειρήσεις είχαν ήδη σχέδιο για την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών και είχαν ήδη μελετήσει με ποιο τρόπο εξυπηρετεί τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα. Ευρισκόμενες χρονικά στο κατάλληλο σημείο, άδραξαν την ευκαιρία και πέτυχαν. Θα το πετύχαιναν όμως ούτως ή άλλως, έστω και με λίγο μεγαλύτερο κόστος.<br /><br />Τι συνέβη όμως συνολικά;<br /><br />Έως το 2005 μόλις το 10% των μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων (1-10 εργαζόμενοι) διέθετε ιστοσελίδα σύμφωνα με στοιχεία του Παρατηρητηρίου για την Κοινωνία της Πληροφορίας. Μόλις ένα 12% μπόρεσε να πραγματοποιήσει ολοκληρωμένες συναλλαγές με το δημόσιο ηλεκτρονικά, έναντι ποσοστού 81% στις μεγαλύτερες επιχειρήσεις. Μόλις το 0,15% του κύκλου εργασιών των ελληνικών επιχειρήσεων προέρχεται από ηλεκτρονικές πωλήσεις, και μόλις το 1,3% των μικρών επιχειρήσεων έχει πραγματοποιήσει ηλεκτρονικές αγορές, παρά το ότι περισσότεροι από 500.000 Έλληνες ήδη πραγματοποιούν αγορές ή παραγγελίες μέσω Διαδικτύου (Internet).<br /><br />Το ερώτημα παραμένει: Μπορούν οι μικρές επιχειρήσεις να γίνουν παραγωγικότερες αξιοποιώντας την τεχνολογία; Και με ποια πολιτική;<br /><br />Η απάντηση είναι καταφατική. Μπορεί πράγματι να υπάρξει μια περισσότερο αποδοτική πολιτική για την αξιοποίηση της πληροφορικής στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, η οποία ωστόσο απαιτεί μια διαφορετική προσέγγιση.<br /><br />Είναι απαραίτητη η σταδιακή μετάβαση από τη λογική των επιδοτήσεων για την απόκτηση τεχνολογίας που ίσχυε έως πρόσφατα, στη δημιουργία νέου τύπου κινήτρων ώστε οι επιχειρήσεις να υιοθετήσουν την πληροφορική και τις ηλεκτρονικές επικοινωνίες. Τα νέα αυτά κίνητρα οφείλουν να έχουν τη μορφή παρεμβάσεων μέσω της τεχνολογίας που θα διευκολύνουν τις ελληνικές επιχειρήσεις στην καθημερινή τους δραστηριότητα και άρα θα την καταστήσουν απαραίτητο σύμμαχο.<br /><br />Για παράδειγμα, αποτελεί ισχυρό κίνητρο για μια μικρή επιχείρηση να υιοθετήσει την τεχνολογία και το ευρυζωνικό Διαδίκτυο προκειμένου να πραγματοποιεί τις συναλλαγές της ηλεκτρονικά εξοικονομώντας πολύτιμο χρόνο. Είναι ισχυρό κίνητρο για μια επιχείρηση να παρακολουθεί με ηλεκτρονικό τρόπο από τα τοπικά επιμελητήρια τις τάσεις που επικρατούν στον κλάδο της. Είναι ισχυρό κίνητρο η δυνατότητα ηλεκτρονικής ενημέρωσης για εναλλακτικές χρηματοδοτικές δυνατότητες μέσω των τραπεζών. Είναι ισχυρό κίνητρο η δυνατότητα εύκολης ηλεκτρονικής πώλησης προϊόντων οπουδήποτε στον κόσμο. Και βεβαίως τα συγκεκριμένα ενδεικτικά παραδείγματα αποτελούν πρακτικά οφέλη και πολύ ισχυρότερο κίνητρο για την απόκτηση τεχνολογίας από οποιαδήποτε πρόσκαιρη επιδότηση.<br /><br />Στο ίδιο πλαίσιο και επιπρόσθετα των παραπάνω, οποιαδήποτε πολιτική για τις νέες τεχνολογίες οφείλει να ταχθεί στο στόχο της ενίσχυσης των επιχειρήσεων και της επιχειρηματικότητας με δύο διακριτούς αλλά συμπληρωματικούς τρόπους: Πρώτον, μέσω της ανάδειξης όλων των παραμέτρων που σχετίζονται με την επιχειρηματικότητα σε όλα τα στάδια της εκπαίδευσης και της μόρφωσης. Δεύτερον, μέσω της ενίσχυσης της δημιουργίας νέων επιχειρήσεων ιδιαίτερα στον τομέα της πληροφορικής και των επικοινωνιών, αξιοποιώντας σύγχρονες μορφές χρηματοδότησης (κεφάλαια επιχειρηματικού κινδύνου – venture capital κλπ.)<br /><br />Και βεβαίως κάθε πολιτική για την περαιτέρω αξιοποίηση της πληροφορικής από τις μικρές επιχειρήσεις, πρέπει να βασισθεί σε μια νέα αντίληψη για το ρόλο των επιχειρήσεων: η κάθε επιχείρηση, μικρή ή μεγάλη, πρέπει να αντιμετωπισθεί ως ξεχωριστή με διαφορετικές ανάγκες και ως κύριο συστατικό στοιχείο για την οικονομική ανάπτυξη και την παραγωγή πλούτου για τη χώρα. Και η τεχνολογία πρέπει να τις προσφερθεί ως εργαλείο και ευκαιρία, και πάντως όχι ως επιβαλλόμενος αυτοσκοπός.<br /><br />Η Ψηφιακή Στρατηγική 2006-2013 της χώρας ακολουθεί σε σημαντικό βαθμό αυτή τη νέα προσέγγιση, και προτείνει την αξιοποίηση της τεχνολογίας για τη βελτίωση της παραγωγικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων, προτείνοντας:<br />α. δράσεις για την προώθηση της χρήσης των τεχνολογιών πληροφορικής και επικοινωνιών στις επιχειρήσεις, παρόμοιες με αυτές που ήδη αναφέρθηκαν,<br />β. δράσεις για την αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα και την παροχή ψηφιακών υπηρεσιών εξυπηρέτησης του επιχειρηματικού ιστού της χώρας,<br />γ. δράσεις για την ενίσχυση της συμβολής του κλάδου νέων τεχνολογιών στο ΑΕΠ της χώρας, και<br />δ. δράσεις για την προώθηση της επιχειρηματικότητας σε τομείς που αξιοποιούν τις τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών.<br /><br />Είναι καιρός να διαπιστώσουμε ότι η διαρθρωτική αδυναμία του μεγάλου πλήθους μικρών επιχειρήσεων ακόμη και αν δεν μπορεί να αντιστραφεί, μπορεί να αμβλυνθεί.<br /><br />Οι τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών είναι σε θέση να μειώσουν τα γραφειοκρατικά εμπόδια και τις καθημερινές δυσκολίες των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και μπορούν να τους προσφέρουν περισσότερες ευκαιρίες στην επιχειρηματική γνώση, στην πληροφόρηση και κυρίως έκθεση σε μεγαλύτερες διεθνείς αγορές που ξεπερνούν τα στενά όρια της γειτονιάς ή της πόλης. Με άλλα λόγια, οι τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών μπορούν να διορθώσουν μέρος αυτής της διαρθρωτικής αδυναμίας της οικονομίας.<br /><br />Για να αναδειχθεί ωστόσο η αξία των νέων τεχνολογιών είναι απαραίτητο να τις αντιμετωπίσουμε όχι μέσα από τα μυωπικά γυαλιά των επιδοτήσεων ή των μαζικών ομογενοποιημένων προγραμμάτων, αλλά μέσα από την επιχειρηματική οπτική που αναζητεί τα καθημερινά οφέλη από τη χρήση τους. Από αυτήν την πρακτική πλευρά της τεχνολογίας πρέπει να ξεκινήσουμε.... και σε αυτή την προσέγγιση, ας επικεντρωθούμε επιτέλους στην αξία της τεχνολογίας και όχι στο κόστος της.<br /></span>Yannis Larioshttp://www.blogger.com/profile/09581577694892627696noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21409389.post-1149453775638505542006-06-04T23:36:00.000+03:002006-07-11T12:20:12.776+03:00Προς την Ψηφιακή Σύγκλιση<em><span style="font-size:85%;">(Συνέντευξη στο περιοδικό netweek με την ιδιότητά μου ως μέλος του ΔΣ του Παρατηρητηρίου για την Κοινωνία της Πληροφορίας, τεύχος 08.05.2006)</span></em><br /><br /><strong>netweek:</strong> <strong>Ποιος είναι ο ρόλος του Παρατηρητηρίου για την Κοινωνία της Πληροφορίας;<br /></strong><br /><strong>ΓΛ:</strong> Ο ρόλος του Παρατηρητηρίου είναι σαφής. Μετράει την επίπτωση των τεχνολογιών στους Έλληνες πολίτες και στις Ελληνικές επιχειρήσεις και πραγματοποιεί προτάσεις για την καλύτερη αξιοποίησή τους. Δεν μετράει τα λογιστικά αποτελέσματα του Προγράμματος «Κοινωνία της Πληροφορίας», δεν μετράει απορροφήσεις πόρων. Μετράει όμως πόσο και ποιες δράσεις έχουν θετική επίπτωση και κυρίως τι λείπει από την Ελλάδα σε σχέση με τις τεχνολογίες. Με άλλα λόγια, το Παρατηρητήριο βλέπει τις τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών από την οπτική του πολίτη και της επιχείρησης. Αυτό άλλωστε πρέπει να ενδιαφέρει τελικά.<br /><br /><br /><strong>nw: Ποιοι είναι οι δείκτες μέτρησης που χρησιμοποιεί το Παρατηρητήριο για την αποδοχή των ΤΠΕ;</strong><br /><br /><strong>ΓΛ:</strong> Οι νέες τεχνολογίες δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι εργαλεία που βελτιώνουν την καθημερινότητα πολιτών και επιχειρήσεων. Για το λόγο αυτό δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία στις τεχνολογίες, μετρώντας τα οφέλη τους όχι μόνο με τεχνολογικούς δείκτες, αλλά και με δείκτες «ανθρώπινους», καθημερινούς. Μας ενδιαφέρει προφανώς να μετρήσουμε πόσοι υπολογιστές υπάρχουν στα σχολεία, μας ενδιαφέρει όμως πολύ περισσότερο να μετρήσουμε πόσο αποδοτικότεροι γίνονται οι μαθητές αξιοποιώντας το Internet για να βοηθηθούν στις εργασίες τους. Μας ενδιαφέρει να δούμε πόσοι υπολογιστές υπάρχουν στις επιχειρήσεις στην Ελλάδα, αλλά μας ενδιαφέρει πολύ περισσότερο να προτείνουμε τρόπους για να πετύχουν οι επιχειρήσεις μεγαλύτερους κύκλους εργασιών αξιοποιώντας την τεχνολογία. Το Παρατηρητήριο παρουσιάζει κάθε έτος ένα ολοκληρωμένο σύστημα δεικτών σε αυτή την κατεύθυνση.<br /><span class="fullpost"><br /><br /><strong>nw: Ποια είναι η αποδοχή και η υιοθέτηση των ΤΠΕ; </strong><br /><br /><strong>ΓΛ:</strong> Το πεδίο των τεχνολογιών είναι πολύ ευρύ. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πολλούς δείκτες και για πολλούς τομείς. Αυτό που μπορούμε να πούμε σε γενικές γραμμές είναι ότι η μέχρι στιγμής αποδοχή των τεχνολογιών πληροφορικής από τους πολίτες είναι σχετικά χαμηλή. Ωστόσο, αυτό δείχνει να αλλάζει με ικανοποιητικούς ρυθμούς.<br /><br />Από την πλευρά των επιχειρήσεων, ένα μεγάλο ποσοστό χρησιμοποιεί τακτικά το Διαδίκτυο και πραγματοποιεί συναλλαγές ηλεκτρονικά. Πάνω από 92% των επιχειρήσεων με περισσότερα από 10 άτομα προσωπικό συναλλάσσεται σήμερα ηλεκτρονικά με το δημόσιο. Στις μικρότερες επιχειρήσεις τα ποσοστά είναι δυστυχώς πιο χαμηλά.<br /><br />Μόλις ένα 27% των επιχειρήσεων με λιγότερα από 10 άτομα προσωπικό, αξιοποιεί το Διαδίκτυο. Εκεί πρέπει να εστιάσουμε, για να μελετήσουμε καλά παραδείγματα άλλων χωρών και να ενισχύσουμε τη χρήση της τεχνολογίας, όχι ως αυτοσκοπό, αλλά επειδή θα έχει τελικά όφελος για την κάθε μικρή επιχείρηση.<br /><br /><strong>nw: Σύμφωνα με την τελευταία μέτρηση του δείκτη NRI του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ η Ελλάδα έπεσε κάποιες θέσεις. Ποιες είναι οι προτάσεις του Παρατηρητηρίου για την προώθηση της ανταγωνιστικότητας της χώρας σε σχέση πάντα με τις ΤΠΕ;</strong><br /><br /><strong>ΓΛ:</strong> Η μέτρηση της Άνοιξης του 2005 μας βρίσκει στην 43η θέση, η αντίστοιχη του 2004 μας είχε βρει στην 42η, ενώ την άνοιξη του 2003 η χώρα κατείχε την 34η θέση. Προκύπτουν πολλά συμπεράσματα από την κατάταξη της χώρας. Κυρίως όμως μπορούμε να δούμε τι έκαναν και πέτυχαν άλλες χώρες που βελτίωσαν δραστικά τη θέση τους στην παγκόσμια κατάταξη.<br /><br />Χώρες που βελτίωσαν τη θέση τους, όπως η Ιταλία και η Πορτογαλία, βελτίωσαν το θεσμικό πλαίσιο που αφορά στις τεχνολογίες της Πληροφορικής και ενίσχυσαν σημαντικά τον ανταγωνισμό στους τομείς αυτούς και ιδιαίτερα στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες. Άλλες χώρες, όπως η Φινλανδία, η Ισπανία και το Ισραήλ, ανέβηκαν στην κατάταξη μέσα από τη βελτίωση της ποιότητας του εκπαιδευτικού τους συστήματος μέσω ΤΠΕ, αλλά και λόγω της διαθεσιμότητας κεφαλαίων για την ανάπτυξη επιχειρηματικής δραστηριότητας.<br /><br /><strong>Το πιο βασικό όμως συμπέρασμα που προκύπτει από τη μελέτη του NRI είναι ότι ιδιαιτέρως θετικά αποτελέσματα έχουν όσες χώρες αξιοποιούν τις τεχνολογίες δυναμικά, ως βασικό εργαλείο μεταρρυθμίσεων σε όλο το εύρος της οικονομίας και της κοινωνίας. </strong>Πετυχαίνουν καλύτερα αποτελέσματα όσες χώρες τοποθετούν τις νέες τεχνολογίες στο DNA της ανάπτυξής τους και δεν τις αντιμετωπίζουν αποσπασματικά. Οι προτάσεις του Παρατηρητηρίου βασίζονται στα παραπάνω συμπεράσματα.<br /><br />Η χώρα καλείται να δώσει έμφαση στο θεσμικό πλαίσιο που αφορά στις τεχνολογίες, προκειμένου να ευνοήσει τον ανταγωνισμό, να βελτιώσει το εκπαιδευτικό σύστημα αξιοποιώντας τις ΤΠΕ, αλλά και να βελτιώσει τη διαθεσιμότητα κεφαλαίων για την ανάπτυξη της επιχειρηματικής δραστηριότητας, μειώνοντας τα εμπόδια στην επιχειρηματικότητα. Αυτές είναι γενικές όμως κατευθύνσεις. Έχουμε συγκεκριμένες προτάσεις που εξειδικεύουν τα παραπάνω. <strong>Όλα αυτά όμως πρέπει να γίνουν αντιμετωπίζοντας τις τεχνολογίες ως εργαλείο μεταρρύθμισης που θα συνοδεύει κάθε πολιτική της χώρας, και πάντως όχι αποσπασματικά.<br /></strong><br /><strong>nw: Πότε εκτιμάτε ότι θα μειωθεί το ψηφιακό χάσμα με τις χώρες της Ευρώπης;<br /></strong><br /><strong>ΓΛ:</strong> Υπάρχει μια νέα Ψηφιακή Στρατηγική που τοποθετεί την τεχνολογία πιο κοντά στους πολίτες και τις επιχειρήσεις, με ορόσημο το 2013. Έως τότε μπορούν να γίνουν σημαντικά βήματα προς την ψηφιακή σύγκλιση. Για να καλύψουμε όμως το χάσμα πρέπει άμεσα να αλλάξουμε πορεία, να αλλάξουμε νοοτροπία απέναντι στις νέες τεχνολογίες. Αν αλλάξουμε τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την πληροφορική και την ευρυζωνικότητα, τότε μόνο θα πετύχουμε την ψηφιακή σύγκλιση.<br /><br />Η σύγκλιση δεν ενδιαφέρει ως δείκτης ή ως αριθμός. Πίσω από καλύτερους δείκτες αξιοποίησης της τεχνολογίας, βρίσκονται πολίτες που εξυπηρετούνται καλύτερα, γρηγορότερα, και έχουν περισσότερες ευκαιρίες μέσω της τεχνολογίας. Και πίσω από τους δείκτες της ευρυζωνικότητας και του Internet βρίσκονται ελληνικές επιχειρήσεις που πωλούν περισσότερα προϊόντα και υπηρεσίες σε όλο τον κόσμο. Πρέπει σε κάθε αναπτυξιακή πολιτική, να σκεφθούμε την τεχνολογία σαν εργαλείο.<br /><br />Δεν γνωρίζω αν τελικά θα πετύχουμε την ψηφιακή σύγκλιση σε 5, σε 8 ή σε 10 χρόνια. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει. Πρέπει όμως επιτέλους να ξεκινήσουμε, ακολουθώντας αυτή τη φορά μια διαφορετική, περισσότερο αποτελεσματική προσέγγιση.<br /></span>Yannis Larioshttp://www.blogger.com/profile/09581577694892627696noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-21409389.post-1148724748699911132006-05-27T13:08:00.000+03:002006-07-03T09:23:39.733+03:00Φέρνουν τα “blogs” τομές στην πολιτική;<span style="font-size:85%;"><em>(δημοσιεύθηκε στο Economist/ Καθημερινή της 27.05.2006)<br /></em></span><br />Το Δεκέμβριο του 2002 ο πολιτικός Trent Lott παραιτείται από ηγετική θέση της Γερουσίας των ΗΠΑ, εξαιτίας προσβλητικών απόψεων που εξέφρασε σε εκδήλωση λίγες ημέρες πριν. Το σκάνδαλο έφεραν στην επιφάνεια <a href="http://www.ksg.harvard.edu/presspol/Research_Publications/Case_Studies/1731_0.pdf">πολίτες που συμμετείχαν σε ιστολόγια </a>(blogs). Τα παραδοσιακά ΜΜΕ δεν αντιλήφθηκαν το γεγονός.<br /><br />Το 2004 αναρτώνται σε ιστολόγιο οι πρώτες <a href="http://www.thememoryhole.org/war/coffin_photos/">φωτογραφίες νεκρών Αμερικανών στρατιωτών </a>που επέστρεψαν από το Ιράκ. Οι φωτογραφίες έγιναν την επομένη, θέμα στα πρωτοσέλιδα όλου του κόσμου.<br /><br />To <a href="http://www.cbsnews.com/stories/2004/09/20/politics/main644546.shtml">CBS ζήτησε συγγνώμη </a>για ψευδές ρεπορτάζ της εκπομπής «60 λεπτά», που αναφερόταν στη θητεία του Αμερικανού προέδρου. Tα έγγραφα που αποκάλυψαν τα ψεύδη, αναρτήθηκαν σε ιστολόγιο λίγα μόλις λεπτά μετά την εκπομπή.<br /><br />Δύο ημέρες μετά το τσουνάμι βρήκα τα πιο τρομακτικά και χωρίς περικοπές βίντεο της τραγωδίας, σε ιστολόγιο κάποιου Άγγλου τουρίστα. Οι ίδιες εικόνες έγιναν θέμα στα ελληνικά κανάλια, τουλάχιστον ένα μήνα μετά.<br /><br />O Νικολά Σαρκοζύ θέτει χωρίς φόβο τις απόψεις του σε διάλογο και αναμεταδίδει τις τηλεοπτικές συζητήσεις του, <a href="http://sarkozynicolas.com/">στο προσωπικό του ιστολόγιο</a>.<br /><br />Το 2006 στη Γερμανία, πολιτική καμπάνια με κεντρικό σύνθημα «εσύ είσαι η Γερμανία» αποσύρθηκε μετ’απολογίας, δημιουργώντας τεράστιο πολιτικό θέμα. Αιτία, <a href="http://www.andreas.de/wordpress/archives/2005/11/22/denn-du-bist-deutschland/">οι Γερμανοί bloggers</a> που ανακάλυψαν τις <a href="http://www.spreeblick.com/2005/11/22/one-more-time-du-bist-deutschland/">ομοιότητες με παρόμοιο σύνθημα του Χίτλερ</a>, αναρτώντας ως απόδειξη φωτογραφίες από συνέδριο των Ναζί του 1935.<br /><br />Τα ιστολόγια φέρνουν ήδη τις πρώτες ανατροπές στην πολιτική. Από που όμως αντλούν τη δύναμή τους; <span class="fullpost"><br /><br />Τα ιστολόγια αποτελούν «ηλεκτρονικά ημερολόγια» καταγραφής απόψεων, ιδεών, κουτσομπολιού ή ο,τιδήποτε άλλο επιθυμήσει ο καθένας, που αναρτώνται στο Internet. Οποιοσδήποτε μπορεί να δημιουργήσει δωρεάν και σε λιγότερο από δέκα λεπτά το προσωπικό του ιστολόγιο. Η δύναμή τους όμως δεν βασίζεται τόσο στο περιεχόμενο, το οποίο συχνά ελέγχεται ως προς την αντικειμενικότητα. Ούτε βεβαίως εντοπίζεται στο μεγάλο πλήθος του αναγνωστικού τους κοινού. Ένα ιστολόγιο μπορεί να διαβάζεται από μερικές χιλιάδες ανθρώπους, ή ... και από μόνο 2-3 φίλους και συγγενείς!<br /><br />Το πρώτο συστατικό της δύναμης των ιστολογίων είναι η ελευθερία του λόγου, που απελευθερώνει την ατομική έκφραση και επιτρέπει την κριτική σκέψη. Καθένας μπορεί να σχολιάσει ό,τι του κεντρίζει το ενδιαφέρον. Παράλληλα όμως, οποιοσδήποτε αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να συμπληρώσει την αρχική άποψη του συγγραφέα με δικά του σχόλια, να επικρίνει, να διαφωνήσει και να προσθέσει σημεία, χωρίς περιορισμούς. Άρα η διαφορά από τα μονόδρομα μέσα, όπως οι εφημερίδες και πολύ περισσότερο η τηλεόραση, είναι θεμελιώδης.<br /><br />Σε αντίθεση με τα παραδοσιακά ΜΜΕ, ο κάθε πολίτης απελευθερώνει τη δύναμη της διαφορετικότητάς του και μετατρέπεται από παθητικό δέκτη σε διαμορφωτή της είδησης και της άποψης.<br /><br />Αυτό είναι η πρώτη σημαντική τομή που φέρνουν τα ιστολόγια στην πολιτική. Μέσα από τα ιστολόγια, ο πολίτης καταργεί πρακτικές του τύπου «διάβαζε-διέδιδε άκριτα την κεντρική κομματική γραμμή». Η πολιτική είδηση που μεταδίδεται από τα ΜΜΕ δεν αποτελεί την μόνη αλήθεια. Τα πάντα τίθενται σε αμφισβήτηση και ο απελευθερωμένος πολίτης έχει τη δυνατότητα να δώσει τη δική του απεγκλωβισμένη οπτική, στο δικό του μικρό ή μεγάλο κοινό. Και βεβαίως να μετρήσει τους λίγους ή πολλούς υποστηρικτές της άποψής του. Αυτό όμως που αναδεικνύεται ως σημαντικότερο, είναι η διαφορετικότητα, η ιδιαίτερη αξία και η δύναμη της άποψης του κάθε ξεχωριστού ατόμου σε πείσμα όσων επιμένουν να τον αντιμετωπίζουν ως «μάζα», να τον τοποθετούν σε αγέλες ή σε «κοινωνικές ομάδες» του μέσου όρου.<br /><br />Το δεύτερο συστατικό της δύναμης των ιστολογίων είναι η δυνατότητα να διασυνδέονται μεταξύ τους. Κάθε άποψη που εκφέρεται, κάθε αντίλογος ή στοιχείο που παρατίθεται, συνοδεύεται από συνδέσμους προς την πηγή των δεδομένων ή προς την αρχική θέση. Αυτή η δομή επιτρέπει τόσο τη γρήγορη επαλήθευση ισχυρισμών, όσο και τη δημιουργία ενός εξαιρετικά σύνθετου αλλά και αποτελεσματικού ιστού απόψεων. Το χαρακτηριστικό της διασύνδεσης, επηρεάζει όλο και περισσότερο τις έγκριτες εφημερίδες ιδιαίτερα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, που πολύ τακτικά πλέον κάνουν αναφορές σε ειδήσεις ή σχόλια που αλιεύονται στα ιστολόγια.<br /><br />Το στοιχείο της διασύνδεσης αποτελεί τη δεύτερη σημαντική τομή που φέρνουν τα ιστολόγια στην πολιτική. Οι πολιτικές απόψεις δεν ακολουθούν μια αυστηρή ιεραρχία επεξεργασίας. Μέσα από τη διαφωνία, τη συμπλήρωση και κυρίως τη μετακίνηση από ιστολόγιο σε ιστολόγιο αξιοποιώντας τους ηλεκτρονικούς συνδέσμους, οι απόψεις αλλά και οι ειδήσεις εκτίθενται ευρέως, σχολιάζονται, απορρίπτονται και ωριμάζουν πολύ πιο γρήγορα συγκριτικά με τις παραδοσιακές κομματικές δομές ή τα ΜΜΕ.<br /><br />Ήδη, στα ελληνικά ιστολόγια συναντά κανείς τις πιο ώριμες πολιτικές συζητήσεις για καθημερινά ζητήματα, με πολύ υψηλή και δημιουργική συμμετοχή. Από τις πιο ολοκληρωμένες και καλά δομημένες φιλελεύθερες απόψεις στο ιστολόγιο <a href="http://e-roosters.blogspot.com/">e-rooster</a>, μέχρι απόψεις και αντίλογο για θέματα του κοινωνικού κράτους στο ιστολόγιο του <a href="http://mimisandroulakis.blogspot.com/">Μίμη Ανδρουλάκη</a>, συγκροτημένες προτάσεις για τη <a href="http://www.anatheorisi.org/">συνταγματική αναθεώρηση</a>, αλλά και τα ιστολόγια πολλών ανώνυμων και επώνυμων ελλήνων bloggers.<br /><br />Συγκρινόμενα με άλλες μορφές συμμετοχής στα κοινά, όπως κόμματα, μη-κυβερνητικές οργανώσεις κλπ. τα ιστολόγια στην Ελλάδα έχουν μέχρι στιγμής μικρή επιρροή. Ωστόσο, ο ρυθμός εξέλιξής τους ακολουθεί τη διεθνή τάση. Στις ΗΠΑ το 1999 ο αριθμός των blogs ήταν σχεδόν πενήντα, το 2003 υπολογίζονταν σε 3 εκατομμύρια και σήμερα ξεπερνούν τα 15 εκατομμύρια! Στην Ελλάδα, εκτιμάται ότι μόλις το 1% των ελλήνων χρηστών Internet διατηρούν δικό τους ιστολόγιο. Οι αναγνώστες τους όμως αγγίζουν ήδη τις μερικές χιλιάδες και αυξάνονται με υψηλούς ρυθμούς καθημερινά...<br /><br />Σε κάθε περίπτωση, τα ελληνικά ιστολόγια φέρουν αυτή τη στιγμή εξαιρετικά τεκμηριωμένες απόψεις, σχολιάζουν με μεγάλη συμμετοχή και ωριμότητα τα καθημερινά δρώμενα και μεταφέρουν στην ελληνική πολιτική σκηνή ένα διαφορετικό, απελευθερωμένο τρόπο σκέψης βασισμένο στη δύναμη της «μαχόμενης ατομικότητας».<br /><br />Αν τα συμβατικά μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν μπορούν να απευθυνθούν στις ουσιαστικές ανησυχίες των πολιτών και περιορίζονται στα επιδερμικά και στα πρόσκαιρα, τα ελληνικά ιστολόγια προσφέρουν ήδη πολλούς λόγους για να θεωρήσει κανείς ότι «είμαστε ακόμα ζωντανοί...».<br /><br />Οι τομές στην ελληνική πολιτική σκηνή μόλις άρχισαν...<br /></span>Yannis Larioshttp://www.blogger.com/profile/09581577694892627696noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-21409389.post-1146909201722930752006-05-06T12:51:00.000+03:002006-06-02T02:46:42.003+03:00Τι είπαν οι «υποκλοπές» για τη σχέση μας με την τεχνολογία<em><span style="font-size:85%;">(Δημοσιεύθηκε στο Popular Science/ Καθημερινή στις 06.05.2006)</span></em><br /><br />Το πρόσφατο ζήτημα των υποκλοπών, εκτός από ο,τιδήποτε άλλο, ανέδειξε έντονα την προβληματική σχέση της Ελλάδας με τις νέες τεχνολογίες.<br /><br />Η αποκωδικοποίηση κάθε συζήτησης, οδηγούσε μονότονα στο ίδιο συμπέρασμα: <strong>η Ελλάδα δεν έχει ακόμη κατορθώσει να τοποθετήσει την τεχνολογία στο DNA της</strong>.<br /><br />Η χώρα αντιμετωπίζει την πληροφορική και τις ηλεκτρονικές επικοινωνίες φοβικά. Η κινητή τηλεφωνία εξαιρείται κυρίως λόγω της πολυετούς εξοικείωσης με τις συσκευές τηλεφώνου και την απλότητα χρήσης τους. Παρ’όλα αυτά, ηλεκτρονικοί υπολογιστές και ιδιαιτέρως το Internet αποτελούν «ξένο σώμα» στην καθημερινότητα των πολιτών. Σήμερα, μόλις ένα 18% των Ελληνικών νοικοκυριών χρησιμοποιεί συχνά το Internet έναντι 44% στην Ευρώπη των 25. Το αντίστοιχο ποσοστό για το γρήγορο («ευρυζωνικό») Internet είναι...1,5%!<br /><br /><strong>Δύο βασικές αιτίες</strong> οδήγησαν σε αυτή τη μακροχρόνια προβληματική σχέση.<span class="fullpost"><br /><br /><strong>Η πρώτη</strong> αφορά στην προσπάθεια επιτήδειων που αναλαμβάνουν ρόλο «λαϊκού προστάτη», να συνδέουν συστηματικά την τεχνολογία με φοβίες, παραπληροφόρηση και συνομωσίες. Η βαθιά συντηρητική στάση έναντι ο,τιδήποτε καινούργιου, τους προκαλεί αδυναμία διαχωρισμού κακής από καλή χρήση. Στην πραγματικότητα δεν χτυπούν την τεχνολογία, αλλά τις αλλαγές που φέρνει. Αν κατ’ αναλογία συζητούσαμε για τον ηλεκτρισμό τη δεκαετία του ‘20, σίγουρα οι ίδιοι «λαϊκοί προστάτες» θα τον είχαν αποκηρύξει λόγω κάποιας μοιραίας ηλεκτροπληξίας!<br /><br /><strong>Η δεύτερη αιτία</strong>, σχετίζεται με το τρόπο που αξιοποιήθηκε η τεχνολογία στη χώρα. Από το 1994 και για μια δεκαετία, η πολιτική για την πληροφορική σχεδιάσθηκε από θιασώτες της μεγάλης μηχανής του κράτους. <strong>Βασίσθηκε σε ένα νέο ιδεολογικό μανδύα για το ρόλο των τεχνολογιών, που υπέκρυπτε τεχνηέντως τη βαθιά πολιτική πεποίθηση πώς τίποτα στο κράτος δεν έπρεπε να αλλάξει</strong>. Όλα θα τα έλυνε η τεχνολογία αυτόματα, αρκεί να υπήρχαν οι πόροι. Και θα αρκούσε βεβαίως ένα «άθροισμα» έργων πληροφορικής. Όμως, τα περισσότερα από τα 3,5 δισ. ευρώ εθνικών και κοινοτικών πόρων που εισέρευσαν από το 1994 για τις νέες τεχνολογίες, απέδειξαν πώς το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη πόρων!<br /><br />Κανείς δεν είπε στους πολίτες καθαρά ότι η τεχνολογία από μόνη της δεν αρκεί. Οι διεθνείς μελέτες δείχνουν ότι στην υιοθέτηση νέων τεχνολογιών, το 80% των ωφελειών προέρχεται από τις αναδιοργανώσεις που προηγούνται και το 20% από υψηλότερη παραγωγικότητα που φέρνει η πληροφορική. Παρ’ όλα αυτά, στην Ελλάδα η τεχνολογία ήρθε απλά...για να μην διαταράξει τις λειτουργίες του κράτους.<br /><br />Το αποτέλεσμα;<br /><br />Έως το 2004, ο ρόλος της τεχνολογίας στην παιδεία μεταφράστηκε σε εργαστήρια υπολογιστών, αποκομμένων από την τάξη. Η πληροφορική έγινε «μάθημα επιλογής», μακριά από τα χέρια των μαθητών στην καθημερινή αναζήτηση γνώσης και πληροφοριών για όλα τα μαθήματά τους. Το κράτος έκανε το «τεχνολογικό χρέος» του, αλλά τίποτα δεν άλλαξε ουσιαστικά για τους μαθητές.<br /><br />Η εξυπηρέτηση πολιτών και επιχειρήσεων μεταφράστηκε σε όπως-όπως «μηχανοργάνωση» του δημοσίου για το δημόσιο. Αναποτελεσματικές δομές μεταφέρθηκαν σε ηλεκτρονικές πλατφόρμες. Οι ξύλινες σφραγίδες έπρεπε να γίνουν ηλεκτρονικές. Σχεδιάστηκαν εσωστρεφώς δεκάδες «ολοκληρωμένα πληροφοριακά συστήματα» χρήσιμα εσωτερικά στις δημόσιες υπηρεσίες, χωρίς όμως ψηφιακές υπηρεσίες με άμεσα οφέλη για τους πολίτες.<br /><br />Τα δε βραδυπορούντα αντανακλαστικά του κεντρικού σχεδιασμού δεν πρόλαβαν καν να αντιληφθούν τις ταχύτατες εξελίξεις στο Internet και την ευρυζωνικότητα.<br /><br />Αυτή η προσέγγιση στέρησε από όλους μας πόρους και δυνατότητες. Οδήγησε όμως και στην απαξίωση της τεχνολογίας, πριν καλά-καλά αυτή αποκτήσει αξία! Αναμενόμενη λοιπόν η στρεβλή μας σχέση....<br /><br />Ωστόσο η κατάσταση αντιστρέφεται. Αντιστρέφεται, αν αντιμετωπίσουμε την τεχνολογία ως βασικό μεταρρυθμιστικό εργαλείο σε ευρεία κλίμακα, σε συνδυασμό με ισχυρή θέληση για αλλαγές για τη βελτίωση της παραγωγικότητας και την ποιότητα της ζωής των πολιτών.<br /><br />Αντιστρέφεται αν οι στόχοι από την τεχνολογία είναι για πολίτες και όχι για τεχνικούς. Να μετρούμε υπολογιστές στα σχολεία, αλλά κυρίως να μετρούμε πόσο βελτιώθηκαν οι μαθητές χρησιμοποιώντας τους. Να μετρούμε διαθέσιμες ψηφιακές υπηρεσίες, αλλά κυρίως να μετρούμε πόσο χρόνο εξοικονόμησαν οι πολίτες.<br /><br />Να εγκαταστήσουμε συστήματα στο δημόσιο, λαμβάνοντας υπόψη ότι πολίτες και επιχειρήσεις ίσως δεν θέλουν ένα «έξυπνο» ή ένα «ηλεκτρονικό» κράτος. Μπορεί απλά να επιθυμούν...λιγότερο και απλούστερο κράτος.<br /><br />Αυτή η διαφορετική προσέγγιση διαπνέει τη νέα Ψηφιακή Στρατηγική της χώρας για την περίοδο 2006-2013. Το ερώτημα βεβαίως παραμένει. Μπορούμε με αυτόν τον τρόπο να τοποθετήσουμε σύντομα την τεχνολογία στο DNA της Ελλάδας;<br /><br />Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει με βεβαιότητα. Αξίζει όμως να προσπαθήσουμε αυτή τη φορά σωστά...<br /><br />Αλλιώς ας αποκηρύξουμε την τεχνολογία ως βασικά επικίνδυνη. Και ας ετοιμαστούμε κατόπιν να ξανασυζητήσουμε για τους μεγάλους κινδύνους του ηλεκτρισμού.... </span>Yannis Larioshttp://www.blogger.com/profile/09581577694892627696noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21409389.post-1146296836989926862006-04-29T10:42:00.000+03:002006-06-02T02:47:13.116+03:00Ευρυζωνικότητα και...δημοτικές εκλογές<em><span style="font-size:85%;">(δημοσιεύθηκε στο Economist/ Καθημερινή της 29.04.2006)</span></em><br /><br />Για τους περισσότερους πολίτες και ιδιαίτερα στην Ελληνική περιφέρεια, η ευρυζωνικότητα (το γρήγορο Internet) αποτελεί δυστυχώς ακόμη άγνωστη λέξη ή στην καλύτερη περίπτωση δυσνόητη έννοια. Υπό αυτές τις συνθήκες, κάθε προσπάθεια σύνδεσης της ευρυζωνικότητας με τις δικές μας....δημοτικές εκλογές, είναι εύλογο να μοιάζει με αστείο!<br /><br />Είναι όμως έτσι; Αυτό που στη χώρα μας ηχεί σαν παράδοξο, στους δήμους της Ευρώπης και των ΗΠΑ αποτελεί πολύ σημαντική συνιστώσα για την περιφερειακή ανάπτυξη.<br /><span class="fullpost"><br /><br />Αξιοποιώντας το γρήγορο Internet, κάτοικοι των πιο απομακρυσμένων πόλεων της γηραιάς ηπείρου απολαμβάνουν ίσες ευκαιρίες και δυνατότητες με αυτούς των μεγάλων αστικών κέντρων. Οι δυνατότητες πρόσβασης των πολιτών σε ισότιμη ενημέρωση και πληροφορία, σε πλούσια ψυχαγωγία, σε άμεση επικοινωνία, σε δυνατότητα συναλλαγών με το κράτος μέσω ευρυζωνικών υπηρεσιών, ξεπερνούν οποιονδήποτε γεωγραφικό περιορισμό. Ακόμη και οι μικρότερες επιχειρήσεις της υπαίθρου εκθέτουν και πωλούν τα προϊόντα τους στις διεθνείς αγορές, μέσω του γρήγορου Internet με πρακτικά μηδενικό κόστος.<br /><br />Για παράδειγμα, σε πρόσφατη επίσκεψη στην μικρή πόλη <em>Almere</em> της Ολλανδίας που απέχει 45 χιλιόμετρα από το Άμστερνταμ, η δήμαρχος εξηγούσε στην Ευρωπαϊκή μας αποστολή ότι η πόλη αντιμετώπισε σημαντικά προβλήματα ανάπτυξης έως το 2001. Για να αντιστρέψει την κατάσταση, ο δήμος αποφάσισε ότι η ευρυζωνικότητα έπρεπε να αποτελέσει μέρος του αναπτυξιακού DNA της πόλης. Προσελκύσθηκαν επενδύσεις σε ευρυζωνικές υποδομές, ενώ χιλιάδες νοικοκυριά και περισσότερες από 500 επιχειρήσεις διασυνδέθηκαν ευρυζωνικά και απήλαυσαν νέες ευρυζωνικές υπηρεσίες. Σήμερα, ο δήμος της Almere υπερηφανεύεται για την εγκατάσταση δεκάδων διεθνών επιχειρήσεων, οι οποίες αξιοποίησαν τις χαμηλότερες τιμές γης χωρίς όμως να στερηθούν καμία δυνατότητα επικοινωνίας ή υπηρεσιών σε σχέση με τα πλησιέστερα μεγάλα αστικά κέντρα. Και όλα αυτά χάρη κυρίως στην ευρυζωνικότητα. Ως αποτέλεσμα, στο δήμο της Almere δημιουργούνται κάθε χρόνο περισσότερες από 5.000 νέες θέσεις εργασίας. Eγκαθίστανται δε περισσότεροι από 6.000-7.000 νέοι κάτοικοι ανά έτος, οι περισσότεροι εκ των οποίων ανήκουν στη δυναμική ηλικιακή ομάδα 18-26 ετών! Παρόμοια παραδείγματα δήμων υπάρχουν πολλά σε όλη την Ευρώπη.<br /><br />Στις ΗΠΑ, μητροπολιτικά κέντρα όπως η Φιλαδέλφεια, το Σαν Φρανσίσκο, το Σικάγο κλπ. προχώρησαν ένα βήμα πιο πέρα και σχεδιάζουν ή ήδη ξεκίνησαν πειραματικά την παροχή δωρεάν ευρυζωνικού Internet με ασύρματα δίκτυα (τεχνολογίες Wi-Fi) μέσω των δήμων.<br /><br />Ενόψει δημοτικών εκλογών λοιπόν και έχοντας υπόψη τα παραπάνω παραδείγματα, δεν μπορεί παρά να επισημανθεί, έστω και πρώιμα για τα Ελληνικά δεδομένα, η ανάγκη συμπερίληψης της ευρυζωνικότητας στις πολιτικές ανάπτυξης του κάθε δήμου. Η ευρυζωνικότητα έχει δικαίως χαρακτηρισθεί ως ο «ηλεκτρισμός του 21ου αιώνα» εξαιτίας των πολλαπλών θετικών ωφελειών που επιφέρει. Το να αγνοήσουμε την ευρυζωνικότητα ως συνιστώσα ανάπτυξης και ιδιαιτέρως στην περιφέρεια, ισοδυναμεί με το να αγνοούσαμε ή -το χειρότερο- να απορρίπταμε την ανάγκη εξηλεκτρισμού της πόλης μας, κατά τη δεκαετία του ’50!<br /><br />Ωστόσο, ο συνδυασμός ευρυζωνικότητας στην περιφέρεια και παροχής δωρεάν ευρυζωνικού Internet από τους δήμους με ασύρματες τεχνολογίες ακούγεται κατ’ αρχήν εκρηκτικός!<br /><br />Ήδη ομάδες πολιτών στην Ευρώπη αλλά τελευταία και στην Ελλάδα, ορμώμενες από τους πειραματισμούς μητροπολιτικών περιοχών των ΗΠΑ, απαιτούν την παρέμβαση των δήμων προκειμένου να τους διατεθεί «δωρεάν» ασύρματη πρόσβαση στο Internet. Θεωρούν μάλιστα πως αυτή η προσέγγιση είναι η πλέον «δημοκρατική», με «αυταπόδεικτη» χρησιμότητα, ιδιαίτερα εκεί που το κόστος ευρυζωνικής πρόσβασης είναι υψηλό ή εκεί που δεν υπάρχει διαθεσιμότητα γρήγορου Internet.<br /><br />Τόσο το <em>«δωρεάν»</em> όσο και το <em>«αυταπόδεικτο»</em> της παραπάνω προσέγγισης, δεν μπορεί παρά να τοποθετηθεί σε εισαγωγικά. Και αυτό γιατί κάθε άλλο παρά δωρεάν ή αυταπόδεικτο είναι! <em>Η εμπλοκή του δήμου στην παροχή «δωρεάν» Internet μπορεί κάλλιστα να επιβαρύνει το ευρυζωνικό μέλλον αλλά και τα βαλάντια των δημοτών. Οι στρεβλώσεις αυτής της προσέγγισης είναι πολλές.</em><br /><br /><strong>Πρώτη στρέβλωση:</strong> το «δωρεάν» ευρυζωνικό Internet δεν σημαίνει Internet χωρίς κόστος! Στην πραγματικότητα το κόστος της ευρυζωνικής πρόσβασης που παρέχει ο δήμος, θα κρυφτεί κάτω από το «χαλί» των δημοτικών τελών. Ακόμη και αν δεν σταλούν ποτέ ξεχωριστοί λογαριασμοί Internet, ενισχύοντας την ψευδαίσθηση του «δωρεάν», οι πολίτες θα κληθούν να πληρώσουν από άλλο λογαριασμό τη δημοτική ευρυζωνική πρωτοβουλία. Πολύ δε περισσότερο που ο δήμος χωρίς την απαιτούμενη τεχνογνωσία, χωρίς το εξειδικευμένο προσωπικό και χωρίς να αποφύγει αναποτελεσματικές γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και δυσλειτουργίες θα καταντήσει να χρεώνει πολύ περισσότερο, για χαμηλότερης ποιότητας υπηρεσίες, σε σύγκριση με τους ήδη σκληρά ανταγωνιζόμενους στις τιμές παροχείς Internet.<br /><br /><strong>Δεύτερη στρέβλωση:</strong> Το κατά τα άλλα δημοκρατικό μέτρο του «δωρεάν» ασύρματου Internet για τους δημότες, θα το πληρώσουν χωρίς να το χρησιμοποιούν και χωρίς να το επιλέξουν όλοι οι δημότες ανεξαιρέτως. Στην Ευρώπη των 25, το ποσοστό διείσδυσης του ευρυζωνικού Internet αγγίζει το 23% του πληθυσμού. Στην Ελλάδα το ποσοστό αγγίζει δυστυχώς μετά βίας το 2%. Συνεπώς, το συντριπτικό 77% των δημοτών μιας Ευρωπαϊκής πόλης, ή αντίστοιχα το ... 98% των δημοτών μιας Ελληνικής πόλης, θα κληθεί να επιδοτήσει τη μειοψηφία των χρηστών και μάλιστα χωρίς να ερωτηθεί ή να το επιλέξει! Όχι απαραίτητα ο καλύτερος ορισμός της «δημοκρατίας».<br /><br /><strong>Τρίτη στρέβλωση:</strong> η λειτουργία του δήμου ως παρόχου «δωρεάν» ευρυζωνικού Internet δημιουργεί ένα οιονεί τοπικό ευρυζωνικό μονοπώλιο με ό,τι αυτό συνεπάγεται! Ποιος άλλος θα θελήσει να επενδύσει τοπικά για να ενισχύσει τις ευρυζωνικές υποδομές; Πώς θα προσαρμοστεί έγκαιρα ο δήμος σε αλλαγές τεχνολογίας, χωρίς τεχνογνωσία; Είναι βέβαιο πως σε βάθος χρόνου, ο δήμος μη μπορώντας να ακολουθήσει τις γρήγορες τεχνολογικές αλλαγές και λόγω της μικρής κλίμακας του εγχειρήματός του, δεν θα μπορέσει να αποσβέσει τις επενδύσεις του πριν προχωρήσει σε νέες. Θα έχει συνεπώς δύο επιλογές. Ή θα καταδικάσει τους δημότες του σε τεχνολογική ευρυζωνική υπανάπτυξη μέχρι να πετύχει την τεχνολογική απόσβεση ή θα μεταφέρει τα κόστη για άλλη μια φορά στους δημότες και βεβαίως.... ισομερώς και χωρίς πολλές ερωτήσεις!<br /><br />Στα παραπάνω, πρέπει να προστεθεί η πολύ σημαντική παρατήρηση, πως η ασύρματη τεχνολογία που θα επέτρεπε τους παραπάνω πειραματισμούς.... απλά δεν είναι ακόμη εδώ! Θα χρειαστούν μερικά ακόμη έτη δοκιμών μέχρι οι ασύρματες τεχνολογίες ευρυζωνικού Internet (Wi-Fi και WiMax) υψηλών ταχυτήτων, ποιότητας και χωρητικότητας, να μπορέσουν να μεταφερθούν σε πόλεις που έχουν την πυκνότητα κτιρίων και το είδος κατοικιών, όπως στην Ελλάδα.<br /><br />Από αυτές τις επισημάνσεις δημιουργείται ένα εύλογο ερώτημα: τι μπορεί να κάνει τελικά ο κάθε δήμος για την ευρυζωνικότητα; Και αν έχει διαθέσιμους πόρους που δεν προέρχονται από τους δημότες, αλλά από διαρθρωτικά ταμεία της Ε.Ε. (Γ’ ΚΠΣ κλπ.) γιατί να μην τα αξιοποιήσει για να δώσει «δωρεάν» πρόσβαση σε ευρυζωνικό Internet;<br /><br />Οι απαντήσεις είναι απλές. Ο δήμος πρέπει να αξιοποιήσει κάθε διαθέσιμο θεσμικό ή υλικό μέσο για να διευκολύνει τον ανταγωνισμό στις τοπικές ευρυζωνικές υποδομές και υπηρεσίες. Μόνον έτσι θα ευνοήσει σε βάθος χρόνου τους δημότες. Αντί να σπαταλήσει πόρους για να λειτουργήσει για 2-3 έτη ένα ασύρματο δίκτυο αμφιβόλου αξιοπιστίας, που με το πέρας των κοινοτικών επιδοτήσεων θα παύσει να λειτουργεί επαναφέροντας το ψηφιακό σκοτάδι, καλύτερα να διευκολύνει τις επενδύσεις σε ευρυζωνικές υποδομές για να μειώσει τα κόστη πρόσβασης.<br /><br />Ευτυχώς στην Ελλάδα, μαθαίνοντας από τα παθήματα άλλων χωρών, στο πλαίσιο της Ψηφιακής Στρατηγικής 2006-2013 η Ειδική Γραμματεία για την Κοινωνία της Πληροφορίας ανακοίνωσε παρέμβαση στη βάση αυτής της προσέγγισης. Χρηματοδοτείται η δημιουργία ευρυζωνικής υποδομής και μητροπολιτικών δικτύων σε σχεδόν 75 δήμους όλης της χώρας. Πρόκειται για βασική υποδομή δικτύων οπτικών ινών που διασυνδέει μεταξύ άλλων και σημεία δημόσιου ενδιαφέροντος (σχολεία, Πανεπιστήμια, νοσοκομεία, βιβλιοθήκες κλπ.). Ευτυχώς όμως, δεν προβλέπει τη διάθεση δωρεάν Internet από τους δήμους! Τα μητροπολιτικά δίκτυα θα χρησιμοποιηθούν από τους ίδιους τους δήμους ή μπορούν να διατεθούν περαιτέρω ως υποδομή με εύλογο κόστος και χωρίς κέρδος, σε όσους επιθυμούν να τα αξιοποιήσουν (ιδιώτες, επιχειρήσεις κλπ.) προκειμένου να προσφέρουν ευρυζωνικές υπηρεσίες. Με αυτό τον τρόπο ενισχύεται ο τοπικός ανταγωνισμός, διευκολύνονται οι επενδύσεις και μειώνονται τα κόστη σύνδεσης και πρόσβασης, με τελικό ωφελούμενο τον δημότη. Το ποιοι από τους 75 δήμους θα αναπτύξουν τελικά αυτά τα δίκτυα, θα αποτελέσει και μέτρο σύγκρισης της ικανότητάς τους να αντιλαμβάνονται τις προκλήσεις της επόμενης μέρας. Και βεβαίως μια τέτοια πολιτική θα μπορούσε να υλοποιηθεί ακόμη και με ίδιους πόρους, από δήμους με πραγματικό αναπτυξιακό όραμα όπως στο παράδειγμα της Almere.<br /><br />Επιπρόσθετα, οι δήμοι μπορούν να συμβάλλουν παρέχοντας ψηφιακές υπηρεσίες εξυπηρέτησης των πολιτών, οι οποίες θα τονώσουν τη ζήτηση για γρήγορο Internet. Η «Ψηφιακή Αυτοδιοίκηση», μια παρέμβαση της Ψηφιακής Στρατηγικής 2006-2013, κινείται προς αυτή την κατεύθυνση.<br /><br />Αλλά ακόμη και αν δεν έχουν ενταχθεί σε δράσεις ή σε παρεμβάσεις εθνικής και κοινοτικής χρηματοδότησης, ακόμη και αν δεν αναπτύσσουν ή δεν έχουν τους πόρους για να αναπτύξουν ευρυζωνικές υποδομές που ενισχύουν τον ανταγωνισμό, οι δήμοι μπορούν να συμβάλλουν στην ανάπτυξη της ευρυζωνικότητας εγκαταλείποντας τουλάχιστον τις υπέρογκες χρεώσεις τελών διέλευσης, που αποθαρρύνουν τις επενδύσεις στο όνομα βραχυπρόθεσμων εισπράξεων και κοντόφθαλμων σχεδιασμών. Πρέπει να καταστεί σαφές, ότι τα έργα ανάπτυξης ευρυζωνικών υποδομών δεν αποτελούν μερικά ακόμη χαντάκια δημοσίων έργων.<br /><br />Επανερχόμενοι ωστόσο στη σκληρή πραγματικότητα των... ελληνικών δημοτικών εκλογών, είναι μάλλον δύσκολο να βρεθεί η ευρυζωνικότητα στο λεξιλόγιο των υποψηφίων δημάρχων. Εδώ τη συζήτηση θα μονοπωλήσουν για άλλη μια φορά, οι δρόμοι, οι πλατείες και οι ονομασίες οδών. Όπως άλλωστε και στη δεκαετία του ’80.... του ’70.... του ’60..... του ’50.<br /><br />Είναι απαραίτητο όμως να θυμηθούμε πως κατά τη δεκαετία του ’50, στις πόλεις όπου οι προϋποθέσεις για την περιφερειακή ανάπτυξη δεν είχαν δημιουργηθεί, εκεί όπου τότε ο ηλεκτρισμός -και σήμερα η ευρυζωνικότητα- δεν είχε προλάβει να φθάσει πριν τους δρόμους, σε εκείνες τις πόλεις αυτοί οι ίδιοι δρόμοι δεν χρησίμευσαν για να φέρουν νέους κατοίκους, επενδύσεις και θέσεις εργασίας. Χρησίμευσαν δυστυχώς στους πολίτες, ως οδοί εγκατάλειψης των πόλεων......<br /><br /><strong><em>Έχουμε την πολυτέλεια να αγνοήσουμε την ευρυζωνικότητα;</em></strong><br /></span>Yannis Larioshttp://www.blogger.com/profile/09581577694892627696noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21409389.post-1138209752395479052005-04-25T19:16:00.000+03:002006-05-15T16:21:49.150+03:00<strong>Εθνική Ανταγωνιστικότητα: όταν 3-4 βιομηχανικές επιχειρήσεις μπορούν να επιτύχουν όσα καμιά κεντρική βιομηχανική πολιτική</strong> <span style="font-size:85%;">(<em>άρθρο στο περιοδικό Plant Management - Απρίλιος 2005</em>)</span><br /><span style="font-size:85%;"></span><br /><span style="font-size:85%;"></span><br />Η έννοια της εθνικής ανταγωνιστικότητας βρίσκεται επιτέλους, έπειτα από πολλά χρόνια, στο προσκήνιο! Το 2005 αποτελεί το πρώτο έτος που της αφιερώνουμε, αν και κάθε χρονιά θα έπρεπε να ορίζεται ως «έτος ανταγωνιστικότητας»....<br /><br />Για πολλά έτη, η χώρα επαναπαύθηκε στους υψηλότερους συγκριτικά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ονομαστικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Τo σύνολο των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών, ασχέτως ποιότητας ή καινοτομίας, παρέμεινε ανταγωνιστικό έως το 2000 αξιοποιώντας στο έπακρο ουσιαστικά ένα μοναδικό «εργαλείο» που ονομαζόταν διολίσθηση της δραχμής.<br /><br />Ωστόσο, ήλθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε κατάματα την πραγματικότητα που μας «αποκάλυψε» η συμμετοχή μας στην ONE: κατά την περίοδο 2000-2003 η Ελλάδα εμφανίζεται κάθε χρόνο πτωτική στην διεθνή κατάταξη ανταγωνιστικότητας του World Economic Forum.<br /><br />Επιτύχαμε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, χωρίς ωστόσο να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, χωρίς να διακριθούν επιχειρηματικοί κλάδοι διεθνώς και χωρίς η προοπτική της Ολυμπιάδας να φέρει ουσιαστικά δομικές αλλαγές, ωθώντας μας μπροστά.<br /><br />Η συνειδητοποίηση του προβλήματος ανταγωνιστικότητας, όπως τώρα τη βιώνουμε, αποτελεί μια καλή αρχή για την αντιμετώπισή του, αλλά δεν αρκεί.<br /><br />To κρίσιμο ερώτημα παραμένει: υπάρχουν «συνταγές» που εξασφαλίζουν επιτυχία;<br /><br /><strong></strong><br /><strong>Οι διεθνείς «συνταγές» και .... αποτυχίες</strong><br /><br />Υπάρχουν ουσιαστικά δύο τρόποι για να καταρτίσει κανείς μια επιτυχημένη πολιτική για την ανταγωνιστικότητα: ο πρώτος τρόπος είναι να ληφθούν τα εκτιμώμενα ως ορθά μέτρα πολιτικής, να μετρηθούν οι επιπτώσεις, και να .... γυρίσει ο χρόνος πίσω ώστε να γίνουν οι απαραίτητες διορθώσεις όπου απαιτείται, γεγονός βέβαια που μπορεί να συμβεί μόνο στα μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας!<br /><br />Ο δεύτερος τρόπος, είναι να παρακολουθήσουμε την αντίστοιχη πορεία άλλων χωρών σε προγενέστερους χρόνους. Να αναλύσουμε τις δικές τους δοκιμές πολιτικών, να αξιολογήσουμε τις αποτυχίες και επιτυχίες τους και να προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε τις καταλληλότερες από αυτές στην ελληνική πραγματικότητα.<br /><br />Μέχρι την ουσιαστική συνειδητοποίηση του προβλήματος ανταγωνιστικότητας στις αρχές του 2004, οι ακολουθούμενες στην Ελλάδα πολιτικές αποτελούσαν κακέκτυπο αυτού που ονομάζεται “Washington Consensus”….<br /><br />Η Βραζιλία, η Ρωσία, η Αργεντινή, η Πολωνία, το Μεξικό, η Ινδία, η Χιλή, η Νέα Ζηλανδία και δεκάδες άλλες αναπτυσσόμενες οικονομίες, καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90 θεώρησαν πως αρκεί να εφαρμοστεί το μίγμα πολιτικής που περιλαμβάνεται στο «Washington Consensus», δηλαδή ευρείες ιδιωτικοποιήσεις, διατήρηση του πληθωρισμού σε χαμηλά επίπεδα, ευελιξία την συναλλαγματική ισοτιμία, απελευθέρωση των αγορών κλπ., για να επιτευχθεί η ζητούμενη εθνική ανταγωνιστικότητα.<br /><br />Δυστυχώς, οι προσπάθειες αυτές δεν καρποφόρησαν. Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες χώρες, δεν κατόρθωσαν να αλλάξουν ουσιαστικά την ανταγωνιστική τους θέση στον παγκόσμιο χάρτη, όχι βέβαια γιατί τα παραπάνω μέτρα είναι στη λάθος κατεύθυνση, αλλά γιατί αποτελούν απλώς τις απαραίτητες προϋποθέσεις.<br /><br />Τόσο οι ιδιωτικοποιήσεις, η διατήρηση χαμηλού πληθωρισμού, όσο και ο έλεγχος των ελλειμμάτων, η απελευθέρωση των αγορών και η ευελιξία στην αγορά εργασίας, αποτελούν την απαραιτήτως αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για την ανταγωνιστικότητα.<br /><br /><p><br /><strong>Η αποτυχία των κεντρικά οριζόμενων βιομηχανικών πολιτικών</strong><br /><br />Επιπρόσθετα των παραπάνω, ιδιαίτερα στην Ευρωπαϊκή αγορά αλλά και στην Ιαπωνία και αλλού, εκτιμήθηκε πως η κρίσιμη παράμετρος για τη βελτίωση της θέσης της εκάστοτε χώρας, είναι η ισχυροποίηση της βιομηχανίας μέσω κεντρικών πολιτικών ενίσχυσης συγκεκριμένων υποκλάδων και η διατήρηση του «κλειστού χαρακτήρα» των αγορών, ώστε να αποκρουσθούν οι κίνδυνοι διείσδυσης ξένων επιχειρήσεων στις εγχώριες αγορές.<br /><br />Όμως φευ! Το όργανο κεντρικού βιομηχανικού σχεδιασμού στην Ιαπωνία, το Υπουργείο Βιομηχανίας και Διεθνούς εμπορίου (MITI), κατήρτισε στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 κεντρική βιομηχανική πολιτική που όχι μόνο δεν βελτίωσε αλλά αντίθετα ζημίωσε τη χώρα.... Οι προτάσεις του αφορούσαν στην ενίσχυση της Ιαπωνικής βιομηχανίας, μέσω δημιουργίας «μεγάλων παικτών». Η συνταγή που ακολουθήθηκε ήταν η ώθηση των βιομηχανιών τους σε μεταξύ τους εξαγορές ή η επιβεβλημένη απόσυρσή τους από επιμέρους κλάδους, και η «προστασία» της αγοράς. Η πολιτική αυτή απέτυχε οικτρά....<br /><br />Είναι το ίδιο όργανο κεντρικού σχεδιασμού, που στη δεκαετία του ’60 έχει συστήσει στη SONY να μην αγοράσει την πατέντα για το τρανζίστορ από την Αμερική, καθώς «κινδύνευε» να απωλεσθεί ο εθνικός χαρακτήρας της βιομηχανίας.... Ευτυχώς ούτε τότε βρήκε ευήκοα ώτα....<br /><br />Στην Ευρώπη, η διαμόρφωση κεντρικών βιομηχανικών πολιτικών, όπως στη Γαλλία, στη Γερμανία κλπ. βοήθησε σημαντικά τις τοπικές αγορές, μόνο όμως έως τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Την τελευταία εικοσιπενταετία, οι ευρωπαϊκές οικονομίες απώλεσαν σε παραγωγικότητα των επιχειρήσεων, καθώς οι κεντρικά οριζόμενες πολιτικές δεν κατόρθωσαν έγκαιρα να διαγνώσουν τις νέες συνθήκες. Η ευελιξία της στρατηγικής μιας μεμονωμένης βιομηχανικής επιχείρησης, επ’ ουδενί δεν μπορεί να συγκριθεί με το «βαρύ» και δυσκίνητο πλαίσιο που ορίζουν οι εθνικές βιομηχανικές πολιτικές.<br /><br />Επιπλέον, οι ευρωπαϊκές οικονομίες απώλεσαν το ανταγωνιστικό τους πλεονέκτημα λόγω της διατήρησης του «κλειστού» χαρακτήρα των αγορών. Η «προστασία» των αγορών, δεν εξέθεσε τις ευρωπαϊκές βιομηχανίες στο διεθνή ανταγωνισμό, και κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν υπήρχε ουσιαστικός λόγος ώστε αυτές να βελτιώσουν την παραγωγικότητά τους. Ο ευρωπαίος καταναλωτής βέβαια, συνέχιζε να πληρώνει ακριβότερα σε σχέση με τον πολίτη των ΗΠΑ τα ίδια προϊόντα και υπηρεσίες.<br /><br />Η συνειδητοποίηση του προβλήματος της παραγωγικότητας έγινε μόνο όταν οι ίδιες βιομηχανίες, εξετέθησαν στο διεθνή ανταγωνισμό και απώλεσαν μερίδιο αγοράς.<br /><br /><br /><strong>Ανάπτυξη από κάτω προς τα πάνω...</strong><br /><br />Βάσει των παραπάνω διαπιστώσεων και από τη μελέτη των μοντέλων ανάπτυξης των περισσότερων χωρών παγκοσμίως, μέσω των στοιχείων που διατίθενται από τους διεθνείς οργανισμούς, προκύπτει ότι:</p><p>- η ανταγωνιστικότητα κάθε χώρας, οφείλεται ουσιαστικά στην υψηλή παραγωγικότητα 3-4 κλάδων της οικονομίας με σχετικά μεγάλο βάρος, και</p><p>- η ανάπτυξη του καθενός από τους 3-4 αυτούς κλάδους, οφείλεται κυρίως στις επιχειρηματικές καινοτομίες και στην υψηλή παραγωγικότητα μιας ή δύο βιομηχανιών, που πρωτοστατούν στον κλάδο.<br /><br />Στην Ιαπωνία για παράδειγμα, η ανάπτυξη οφείλεται κυρίως σε τρεις κλάδους: στην αυτοκινητοβιομηχανία, στη βιομηχανία χάλυβα και στη βιομηχανία ηλεκτρονικών. Τρεις βιομηχανίες ουσιαστικά ενισχύουν την Ιαπωνική οικονομία, η οποία σε άλλους τομείς (λιανικό και χονδρικό εμπόριο, υπηρεσίες κλπ.) υπολείπεται σημαντικά σε παραγωγικότητα των ανταγωνιστριών οικονομιών.<br /><br />Σε κάθε μια από αυτούς τους τρεις κλάδους (αυτοκινητοβιομηχανία, χαλυβουργία, ηλεκτρονικά) υπάρχουν μια-δύο εταιρίες στις οποίες οφείλεται το σύνολο σχεδόν της παραγωγικότητας. Τέτοιες εταιρείες είναι π.χ. η TOYOTA, η οποία εφήρμοσε πρωτοποριακές μεθόδους, όχι στη βάση μιας κεντρικής βιομηχανικής πολιτικής, αλλά επειδή με αυτόν τον τρόπο εξυπηρετούνταν καλύτερα τα εταιρικά της συμφέροντα. Παρακολουθώντας την, οι εγχώριες ανταγωνίστριες αυτοκινητοβιομηχανίες είχαν δύο επιλογές: ή να ακολουθήσουν το παράδειγμά της και να γίνουν καλύτερες, ή να κλείσουν. Στην Ιαπωνική αγορά συνέβησαν και τα δύο.... αλλά συνολικά η αυτοκινητοβιομηχανία έγινε εξαιρετικά παραγωγική χάρη σε μια-δύο επιχειρήσεις που αρχικά έδωσαν τον ρυθμό.<br /><br />Στις ΗΠΑ στην πενταετία 1995-2000, η οικονομία ωθήθηκε αντίστοιχα από τη βιομηχανία μικροαγωγών και λογισμικού, από τον κλάδο χονδρικού εμπορίου και από 1-2 ακόμη κλάδους. Πρωταγωνιστές και σε αυτή την περίπτωση, δεν ήταν κάποιες κεντρικές πολιτικές, αλλά οι καινοτομίες σε συνδυασμό με έξυπνες βιομηχανικές στρατηγικές που ακολούθησαν μεμονωμένες εταιρείες όπως η Intel και η Wal-Mart αντίστοιχα και οι οποίες βελτίωσαν τους κλάδους τους συνολικά.<br /></p><p><br /><strong>Ανταγωνιστικότητα χωρίς.... «συνταγή»<br /></strong><br />Τα παραπάνω παραδείγματα, και δεκάδες παρόμοια που ισχύουν για κάθε χώρα της Ευρώπης ή αλλού, υποδεικνύουν ότι η επίτευξη της εθνικής ανταγωνιστικότητας, δεν θα προέλθει βάσει μιας κεντρικής πολιτικής που θα αναγνωρίσει τους καταλληλότερους κλάδους. Η ανταγωνιστικότητα της χώρας θα είναι το αποτέλεσμα αυξημένης παραγωγικότητας σε σχέση με το διεθνή ανταγωνισμό, δυο-τριών κλάδων που θα διακριθούν από μόνες τους, και όχι κατόπιν κεντρικής υποδείξεως, ακριβώς επειδή θα έχει δημιουργηθεί το κατάλληλο πλαίσιο ευκαιριών, που θα «απελευθερώσει» τις δυνάμεις τους, ώστε να ξεχωρίσουν.<br /><br />Σε κεντρικό επίπεδο, η μεγαλύτερη ώθηση στην ανταγωνιστικότητα θα δοθεί αν προχωρήσουν οι αλλαγές που ήδη ξεκίνησαν και οι οποίες εστιάζουν στην απελευθέρωση των αγορών, στον περιορισμό του κράτους αποκλειστικά σε στρατηγικό ρόλο «ρυθμιστή», στην εμπέδωση κανόνων διαφανούς ανταγωνισμού, στην αξιοποίηση των δυνατοτήτων νέων μορφών απασχόλησης που ενισχύουν την πρόσβαση στην εργασία, στη μείωση της παραοικονομίας που οδηγεί σε αθέμιτο ανταγωνισμό και στη μείωση της γραφειοκρατίας και της αναποτελεσματικότητας του δημόσιου τομέα που δημιουργεί πρόσθετα εμπόδια στις εγχώριες βιομηχανίες έναντι των διεθνών ανταγωνιστών τους.<br /><br />Ένα πλέγμα πολιτικών που σκοπεύει στην απλότητα και στην ελευθερία του πλαισίου λειτουργίας της αγοράς, όπως ήδη αποτελεί κυβερνητικό στόχο, είναι αυτό που θα δώσει ώθηση στις ικανότερες επιχειρήσεις να επικεντρωθούν στους επιχειρηματικούς τους στόχους, να ανταγωνιστούν επί ίσοις όροις στο διεθνή στίβο και να «τραβήξουν» μαζί τους σε υψηλότερους ρυθμούς και τις υπόλοιπες εταιρίες του κλάδου που δραστηριοποιούνται.<br /><br />Από την πλευρά της εγχώριας βιομηχανίας, είναι απαραίτητο να συνειδητοποιηθεί πως επιχειρηματικές στρατηγικές που δεν αποσκοπούν στην δημιουργία καινοτομικών προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής ποιότητας με δυνατότητα να ανταγωνίζονται διεθνή προϊόντα, οδηγούν αργά ή γρήγορα σε απώλεια ανταγωνιστικότητας. Οι επιχειρηματικές στρατηγικές που βασίζονται απλά στο χαμηλό κόστος εργασίας έχουν ήδη αρχίσει να αποτυγχάνουν σε πολλούς κλάδους.<br /><br />Για την επίτευξη της επιχειρηματικής καινοτομίας σε προϊόντα ή διαδικασίες παραγωγής, απαιτούνται από τις εγχώριες επιχειρήσεις περισσότερες επενδύσεις σε έρευνα και ανάπτυξη, αξιοποίηση του ερευνητικού δυναμικού της χώρας σε στενή συνεργασία με τα Πανεπιστήμια και κυρίως η σύναψη συνεργασιών μεγάλης κλίμακας σε κάθε κλάδο.<br /><br />Η δημιουργία σταθερών και μόνιμων συνεργασιών μεταξύ επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται σε συμπληρωματικά αντικείμενα του ίδιου κλάδου («clusters») αποτελεί βασικό μοχλό ενδυνάμωσής τους και εξάπλωσης σε διεθνείς αγορές, όπου ο ανταγωνισμός είναι σκληρός.<br /><br /><em>Τρεις ή τέσσερις βιομηχανίες που θα συνειδητοποιήσουν τις παραπάνω ευκαιρίες μπορούν να «ζωντανέψουν» τους αντίστοιχους βιομηχανικούς κλάδους και να ωθήσουν τη χώρα σε υψηλότερη παραγωγικότητα, συμβάλλοντας με ουσιαστικό τρόπο στην ανάπτυξη</em>.<br /><br /><em>Μαγικές λύσεις με τη μορφή πεφωτισμένων κεντρικών βιομηχανικών πολιτικών δεν υπάρχουν.... Η εθνική ανταγωνιστικότητα, επιτυγχάνεται από το επίπεδο της επιχείρησης προς τα πάνω. Κάθε πολιτική, είτε από την πλευρά του κράτους είτε από την πλευρά της επιχειρηματικής στρατηγικής, αυτές τις δυνάμεις πρέπει να απελευθερώσει....</em></p><span style="font-size:85%;"></span>Yannis Larioshttp://www.blogger.com/profile/09581577694892627696noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21409389.post-1138210390707872972002-03-25T19:29:00.000+02:002006-01-25T22:39:21.260+02:00Διαχείριση Γνώσης: Η δύναμη της πληροφορίας και η αδυναμία της τεχνολογίας<em><span style="font-size:85%;">(άρθρο στο Syntax Momentum, Άνοιξη 2002)</span></em><br /><em><span style="font-size:85%;"></span></em><br />Από όλες τις σύγχρονες μεθοδολογίες βελτίωσης των επιχειρηματικών λειτουργιών της τελευταίας εικοσαετίας, καμιά ίσως δεν έχει εμφανισθεί περισσότερο συνδεδεμένη με την τεχνολογία και δη τις τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών, από τη διαδικασία της «Διαχείρισης της Γνώσης» (Knowledge Management), η οποία αποτελεί και την πλέον σύγχρονη τάση.<br /><br />Πράγματι, η πιστοποίηση ποιότητας (QA) δεν προαπαιτεί πληροφοριακά συστήματα. Ούτε οι περισσότερες από τις μεθοδολογίες Αναδιάρθρωσης των Επιχειρηματικών Λειτουργιών (BPR) είναι απαραίτητο να υλοποιηθούν σε υπολογιστικά συστήματα.<br /><br />Ωστόσο, η «Διαχείριση της Γνώσης» είναι τόσο στενά συνδεδεμένη με την ύπαρξη πληροφοριακών συστημάτων, που ήδη ελλοχεύει ο κίνδυνος να ταυτιστεί με ένα περίπλοκο «δίκτυο» από servers, λογισμικό και βάσεις δεδομένων, αδιαφορώντας για την πραγματική της υπόσταση και ουσία.<br /><br />Ως «γνώση» για τους θιασώτες της συγκεκριμένης μεθοδολογίας, ορίζεται συνήθως η εμπειρία των στελεχών της επιχείρησης (η οποία επαναπροσδιορίζεται ως εμπειρία της επιχείρησης), η οποία καταγράφεται σε βάσεις δεδομένων και στη συνέχεια προωθείται «την κατάλληλη στιγμή, στον κατάλληλο άνθρωπο». Έτσι, μεγιστοποιείται η επαναχρησιμοποίηση της γνώσης, και υποβοηθείται ή τρόπον τινά «αυτοματοποιείται» η εξαγωγή συμπερασμάτων για μελλοντικές ενέργειες της επιχείρησης.<br /><br />Ήδη, σε αυτό το πλαίσιο, για πολλά στελέχη επιχειρήσεων αλλά και επαγγελματίες της πληροφορικής, η «Διαχείριση της Γνώσης» μεταφράζεται σε μια σειρά από «έτοιμες λύσεις» λογισμικού, οι οποίες έχουν δυνατότητες καταχώρισης δεδομένων, κάποιες «έξυπνες» διαδικασίες αναζήτησης και στην καλύτερη των περιπτώσεων κάποιους (σαφείς ή ασαφούς λογικής) κανόνες διασύνδεσης δεδομένων και αποτελεσμάτων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται το ζητούμενο...<br /><br />Συνεπώς η λύση δεν είναι άλλη από την εγκατάσταση κάποιου λογισμικού, με κάποιο κεντρικό αποθετήριο δεδομένων (central data repository) και κάποιο «ευφυές» περιβάλλον εργασίας για την ανάκτηση δεδομένων (intelligent data mining).<br /><br />Ε! ...και λίγο εκπαίδευση των στελεχών στο σύστημα και έτοιμη η συνταγή διαχείρισης της γνώσης.<br /><br /><strong>Σωστά; Λάθος!</strong><br /><br />Η παραπάνω προσέγγιση παρουσιάζει βασικές εγγενείς αδυναμίες, οι οποίες καθιστούν ένα τέτοιο εγχείρημα αποτυχημένο:<br /><br />Πρώτον, η σημερινή τεχνολογία, είναι αδύναμη να επιτρέψει την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων γνώσης στο σημερινό επιχειρηματικό πλαίσιο. Ίσως ένα τέτοιο σύστημα να λειτουργούσε πριν μερικές δεκαετίες, όπου η επιχειρηματική εξέλιξη ήταν γραμμική και σταδιακή, σε ένα πλαίσιο αγοράς σχετικά σταθερό. Υπό αυτές τις συνθήκες, η αξιοποίηση των δεδομένων του παρελθόντος για την εκτίμηση του μέλλοντος ήταν σχετικά ασφαλής. Ωστόσο, το σημερινό επιχειρηματικό μοντέλο χαρακτηρίζεται όχι από σταδιακή εξέλιξη αλλά από εκ βάθρων αμφισβήτηση βασικών κανόνων επιχειρηματικής λειτουργίας. Και μάλιστα κατά τρόπο διαρκή και ιδιαιτέρως ταχύ. Συνεπώς, πώς «υπολογίζεται» το εξαιρετικά απρόβλεπτο μέλλον, από λογισμικό που αξιοποιεί παρελθούσα γνώση, η οποία μπορεί να είναι ήδη «πεπαλαιωμένη» τη στιγμή της χρησιμοποίησής της; Πώς «προβλέπει» κανείς την επιχειρηματική εξέλιξη, μέσω λογισμικού που δεν έχει τη δυνατότητα δυναμικής αυτοπροσαρμογής του (self-adapting systems), ούτε τη δυνατότητα αυτο-αναίρεσης των βασικών αρχών εξαγωγής συμπερασμάτων με το οποίο χτίσθηκε;<br /><br />Δεύτερον, στην πράξη, τα ίδια παρελθόντα δεδομένα υπό ίδιες συνθήκες αγοράς, είναι δυνατόν να οδηγήσουν δύο διαφορετικά στελέχη σε διαφορετικές εκτιμήσεις επιχειρηματικής δράσης. Ο λόγος είναι ότι το πλαίσιο ανάλυσης των δεδομένων στο ανθρώπινο μυαλό, δεν περιορίζεται από bits πληροφορίας και απλούς κανόνες. Περιλαμβάνει –ακούσια ή εκούσια- συνεκτίμηση παραμέτρων που εμπίπτουν στις θεωρίες της συμπεριφοράς του καταναλωτή, της παρακίνησης των εργαζομένων, θεωρία της πληροφορίας, θεωρίες management, marketing κλπ. ακόμη και τη διαίσθηση του καθενός. Ποιο λογισμικό ανάλυσης των δεδομένων θα συνεκτιμούσε (με την αντίστοιχη βαρύτητα) παρόμοιες παραμέτρους;<br /><br />Τρίτον, ακόμη και η ορθή αποθήκευση της πληροφορίας δεν σημαίνει ορθή αξιοποίησή της. Η δυνατότητα ανάκτησης της πληροφορίας μέσα από εύχρηστες φόρμες, δεν μεταφράζεται αυτόματα σε πράξη. Το ζήτημα της «κυκλοφορίας» της πληροφορίας στις αρτηρίες της επιχείρησης, είναι περισσότερο πολύπλοκο και περισσότερο σοβαρό από οποιοδήποτε άλλο. Προϋποθέτει την δημιουργία όχι κανόνων αλλά «κουλτούρας» αξιοποίησης τέτοιων δεδομένων εντός του οργανισμού, γεγονός που απαιτεί συστηματική προσπάθεια ένταξης τέτοιων συστημάτων στον κορμό της επιχείρησης.<br /><br /><strong>Είναι λοιπόν η «Διαχείριση της Γνώσης» μια ακόμη μόδα;</strong> Θα αποτελέσουν οι λέξεις “Knowledge Management”, “Business Intelligence”, “Knowledge Assets” καταχωρίσεις στην ιστορία των αποτυχημένων θεωριών του management;<br /><br />H απάντηση είναι όχι! Ο ρόλος της «Διαχείρισης της Γνώσης» σε ένα επιχειρηματικό οργανισμό είναι σημαντικότατος. Αρκεί να μην υλοποιηθεί με τον τρόπο που περιγράφηκε προηγουμένως.<br /><br />Στην πραγματικότητα, οι επιχειρήσεις έχουν ανάγκη την παρελθούσα επιχειρηματική πληροφορία. Η καταγραφή αυτής της πληροφορίας προσδίδει όντως συγκριτικό πλεονέκτημα καθώς εξασφαλίζει κατά κάποιο τρόπο την επιχειρηματική μνήμη (corporate memory). Η αποτύπωσή της πρέπει να περιλαμβάνει τόσο «απολύτως σαφή» δεδομένα (παρελθόντα έργα, μεθοδολογίες, επιτυχημένες πρακτικές, διαδικασίες κλπ.) όσο και την λογική του μονοπατιού εξαγωγής συμπερασμάτων του εκάστοτε στελέχους, το οποίο αξιοποίησε αυτά τα δεδομένα την εκάστοτε στιγμή. Και αυτό πρέπει να γίνει με τρόπο απλό, σαφή και συνεκτικό. Η προσδοκία ότι τα δεδομένα θα ανασυντεθούν -με χρήση έξυπνου λογισμικού- σε αποφάσεις για το μέλλον είναι απατηλή. Η γνώση θα βρίσκεται εκεί μόνον ως μνήμη, για αξιοποίηση από το ανθρώπινο δυναμικό.<br /><br />Εκτός της καταχώρισης της πληροφορίας με τρόπο σαφή και εύληπτο, εξίσου σημαντικό είναι να σχεδιασθεί σωστά μια μεθοδολογία αξιοποίησης αυτών των δεδομένων, για τα στελέχη της επιχείρησης. Και αυτό πρέπει να υλοποιηθεί όχι υπό τη μορφή κανόνων και καταναγκαστικών περιορισμών αλλά υπό τη μορφή κινήτρων, αναδεικνύοντας τα οφέλη του ίδιου του συστήματος. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο θα εξασφαλισθεί η βιωσιμότητα μιας τέτοιας προσπάθειας, καθιστώντας την αξιοποίηση της επιχειρηματικής πληροφορίας σε συστατικό της «κουλτούρας» και της καθημερινής λειτουργίας της επιχείρησης.<br /><br />Συνεπώς, το συγκριτικό πλεονέκτημα είναι δυνατό να επιτευχθεί, αν βρεθεί εκείνος ο συνδετικός ιστός που θα αξιοποιήσει τη σημερινή τεχνολογία διαχείρισης της πληροφορίας, την ανάλυση της «προσωπικότητας» της κάθε επιχείρησης, τις καθημερινές ανάγκες των στελεχών της σε δεδομένα, καθώς και την κατανόηση των σημερινών επιχειρηματικών προκλήσεων της αγοράς. Και τελικά το ζητούμενο δεν είναι παρά ένα πλέγμα ενεργειών (συμβουλευτικής υφής), το οποίο θα συνδυάζει άρτια όλα τα παραπάνω προς την κατεύθυνση της μετατροπής τους σε απτό επιχειρηματικό όφελος. Και τούτο δεν μπορεί να επιτευχθεί με προκατασκευασμένες «συνταγές», παρά μόνο με ανάλυση των ειδικών αναγκών της κάθε περίπτωσης.<br /><br />Η επιχειρηματική γνώση είναι πράγματι φορέας συνέχειας και βελτίωσης. Η τεχνολογία για την καταχώριση της πληροφορίας υπάρχει. Η κατανόηση των πραγματικών επιχειρηματικών αναγκών και η γνώση της αγοράς μπορούν να συμβάλλουν ουσιαστικά στην αξιοποίηση της επιχειρηματικής εμπειρίας.<br /><br /><em>Η λεπτή διαχωριστική γραμμή, η οποία καθιστά κάθε έργο «Διαχείρισης της Γνώσης» σε μια επιχείρηση επιτυχημένο ή αποτυχημένο, οριοθετείται από το πόσο καλά συνδυάζονται όλα τα παραπάνω σε ενιαίο πλαίσιο. Η τεχνολογία από μόνη της δεν αρκεί!</em>Yannis Larioshttp://www.blogger.com/profile/09581577694892627696noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21409389.post-1138230821055883892000-11-20T01:11:00.000+02:002006-04-29T13:38:10.090+03:00Χρηματιστηριακές απόψεις εν έτει 2000: Μη μου τους κύκλους τάραττε...<p><em><span style="font-size:85%;">(Αιρετική άποψη που δημοσιεύθηκε σε ηλεκτρονικό ιστοχώρο το 2000, εν μέσω Χρηματιστηριακού παροξυσμού..... Μετά από 6+ χρόνια έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ως διατύπωση μιας εύλογης τότε απορίας για τις εξελίξεις της εποχής...)</span></em></p><p>Μη μου τους κύκλους τάραττε!<br /><br />Στα λίγα χρόνια (από το 1993) που ασχολούμαι με τα χρηματιστηριακά πράγματα περισσότερο έχω εντυπωσιασθεί από την ψυχολογία των Ελλήνων (μικρο)επενδυτών, στους οποίους άλλωστε ανήκω, και ολιγότερο από αυτή την ίδια την αγορά και τις διακυμάνσεις της.<br /><br />Αυτή η ψυχολογία, κάνει τους κύκλους της, ως κινητός Μέσος Όρος γύρω από το Γενικό Δείκτη του ΧΑΑ. Και ιδιαιτέρως σε πτωτικές περιόδους αφήνει τα ανεξίτηλα σημάδια της στις μνήμες των επενδυτών αλλά και των δημοσιογραφικών εντύπων της κάθε εποχής.<br /><br />Ενθυμούμαι καλά τους "ξένους", ή καλύτερα τους "ξένους κερδοσκόπους" οι οποίοι μας "χαλούσαν" το μαγαζί το 1994- 1995 όπως λεγόταν τότε. Οι "ξένοι" που από τη μια τους αποζητούμε για να δώσουν "βάθος" στο παιχνίδι μας, και από την άλλη δεν μας κάνουν όταν εφαρμόζουν τη δική τους επενδυτική τακτική και φεύγουν με τα κέρδη τους! Ω τι μέγιστη αμαρτία…..<br /><br />Ενθυμούμαι τους "θεσμικούς" αργότερα, που πάντα τους περιμένουν μερικοί -και ακόμη αυτό πράττουν και θα συνεχίσουν να πράττουν- να μας σώσουν ως σαν να ήταν το ιππικό! Και όταν αυτοί δεν έρχονται, οι ίδιοι είναι οι αιτία του κακού. Μου θυμίζει τους ποδοσφαιρικούς "ήρωες" που εξυμνούνται και αποθεώνονται όταν πλησιάζουν τα δίχτυα και που αναθεματίζονται ασύστολα όταν χάσουν το γκόλ και ξανά από την αρχή, χωρίς το "σύστημα" να έχει μνήμη.<br /><br />Ενθυμούμαι και άλλα, όπως την αποζητούμενη πάντα κρατική παρέμβαση, λες και μιλούμε για μισθούς ή επιδόματα ή για συμβάσεις εργασίας! Και όλοι κατά τα άλλα -ειδικά στα πέριξ της Σοφοκλέους- είναι θιασώτες της ελεύθερης αγοράς!<br /><br />Ενίοτε υπήρχαν και οι "κακοί" χρηματιστές, άλλοτε με μυστηριώδη παρατσούκλια και άλλοτε χωρίς. "Πάρε…..αγοράζει ο δείνα χρηματιστής….", "Πούλα……πουλάει ο τάδε"! Και στο τέλος σχεδόν νομοτελειακά φταίει ο Ζ Χρηματιστής (και πλέον ίσως ΕΛΔΕαρχης) για την πτώση του χαρτιού μας.<br /><br />A! Ενθυμούμαι και τους δημοσιογράφους και τις "φυλλάδες" τους….αυτές και αν ενθυμούμαι….και αναθεματισμούς προς αυτούς αλλά ταυτόχρονα και σημαντικές αυξήσεις στα φύλλα τους! Ασυμβίβαστα γεγονότα, δεν είναι; Και αυτοί στην πυρά….<br /><br />"Χάσαμε τα λεφτά μας….", μας έκαψαν οι "ξένοι", οι "θεσμικοί", οι "δημοσιογράφοι", οι Χρηματιστές, οι ΕΛΔΕάρχες.<br /><br />Και Εμείς; Εμείς, καλά ευχαριστώ! Επενδυτές μεγάλοι, δεν θυμάστε που "σας το'χα πει Εγώ….για την xxx μετοχή;" και μου βγήκε; Είδατε; Τι να πει κανείς για εμάς!<br /><br />Έχουμε το θείο χάρισμα να παίζουμε τα Χρηματιστηριακά πράγματα στα δάχτυλα…..χωρίς γνώσεις, χωρίς να έχουμε διαβάσει 2-3 βιβλία…..χωρίς εμπειρία, χωρίς να ξέρουμε να αναλύουμε στοιχειωδώς εξελίξεις της αγοράς……."Δεν χρειάζονται αυτά ρε φίλε….το χρηματιστήριο είναι Τέχνη και εγώ είμαι 'μάστορας'".<br /><br />Και στο τέλος…..το τέλος πάντα ίδιο: Φωνάξτε το ιππικό (θεσμικούς). Δεν έρχονται……στην πυρά!<br />Ξέρεις ποιός φταίει; Οι δημοσιογράφοι! ναι ναι….οι ροζ φυλλάδες…..στην πυρά!<br /><br />"Αποτυχημένοι εμπαθείς!", όπως έγραφε και ο κ. Χ. Μαθιόπουλος στην εφημερίδα Χρηματιστήριο τον Απρίλιο του 1996. "Ο πραγματικός επενδυτής δεν παθιάζεται αρρωστημένα…..Ο εμπαθής δεν δέχεται τα λάθη του και επομένως είναι καταδικασμένος να μην μαθαίνει από αυτά- να μην βελτιώνεται. Το λάθος άμα το παραδεχτείς είναι όμορφο πράγμα. Το βλέπεις μπροστά σου όταν είσαι είσαι έτοιμος να το ξανακάνεις. Η επιβίωση - έλεγε ο Braque- δεν καταργεί τις αναμνήσεις!"<br /><br />Οι αποτυχημένοι εμπαθείς …… ……αυτοί που δεν έχουν μάθει να κοιτούν μέσα τους και να δέχονται τα λάθη τους. Αυτοί που δεν έχουν κάτσει με μολύβι και χαρτί (ή πλέον στον υπολογιστή!) να μετρήσουν, να αξιολογήσουν, να κρίνουν ώριμα και να πράξουν όπως ο νους τους ορίζει.<br /><br />"Και τι μας τα λες αυτά τώρα;…..εμείς είμαστε 'μάστορες'. Και σε λίγο ξαναγυρνάει η αγορά….αρχίζει άνοδος….και θα σου προτείνω ένα χαρτί που θα τα ξεχάσεις όλα τα παλιά….Μου το σύστησε ο Χρηματιστής μου. Σου' χω πει για το Χρηματιστή μου; Όσες φορές τον άκουσα μου βγήκε! Άσε που το διάβασα και στην τάδε εφημερίδα……έχω μύτη εγώ, είμαι γεννημένος επενδυτής! Μην κοιτάς…..την άλλη φορά έφταιγαν οι θεσμικοί και έχασα……"<br /><br />Μη μου τους κύκλους τάραττε!</p>Yannis Larioshttp://www.blogger.com/profile/09581577694892627696noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21409389.post-1138230059075505571999-05-19T00:50:00.000+03:002006-01-26T01:17:05.553+02:00Χρηματιστηριακές απόψεις εν έτει 1999: Ψυχολογία και κυνήγι μαγισσών<p><span style="font-size:85%;"><em>(Αιρετική άποψη που δημοσιεύθηκε σε ηλεκτρονικό ιστοχώρο το 1999, εν μέσω Χρηματιστηριακού παροξυσμού..... Μετά από 7+ χρόνια έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ως διατύπωση μιας εύλογης τότε απορίας για τις εξελίξεις της εποχής...)</em></span></p><p></p><p>Σημαντικές μελέτες στον τομέα της ψυχολογίας θεωρούν πως τα σημαντικότερα λάθη στην κρίση και συμπεριφορά των ανθρώπων συμβαίνουν λόγω ακριβώς της υπερ-εμπιστοσύνης που τους διακατέχει για τις δυνάμεις και τις ικανότητές τους...</p><p>Ρωτήστε ένα δείγμα οδηγών αυτοκινήτων για το πόσο καλά πιστεύουν ότι οδηγούν, και οι συντριπτική πλειοψηφία θα σας πει ότι είναι εξαιρετικοί οδηγοί!<br /><br />Η "τάξη" των επενδυτών, αποτελείται κατά κανόνα από ανθρώπους που έχουν υπερ-εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους. (Προσοχή, δεν αναφέρομαι σε αυτοεκτίμηση, αυτό είναι θεμιτό!) Οι επενδυτές βασίζονται συνήθως σε πληροφορία που επιβεβαιώνει αυτό που θέλουν να ακούσουν, αγνοώντας ή αποφεύγοντας και "απαλύνωντας" πληροφορίες που υποστηρίζουν τα αντίθετα.<br /><br />Επιπλέον, το μυαλό των "επενδυτών" (σε εισαγωγικά) δουλεύει στη βάση πληροφοριών που είναι εύκολα προσβάσιμες (ή διαθέσιμες ή ήδη γνωστές) αντί να επιζητά την "δύσκολη" πληροφορία που μπορεί να "κρύβεται" είτε πίσω από καλά φτιασιδωμένους ισολογισμούς είτε επεκτείνοντας στο μέλλον σημερινές εξελίξεις της <strong><em>καθημερινής</em></strong> ζωής (δεν εννοώ μακροοικονομικούς δείκτες) και εκτιμώντας τα αποτελέσματα που μπορεί να έχουν στις εταιρείες που αυτοί επέλεξαν.<br /><br />Όπως λέει και ο Daniel Kahneman, <em>το δυσκολότερο πράγμα που μπορεί να "συνειδητοποιήσει" ένας άνθρωπος είναι ότι δεν είναι εξυπνότερος από το μέσο όρο!<br /></em><br />Αυτή η υπερ-εμπιστοσύνη ίσως και να επεξηγεί τις διακυμάνσεις που βλέπουμε στους δείκτες του Χρηματιστηρίου, ιδιαιτέρως τον τελευταίο καιρό που μεγάλος αριθμός μικρο-επενδυτών (παλαιών ή νέων δεν έχει σημασία) και νέων φορέων (ΕΛΔΕ κλπ.) αλλά και "νέων-δυναμικών" χρηματιστών συμμετέχουν περισσότερο ενεργά, βασισμένοι στην "δική" τους "μοναδική ευφυία" προσδίδοντας αυξημένη νευρικότητα στην αγορά!<br /><br />Αυτές οι έντονες διακυμάνσεις, ίσως επίσης να επεξηγούνται και από μια άλλη πτυχή της επενδυτικής ψυχολογίας, δηλαδή την τάση για "γρήγορη" και "ασυλλόγιστη" αντίδραση στις εξελίξεις (over-reaction bias λέγεται στην ψυχολογία) μήπως και "χαθεί το τραίνο!" (πάρε! θα κλειδώσει! πάρε! προλαβαίνεις! ……).<br /><br />Αυτό το χαρακτηριστικό συνδυαζόμενο με μια ιδιότυπη "μυωπία" στην μελέτη των δεδομένων των επιχειρήσεων (αλήθεια συγκρίνετε πόσοι κοιτούν σήμερα τι συμπεριφορά των μεγαλομετόχων απέναντι στους μικροεπενδυτές σε <strong><em>βάθος χρόνου</em></strong>, όπου έχει και αξία, και πόσοι κραυγάζουν αν στήριξε ή δεν στήριξε προχθές ή την προηγούμενη εβδομάδα ο Χ ή ο Υ!) δημιουργεί το μίγμα που ίσως και να κάνει τις τρέχουσες διακυμάνσεις όχι και τόσο αξιοπερίεργες!<br /><br />Η ίδια ιδιότυπη "μυωπία" θεωρεί πως τα πιο πρόσφατα δεδομένα είναι και τα εγκυρότερα! Είναι άσχημο για πολλούς να θεωρήσουν πως -πιθανά λέω!- το Χρηματιστήριο δεν θα επαναλάβει την πορεία του 1998, παρά θα αρκεστεί σε ένα "φτωχό" 20%-25%. Και ιδού άλλη μια πηγή νευρικότητας: να πιάσω ό,τι και πέρυσι ή καλύτερα!<br /><br />Το βασικότερο όμως ψυχολογικό συστατικό που επεξηγεί την "τρέχουσα" κατάσταση με τις έντονες διακυμάνσεις στο Χρηματιστήριο θεωρώ πως είναι αυτό που θα περιγραφόταν ως "Νοητική Λογιστική". Και εξηγούμαι:<br /><br />Το μυαλό μας τοποθετεί τα χρήματά μας σε διαφορετικούς "νοητούς" λογαριασμούς και αναλόγως πράττει. Το ξεχασμένο πεντοχίλιαρο στην τσέπη του παντελονιού, που ανακαλύπτεται μετά από 6 μήνες, δημιουργεί χαρά (!) γιατί "θεωρείται" κέρδος, άσχετα αν ήταν απώλεια κάποια άλλη προγενέστερη στιγμή.<br /><br />Τι σημαίνει αυτό; </p><p>Το πως επενδύουμε όλοι μας έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με το πως αντιμετωπίζουμε τα χρήματά μας. Τα εξαιρετικά σε μέγεθος κέρδη των περισσοτέρων από μας το 1998 και στις αρχές του 1999, βοηθούμενα από τη "νοητική λογιστική" έχουν δημιουργήσει ένα αποθεματικό που θεωρείται "κέρδος", το οποίο μπορεί ελεύθερα να ξανα-τοποθετηθεί πλήρως και ας είναι δυσθεώρητο για τα δεδομένα της δικής μας ζωής πριν από 3-4 χρόνια. </p><p>Αυτά τα "νοητικά" κέρδη επανατοποθετούνται εξ'΄ολοκλήρου στην αγορά που θα κάνει τα περυσινά κέρδη (η ιδιότυπη "μυωπία" που λέγαμε) ή στο χαρτί που η μοναδική μας "ευφυία" έχει κατορθώσει να εντοπίσει!<br /><br />Και αυτά τα κέρδη τοποθετούνται σε διαφορετική "νοητική" κλίμακα κινδύνου στο μυαλό του καθενός! (που συμπυκνώνεται στο "δεν βαριέσαι! το Χρηματιστήριο μου τα'δωσε ας μου τα ξαναπάρει!"). Και εύκολα κινούνται πέρα δώθε (η "γρήγορη" και "ασυλλόγιστη" αντίδραση) προκειμένου να επιτύχουν τις τρελές αποδόσεις του πέρυσι και πρόπερσι!<br /><br />Αυτή είναι ίσως η ψυχολογία του επενδυτή. Η ψυχολογία του επενδυτή όχι μόνο στο δικό μας Χρηματιστήριο αλλά και σε κάθε Xρηματιστήριο.<br /><br />Και προσωπικά θεωρώ απολύτως επεξηγήσιμο το γιατί βιώνουμε μια αγορά σαν και τη σημερινή, με αυτή τη νευρικότητα και με αυτές τις διακυμάνσεις, δεδομένων των μεγάλων κερδών (ή των προσδοκιών μεγάλων κερδών για άλλους) των τελευταίων δύο ετών και των επιπτώσεων που αυτά δημιούργησαν και δημιουργούν στην ψυχοσύνθεση των επενδυτών, υπό το πρίσμα όλων των παραπάνω.<br /><br /><em>Ίσως η επιστήμη της ψυχολογίας, η οποία αφορά σε όλους τους εμπλεκόμενους στο Χρηματιστήριο, να δίνει τελικά απαντήσεις πιο σαφείς από οποιοδήποτε κυνήγι μαγισσών!</em></p>Yannis Larioshttp://www.blogger.com/profile/09581577694892627696noreply@blogger.com